Ik word wakker en kijk wat verwonderd om me heen. Het duurt even voor ik door heb waar ik ben, maar al snel weet ik het. Op weg van Groningen naar Utrecht iets over de helft in een gehorige Bed and Breakfast.
Ik kleed me aan, ga naar beneden, neem een stevig ontbijt, kleed me om en pak mijn fiets.

Op het moment dat ik mijn lichaam op mijn zadel laat zakken voel ik dat er iets niet goed is. Ik kijk naar mijn achterband en zie opvallend veel band om mijn velg heen komen; lekke band dus.
Snel verwissel ik de band, maar bij het oppompen gaat het mis. De koolstofpatronen doen niet wat ik wil en voor ik het weet sta ik met mijn pompje te emmeren aan het wiel. De pomp van de B&B brengt ook geen redding, de eigenaar wel. Hij brengt mij naar het dorp naar de fietsenmaker en hier ervaar ik het gemak van een goede hoge luchtdrukpomp. In een mum van tijd is mijn band hard, koop nieuwe koolstofpatronen en ga met een vertraging van zo'n drie kwartier van start.

Het eerste deel van de tocht gaat zuidwaarts. Met de wind in de zij zoek ik een tempo dat vandaag goed bij me past. Ik rijd rustig via de weg naar Epe waar ik weer een knooppunt tegenkom.  Op mijn nieuw verworven knooppuntenhulpmiddel noteer ik de route die ik vandaag wil gaan rijden en een aantal mooie fietspaden brengen me naar Apeldoorn.
Hier raak ik even de route kwijt, maar omdat ik redelijk bekend ben in Apeldoorn vervolg ik mijn weg en vertrouw dat ik richting Radio Kootwijk de route wel weer zal oppakken.

Zoals verwacht gebeurt uiteindelijk en bij Radio Kootwijk wordt ik richting hei gewezen. Ik geniet van het mooie fietspad, maar wordt een paar kilometer later toch weer geconfronteerd met onverharde weg.
Hier in het bos heb ik gelukkig nog niet zo door dat mijn rijrichting is veranderd en dat ik inmiddels tegen de wind inrijd.

Bij Ede rijd ik zo'n beetje van de Veluwe af en kies ervoor niet langer knooppunten te volgen, maar zo snel mogelijk richting Utrecht te rijden. Uit de bossen, langs de weg, zonder beschutting van huizen is de wind goed voelbaar. Niet alleen de kracht van de wind, maar ook de kou speelt mij parten.
Tussen Renswoude en Scherpenzeel zie ik eindelijk een goede gelegenheid voor een kop koffie en wat lekkers en ik geniet een minuut of twintig van een welverdiende rust.
Ik moet echter snel verder, want ik wil met de trein van Utrecht naar Gouda (daar staat mijn auto) en in de spits mag je met je fiets de trein niet in.

Onvermoeibaar trap ik mijn fiets tegen de wind in, neem de laatste hellingen en weet dat ik daarna langzaam kan afzakken naar Utrecht. Echt genieten is deze afdaling niet, want door de harde wind moet ik goed bijtrappen om een beetje de vaart er in te houden.

Als ik Utrecht binnenrijd begint het zachtjes te spetteren. Ik trek me er weinig van aan, want ben maar met één ding bezig; hoe kom ik zo snel mogelijk naar het Cantraal Station. Twee keer vragen zijn voldoende voor de korste weg. Bij het station is het nog even zoeken hoe ik naar boven kom. Ik ben net na vieren in de stationshal. Mijn trein naar Gouda wordt al omgeroepen, ik koop snel een kaartje en weet met moeite het laatste (fiets)plekje in de trein te bemachtigen.

Onderweg zie ik dat het ophoudt met zachtjes regenen en als ik in Gouda uitstap dreig ik zelfs nog echt nat te worden tijdens de laatste kilometer naar mijn auto.

Bij de auto ontdek ik dat ik vanochtend nogal onnadenkend ben geweest bij het inpakken van mijn rugzak; mijn sleutels liggen namelijk onderop. Ik pak mijn helke rugzak uit, zoek mijn sleutels, pak de rugzak weer in, doe mijn auto open, demonteer mijn voorwiel en prop alles in op de achterbank. Even later ben ik op weg naar huis.

Vorig jaar reed ik ook twee dagen in de voorjaarsvakantie. Ik zeulde beide jaren hetzelfde gewicht mee, maar nu weet ik dat ik de zeven kilo van de rugzak gewoon af kan doen. Vorig jaar was dat een heel stuk moeilijker.
Twee heerlijke fietsdagen achter de rug. Het weer was me gunstig gezind.

Een goede training aan het begin van een ongetwijfeld weer mooi wielerseizoen!