Ik besluit een zakelijk bezoek te gebruiken om eens ergens anders te fietsen. Dat betekent ook dat ik weer eens in de trein kom. Sandra zet me om kwart over zeven af op Rotterdam Centraal waar ik perron zes op zoek voor de trein naar Bergen op Zoom. De treinreis duurt maar een uurtje, net niet voldoende om goed wakker te worden.

Nog ietwat slaperig stap ik op de fiets in het mij onbekende Bergen op Zoom. Ik heb van tevoren goed naar de route gekeken, dus weet wel waar ik heen moet. Als ik Bergen op Zoom uitrijdt word ik ingehaald door een grote club (een man of 40) fietsers van een club uit, naar later blijkt Roosendaal. Ik zoek mijn positie achter in de groep, raak aan de praat en vervolg na een kilometer of zes eenzaam mijn weg omdat de club andere plannen heeft.

Al snel rijd ik het nog vrijwel verlaten Zeeland in.

Des te verder ik zeewaarts rijd, des te waziger wordt het allemaal voor mijn ogen. Zeeland ligt in deze ochtend onder een grijze deken van mist.

 

Hoewel ik op onbekend terrein rijd, lijk ik geen enkel probleem met de route te kennen, maar op een gegeven moment rijd ik toch het nog nooit eerder op de kaart gezien hebbende Nisse in. Ik volg mijn richtingsgevoel en kom even later Heinkenszand binnen. Weliswaar vanaf de verkeerde kant, maar na het vragen naar de weg ben ik al snel waar ik wezen moet.

Een uurtje of vijf later zijn de zakelijke besognes voorbij en stap ik weer op de fiets. Volgens de weersverwachting heb ik de hele dag de wind schuin mee, maar al snel blijkt dat de wind inderdaad schuin, maar wel tegen is. De wind is gelukkig niet zo hard dat ik er echt last van heb, maar het is toch een kleine teleurstelling die ik even weg moet slikken.

Gelukkig lacht het lot mij toe en kan ik al snel aansluiten bij twee oudjes op scooters. Zij rijden rond de dertig en ik kruip in hun slipstream. Makkelijk rijdend, maar soms smog happend.

Na een kilometer of tien achter de oudjes door het vlakke Zeeland, buigen de oudjes af naar een tankstation en ziek ik kort daarna de Zeelandbrug opdoemen.

De beklimming van de brug is niet stijl, maar wel vrij lang en langzaam zakt het tempo, zeker als bijna op de top van de brug de wind ook nog over de weg komt aanblazen. De beloning van de klim is een mooi uitzicht op watersportend Zeeland.

Ik dacht even snel Zeeland uit te fietsen, maar dat duurt langer dan ik dacht maar eindelijk zie ik het provinciebordje van Zuid-Holland. De provincie is dan wel anders, maar het landschap niet. Gelukkig is de route wel wat gunstiger in de wind komen liggen.

Het laatste stukje van de eilanden ben ik door water omgeven en voor ik van het land af het water inrijd kan ik gelukkig uitwijken langs de A29. Weer een lange en hoge brug gevolgd door een lekker afdaling.

Ik volg even niet helemaal mijn route, want de tweede plaats die nu zou volgen, Klaaswaal, is de dichtsbijzijnde volgens de ANWB-borden.
In het open land word ik min of meer gesteund door de wind en vervolg ik mijn weg. Het is tijd om wat te eten en ik zoek een bankje in een park en kijk uit over wilde koeien met op de achtergrond windmolens.

Na wat koolhydraten tot me te hebben genomen ga ik verder in een landschap waar de schemer intreedt. De zon verdwijnt en het wordt gelijk een stuk kouder. De Heijnenoord-tunnel versterkt de kou en na onder het water door te zijn geweest zoek ik mijn weg naar Barendrecht.
Dwars door deze stad richting Rotterdam en over de Van Brienenoordbrug naar Capelle aan den IJssel. IK heb gepland langs de N210 te rijden, maar al snel blijkt hier geen fietspad te zijn. Ik zigzag dus om de N-weg heen, maar raak op een gegeven moment toch het spoor een beetje bijster.

Ik stop even om licht aan te brengen en een jasje aan te doen en om te vragen waar ik precies ben. Mijn richtingsgevoel heeft mij niet in de steek gelaten, want ik ben vlak bij Nieuwerkerk, een gepland tussenstation.

Het wordt snel donkerder en mijn verlichting is meer dan nodig, zeker achterop. Het voorlicht gebruik ik alleen als ik een tegenligger zie, want licht en kilometer samen aan werkt niet voor de kilometerteller.
In Nieuwerkerk rijd ik het hele dorp rond tot ik even stop om mijn navigatiesysteem mij de weg te laten wijzen. Als ik weer op wat bekender terrein ben gaat Truus weer uit. Nog voor ik in Zevenhuizen ben leidt de weg mij naar onbegaanbaar terrein en moet ik mijn fiets over een nieuwe weg heen tillen. Gelukkig vind ik snel weer de weg naar Zevenhuizen. Deze misrijding had een waarschuwing moeten zijn om mijn elektronisch truusje in te schakelen, maar dat doe ik niet. Dat komt me in Moerkapelle duur te staan. Zonder dat ik het heb gezien, of misschien stond het wel niet aangegeven, ben ik een doodlopende weg ingereden. Helaas loopt de weg pas na 3 km dood zodat ik daarna onverrichterzake terug moet rijden.

Geholpen door mijn telefonisch wegentruusje bereik ik Waddinxveen en is de weg naar huis een formaliteit. De conditie is goed, want de laatste kilometers verdwijnen als sneeuw voor de zon onder mijn wielen. In de spaarzame momenten dat ik mij kilomterteller kan zien, zie ik in ieder geval een drietje, dus dertig-plus.

Om een uur of tien ben ik dan eindelijk thuis. Ik ben toe aan een kop koffie en een warme douche.