Gisteren ben ik in mijn geboorteplaats aangekomen. Van een nietszeggend provinciestadje 50 jaar geleden is Groningen nu veranderd in een bruisende studentenstad. Eetgelegenheden genoeg en ik koos voor een redelijk volzittende mexicaan/amerikaan. Op het eten was opzich niet zoveel aan te merken, maar dat was het dan ook wel. Op de terugweg naar mijn B&B nog even langs Super de Boer (toch fijn dat ik mijn vrouw overal in Nederland tegenkom) voor wat avondproviand en drinken en dan naar mijn kamer voor de vriendschappelijke interland en de verkiezingsuitslagen. Beiden waren even voorspelbaar en in allebei de gevallen won mijn favoriet.

Vandaag op tijd opgestaand. Koffie gezet, ontbeten en me langzaam fietsklaar aangekleed. De lange weg terug kan beginnen. Ik haal mijn fiets uit de kelder, neem de verkeerde uitgang, sluit mij daarbij op in een onmogelijke positie, maar wordt door mijn gastheer bevrijd en kan op pad.

Ik heb mijn route uitgezet via het knooppuntennetwerk en ben benieuwd wat deze dag gaat brengen. Via de Paterswoldseweg rijd ik Groningen uit door het stadspark. Al snel kom ik op het platteland en rijd naar de eerste dorpjes op mijn lijst. In Peize heb ik alleen maar het idee dat ik in Peize ben. Voor de rest laat mijn richtinggevoel mij behoorlijk in de steek. Na het bestuderen van mijn route weet ik waar ik naar toe moet en als ik eenmaal mijn route heb, komt de dag pas goed op gang.

Het leuke van de knooppunten is dat deze je op plaatsen brengen waar je anders met de fiets nooit komen zou.

En dat je dus op paden rijdt die je anders nooit berijden zou. De spanning van het onbekende laat zich hier ten volle voelen.

Met de zon op mijn hoofd en de wind in mijn rug zak ik af in het land. Het tempo wordt er af en toe behoorlijk uitgehaald door de zandpaden. Een ontdooide bovenlaag op een nog bevroren onderlaag is niet de meest ideale ondergrond.

Na een kilometer of zeventig vind ik het tijd voor koffie. Ik dreig langs het plaatsje Diever te rijden, maar besluit in het dorp een uitspanning te zoeken. Met bewondering luistert de uitbaatster naar het antwoord op de vraag waar ik vandaan kom en waar ik heen ga. Ik word snel en vakkundig geholpen en twee koffie en een uitsmijter later ga ik weer op pad. Ik stop nog even bij de plaatselijk fietsenhandel om te kijken of er iets is waarmee ik mijn route zichtbaar kan houden en rijd even later weg met een ingevuldenhouder op mijn stuur. Nu zie ik de route, in ieder geval de nummers van d eknooppunten, voor me en dat bespaart me een hoop stops.

Ik rijd dwars door Meppel heen en verbaas me over de leukheid van deze Drentse plaats.

Maar voorbij Meppel lijk er niemand meer te leven. Ik word overvallen door het uitgestrekte land, door de wiedsheid en door de rust. Ik bedenk me dat als me hier wat zou overkomen het wel eens heel lang kon duren voor er hulp was (en waar moest die dan zijn?). Ik word teruggeworpen op mijzelf. Het lijkt of ik niet vooruitkom. Ik heb geen enkel aanknopingspunt.

Waar ik kijk, links of rechts, zie ik weiland. En groen is al niet mijn favoriete kleur. Even lijk ik een plaats tegen te komen, maar vergeleken met Zwartewaterklooster is Ter Aar een wereldstad, en voor ik het goed en wel besef rijd ik weer in het groen.

Als ik eindelijk in de bewoonde wereld kom besluit ik dat het tijd is voor koffie. Ik rijd Hasselt in, maar dit dorp blijkt heel anders te zijn dan het Hasselt dat ik ken van zottekesdag (maar dat Hasselt lag ook in België), en vind met moeite een plek voor koffie en een tosti.
De waard vertrouwt mij toe dat de 120 km die nu op mijn teller staan meer zijn dan hij in zijn hele leven heeft gefietst. Dat doet me dan weer gelijk denken aan het opleidingsniveau van de man, want dit kleine dorp kent ongetwijfeld geen massa's goede scholen.
Op mijn vraag of het Zalkerveer open zou zijn (jawel, dat van Klazien) schuift hij een toetsenbord tevoorschijn en praat het world wide web na. Het veer is dicht.
Ik moet dus een andere route kiezen en kies voor een tocht langs de IJssel.

 

Bij Zwolle aangekomen moet ik een megarug bestijgen en daarna in ziedende vaart door de Zwolse negorij. Aan de zuidkant rijd ik Zwolle weer uit. Ik reken op een brug, maar sta opeens voor het water. Zwemmen of terugrijden. 6 km extra is het gevolg. Langs het water de oude IJSselbrug over en dan alsnog naar Hattem. Ik laat mijn knooppunten links liggen en rijd langs een mooi fietspad naar Heerde. Maar Helaas, te ver naar het zuiden, dus nog even noordwaarts naar de Bed and Breakfast.
Daar wordt ik met alle égards ontvangen. Mijn fiets krijgt een mooi plekje in de schuur en ikzelf krijg een kamer met een wel heel smal bed.

Eerst maar douchen en daarna naar beneden voor een goede maaltijd. Na de koffie nog wat drinken mee naar de kamer, nog een tijd lang wakker liggen van de herrie om mij heen, maar uiteindelijk in een welverdiende slaap wegzakken.