We hebben ons weer eens iets geks in ons hoofd gehaald. We gaan een dagje wind mee fietsen; een eind weg en dan terug met de trein. De bedoeling is Den Helder op basis van de wind van gister, maar bij Ton thuis besluiten we al snel, vanwege de gedraaide wind, een andere kant op te gaan. Het wordt Deventer.

Het eerste deel is voor ons allemaal bekend. Met gemengde gevoelens rijden we door de Meije. Het laatste stuk pakken we het fietspad, dat eindelijk weer berijdbaar is. En wat een verbetering; het is hier nu gewoon lekker fietsen.

Door de polder heen naar Breukelen en dan een klein stukje naar het Noorden langs de Vecht. Dwars door de plassen naar Loosdrecht en in Hilversum zijn we al heel wat minder bekend. We stoppen even om een plattegrond te bekijken, vervolgen onze weg op paden die geschikter voor de mountainbike dan voor onze racefiets zijn en komen eindelijk in wat beboster omgeving.

Even blijf ik achter voor de foto, maar al snel voeg ik me bij de andere drie drieste fietsers.

Op Baarn aan en daar langs de rand van het dorp richting A1. Onder de snelweg door, de fietsbordjes volgend komen we op vrijwel onbegaanbaar terrein. Gelukkig hebben we allemaal ons materiaal op orde zodat niemand lek rijdt. We komen in open gebied met de wind vol in de rug. Met Ton drijven we de snelheid op naar veertig, Elliot wil nog wat harder en bij ruim 51 per uur vind ik het snel genoeg en neemt Elliot langzaam afstand. Even lekker je grenzen opzoeken en daarna langzaam uitrijden tot Ton en Mirjam weer aansluiten.

Het is tegen twaalven als we Spakenburg-Bunschoten passeren en we doen niet eens de moeite om in dit zwart gekousde dorp te zoeken naar een etablissement dat onze noden kan verlichten. Met hoge snelheid rijden we door naar Nijkerk. Ook dot dorp staat in het teken van de Heer en onverrichterzake rijden we voor we het weten al zoekend het dorp weer uit. Gelukkig is de lekkere trek ons goed gezind, want ondanks het suikertekort spot Mirjam een steels weggedoken hotel en zakken we even later neer in de heerlijke lounge-stoelen op het terras.

Twee koffie, waarmee ik mijn hoogtevreestrauma heb overwonnen (ik durfde mijn lepel vanaf de rand in het diepe koffiebad te laten plonzen,) en een appelpunt met veel slagroom later stappen we weer op onze fietsen. Inmiddels zijn we op de Veluwe aangeland en laten we ons leiden door ons richtingsgevoel en de ANWB-paddestoelen.

We denderen door Garderen langs het Uddelsemeer naar Uddel. We steken de heide bij Uddel over en komen via het Orderbos op de Amersfoortseweg naar Apeldoorn.

Bijna ongemerkt hebben we vanaf Uddel geklommen. Alleen het laatste stuk deed wat pijn aan de benen (bij Ton zelfs dubbele pijn). Maar dan is het ook weer tijd voor dalen. In een lange afdaling duiken we op Apeldoorn aan. We zoeken onze weg door mijn oude woonplaats en verlaten aan de andere kant de stad voor het laatste stuk naar Deventer. We moeten opschieten, anders missen we de trein.
Op het perron kunnen we meedelen met de kortingkaart van Elliot en als we de kaartjes hebben treuzelen we net even te lang om de trein te halen. Dus een half uur wachten op het perron.

Na precies 27 minuten legt een Duitse trein aan aan het station en kunnen we even gebruik maken van de uitgebreide fietsvervoermogelijkheden van Deutsche Bahnhof.

In Amersfoort stappen we over en wordt het proppen in de trein die fietsland Nederland doorkruist. Met een laatste overstap wordt de ruimte in de NS-sprinter nog kleiner en we zijn blij als we na de treinrit in Alphen op het station uitstappen. Nu alleen nog maar naar huis fietsen en de dag is weer ten einde.

Wat hebben we eigenlijk gedaan vandaag vraag ik me op de terugweg af. Feitelijk niets meer dan naar Deventer te fietsen om daar de trein naar Alphen terug te nemen.