Ik dacht even snel een nieuwe buitenband op mijn fiets te zetten, maar dat valt vies tegen. Het kost behoorlijk wat tijd en zo moet ik me toch nog haasten om om negen uur bij Ton te zijn. Daar staat de koffie al klaar en op het moment dat ik mijn laatste slok naar hbinnen giet wordt het vertreksein gegeven. We hebben gekozen voor weer een dag wind mee en de eindbestemming is Nunspeet of Zwolle.

Het leuke van dit soort tochten is dat je op plekken komt waar je anders niet komt. Normaliter is een tocht van 150 km 75 heen en 75 terug, maar op deze manier komen we twee keer zo ver van huis.

Het weer is wat miezerig en de weg hier en daar nat. Dagen als dit vergen behoorlijk wat van je materiaal.
We rijden binnendoor via het tijdritparkoets van Elliot naar Aarlanderveen. Voorzichtig de kerkgangers ontwijkend zoeken wij ons even later een weg door Nieuwkoop.
Langs de plassen naar Noorden waar wij de bordjes bungalowparken volgen. We doorkruisen het park en nemen het sluisje om aan de andere kant van het water Mijdrecht en Wilnis te doorklieven.

Ik praat vandaag soms wat zacht waardoor niet al mijn aanwijzingen helemaal goed overkomen maar ondanks de verwarring vinden we onze weg in de polder en kruisen even later de A2 op weg naar de volgende plassen.
Met de Loosdrechtse vochtigheid aan onze rechterhand volgen we de N201 tot aan Kortenhoef. Hier kiezen we voor de weg door dit kneuterige dorpje gehinderd door Hummers en argeloze kerkgangers. Ook in 's Graveland lijkt niet-kerkgaand dorpsvolk nog te slapen en zonder al te veel oponthoud bereiken we via het Spanderswoud Hilversum.

Op het gevoel rijden we door Hilversum heen tot ik op een gegeven moment weer weet waar we zijn. We volgen de ring om aan de oostkant Hilversum te verlaten richting Laren. We zitten inmiddels ruim twee uur op de fiets, het weer wordt donkerder en we hebben trek in koffie.
Nog voordat we zitten heeft Ton zijn telefoon te pakken en Mirjam en ik vragen ons af of we geen goed gezelschap zijn. Ton begrijpt de hint en stuurt zijn volgende SMS vanaf het toilet zodat hij ons niet voor het hoofd stoot.
In het rustieke etablissement waar we zijn aangeland doen we ons tegoed aan koffie met appelgebak. De weergoden hebben begrepen dat wij binnen zitten en laten hun natte ellende over Laren heen vallen.

Als de koffie op is, is het weer droog en wij stappen op onze natte zadels, hopende dat het water geen blijvende schade aan onze zitelementen heeft aangebracht.

Via Blaricum rijden we naar Huizen, de minst mooie plaats van het Gooise deel van onze route. Niemand van ons snapt dan ook dat we juist hier een extra lus rijden, niet gehinderd door enige positieve aanwijzing van warrig uitgevoerde paddestoelen en ander ANWB-bewijzeringsmateriaal.

We vragen de weg aan een willekeurige bewoner en de man verwijst ons naar zijn vrouw die een beter richtingsgevoel blijkt te hebben. Op haar aanwijzingen vinden we de weg naar de A27 en zodra we de Flovepolder in zicht krijgen worden we getroffen door treurig nieuws: het gaat regenen. Jasjes aan of jasjes uit is de discussie. De meningen en daardoor ook de acties zijn verdeeld.
Voor de helft gejasd en de andere helft ongejast beklimmen we de brug en kiezen aan de andere kant van het water de dijk richting Zeewolde.

Inmiddels is het grauw, miezerig en nat. Een Hollandser beeld kunnen we niet treffen. Ondanks dit zien we toch wel in dat het hier bij ander weer heel mooi kan zijn en de afspraak om deze route ooit nog eens te rijden wordt weliswaar niet echt gemaakt, maar wel gestalte gegeven.

Als het weer wat droog wordt, blijkt de koude regen een aanslag op de blaas te hebben gedaan en nemen we een korte sanitaire stop.

De Flovepolder is verrijkt met veel mooie fietspaden die vandaag op sommige plaatsen behoorlijk vervuild zijn met takken. Normaliter moet dit geen probleem zijn, maar een angstig 'Oh Oh' doet ons al snel anders vermoeden. We kijken achterom en zien dat Mirjam de richting waarin de takken lagen heeft gevolgd en nu haar fiets de berm instuurt. Zonder schade stapt zij af en wij wachten haar (uit)lachend op.

En dan is het tijd voor de climax van de dag. Met een grote knal van brekend ijzer eist Ton onze aandacht op. De bouten van zijn fiets vliegen in het rond en wij vrezen het ergste. Het is dan wel niet het ergste, maar een afgebroken zadel is geen alledaagse fietsblessure en op zijn minst behoorlijk vervelend. We zoeken nog even naar de onderdelen maar die kunnen we niet vinden. Gelukkig maar, want als we ze wel gevonden hadden, hadden we er niets mee gekund, want de zadelbout is gewoon afgebroken. Maanden van ongekende krachten zetten op de fiets heeft een einde gemaakt aan het leven van een onschuldige zadelbout.

Het eerstvolgende station is 12 km verderop. Ton legt deze afstand zonder klagen staande op de pedalen af. Als een volleerde bikkel bereikt hij station Harderwijk waar wij de trein naar Utrecht nemen.

Zowel op station Harderwijk, als op Utrecht, is het commentaar op de verlaten zadelpen niet van de lucht.

Van 'diep zitten', tot 'niet lachen' en 'geen last van zadelpijn', we hebben ze allemaal gehad. Ton trotseert al deze opmerkingen en fiets in Alphen zonder erg staande naar huis.
Ik mag nog iets verder, maar Ter Aar is ook voor mij snel gevonden.