Zo, dat is lang geleden denk ik bij mezelf als ik op mijn fiets stap op deze wat gure, maar vooral grauwe zaterdagochtend. Ik fiets op mijn gemak naar de club en als ik daar ruim op tijd aankom (twee minuten voor tien) fietst de groep mij al tegemoet.

Ik ben niet de enige met de 'lang-geleden-gedachte'. 17 mannen en Mirjam zoeken hun weg door het kille landschap. De nevel zorgt voor druppels op helm, bril en allerlei andere vervelende plaatsen, zodat we op deze regenvrije ochtend toch niet echt droog blijven.

De weg is nog smerig en binnen de kortste keren veranderen de overwegend zwarte koersbroeken in grauwe zanderige beenomhulsels.
Door de polder, door wat dorpen, wat draaien en wat keren. Hoewel ik weet dat we in de buurt van Hillegom/Lisse zijn, ben ik toch de weg kwijt.

De koffie moet gedronken worden bij RTV De Bollenstreek, maar deze collega-fietsclub heeft haar deuren nog niet open. We wijken uit naar de hockeyclub. Mijn overwegend mannelijke fietsgenoten hopen op een interessante wedstrijd van Dames 1 (desnoods Dames 2), maar moeten genoegen nemen met de moeders langs de lijn.

De eerste kop koffie van het jaar is van Cor, waarvoor dank. De tweede kop moet ik, zoals gewoonlijk, snel wegklokken, want als mijn kopje nog vol is, begint iedereen zich weer aan te kleden.

Buiten is het nog niet veel beter. De grauwe sluier blijft de wereld bedekken. Spmmige gezichten passen zich moeiteloos aan aan het weer, anderen zij vooral blij dat ze weer fietsen.

We gaan weer langzaam richting Alphen en kruizen de A44. Eerst er onderdoor, dan erlangs en dan naar beneden om vervolgens via de Vaart steeds meer afstand te nemen van deze weg.

Berto is blij dat hij zo vroeg in het jaar al weer kennis mag maken met de Ringvaart. Hij is 'lyrisch' over dit stukje poldergrens. Oudere mannen in de groep lassen tussentijdse sanitaire stops in en zo rijd ik opeens voorop. Wachtend op de plassers laten we het tempo behoorlijk zakken. Al gauw komt het commentaar: 'Je kan aan het tempo wel zien wie op kop rijdt'. Ik neem deze opmerking als een man en zodra iedereen weer is aangesloten gaat het tempo omhoog.

Bij Weteringbrug verlang ik even naar een ritje door de Plassen, maar deze droom wordt wreed verstoord door de navigator op de tweede rij. Helaas maar gewoon via Roelofarendsveen naar Leimuiden.
En vanaf Leimuiden de altijd saaie weg door Rijnsaterwoude.
Voor de verandering rijd ik helemaal mee naar Alphen. Meestal haak ik bij Woubrugge af richting Ter Aar, maar maak nu kennis met een nieuw stukje fietsplezier langs de boorden van Alphen aan den Rijn.

Bij de Golfbaan neem ik afscheid. We zijn allemaal blij dat we weer gefietst hebben. En wij niet alleen, want de wegen werden weer behoorlijk bezet door allerlei fietsende hobbyisten. We keren Koning Winter de rug toe en hopen dat we de Vorts de baas kunnen blijven.