Op een gewone dinsdag fiets ik van huis naar school. Inmiddels is het donker, dus niemand ziet hoe stijlvol ik mijn fiets door de polder stuur.

De wind is mee, dus het tempo hoog.
De weg is recht, dus sturen is geen kunst.

 

Tenminste....

 

Ik voel een oneffenheid in de weg en mijn fiets doet niet wat ik wil. In een flits dringt het tot mij door dat  vallen met deze snelheid op zijn zachtst gezegd niet leuk is. Even later maak ik hardhandig kennis met het asfalt. In een reflex probeer ik mijn zware lichaam op te vangen, maar daar is mijn arm/hand niet zo blij mee.

Versuft lig ik op de grond, een eindje verder dan mijn fiets. Buiten wat schaafwonden en een pijnlijke hand lijken ik en mijn fiets niets te hebben.
Ik kijk naar de weg, maar kan op het eerste gezicht niet ontdekken wat mij zo hard ter aarde wierp.
Hoe suf kun je zijn? Met een gangetje van 30-plus op een rechte weg vallen zonder dat er een andere weggebruiker, of wat dan ook, in de buurt is.
Ik stap weer op en fiets de laatste drie kilometer naar huis.

De adrenaline voorbij voelt het lichaan en met anme de arm onwerkelijk aan. Na een goede douche lijkt het ergste voorbij, maar als de avond vordert neemt de pijn en de onhandigheid toe.

Ik besluit op aandringen van mijn fietsvrienden naar de huisartsenpost te gaan, deze verwijst me naar de eerst hulp. Foto's maken en wachten. Ze zijn niet helemaal zeker dat er een breuk is, maar voor de zekerheid toch maar in het gips. De schaafwond op mijn elleboog wordt te diep gevonden en de verpleegster spuit er met veel elan mega-bijtende/prikkende verbandspray op. Au...