Vol goede moed begeef ik me op weg naar de bus, die mij naar Leiderdorp zal brengen. Onderweg koop ik een krantje zodat ik in de bus en tijdens het wachten op de arts iets te doen zal hebben.

Ik heb twee katernen uit als ik de gipskamer in wordt geroepen. Het gips gaat er af en het is even wachten op de dokter. Nu pas zie ik welke sporen de val heeft aangebracht op mijn normaal vrij eenduidig gekleurde huid.

Het schijnt erbij te horen en ik maak me dan ook niet al te veel zorgen, want de ergste pijn is immers weg. Als de dokter komt laat hij me aan de hand van een rontenfoto zien waar en wat er gebroken is: het scheepvaartbotje??

Voor hij gipsinstructies geeft vraag ik even aandacht voor mijn ringvinger die nog steeds niet goed voelt. 'Oh, dan maken we even een foto' was zijn commentaar en ik kab weer in de wachtkamer plaats nemen.

Even later word ik geroepen, de foto's worden gemaakt, ik mag me weer melden bij de gipskamer waar de vingerfoto's een scheurtje in het kapsel laten zien. Ook maar in het gips dus.
Een zware tegenvaller, want ik heb er min of meer op gerekend om zonder gips het ziekenhuis weer te verlaten en nu krijg ik zelfs meer aandacht van verbandmiddelen dan waar ik mee gekomen ben.

Met grote zorg en deskundigheid worden mijn hand en pols ingepakt. De vinger gaat niet in het gips, maar wordt zorgvuldig gespalkt (zodat ik hem af en toe uit het spalkje kan bevrijden om oefeningen te doen).

Inmiddels is Sandra met de auto aangekomen om mij op te halen en samen maken we een afspraak om terug te komen. Dat is gelukkig al over 10 dagen.
De dag dat mijn vakantie voorbij is mag het gips er ook weer af; wat een jolijt!