Kwart voor zes op zondagochtend. De wekker gaat!
O ja, we gaan vandaag naar Haaksbergen bedenk ik me en ik word langzaam wakker. Ik maak me klaar voor de tocht, ontbijt, zet mijn fiets in de auto en rijd naar Ton. Ik kom tegelijk met Mirjam aan en we laden onze fiesten in de bus van Ton en pikken even later Edwin en Berto op in Zwammerdam.
Het is zeven uur en we zijn op weg.

Twee uur slap geouwehoer later komen we aan in Haaksbergen. We schrijven ons in, drinken een kop koffie en gaan op weg. Het is hier heerlijk rustig. Het landschap glooit iets en het is best goed fietsweer. We krijgen alle tijd om van de omgeving te genieten want na een kilometer of 15 rijdt Ton lek. Berto toont direct zijn ervaring van de cursus wiel verwisselen en schiet Ton te hulp.

Helaas zit het bij de bandenwissel niet mee. Eén patroon zinloos leeg gespoten en vervolgens een afgebroken ventiel. de tweede band er dus in en net op weg konden blijkt de band niet goed in de velg te liggen. Met vereende krachten, band leeg laten lopen en weer oppompen kunnen we een klein half uur later weer verder.
Nog geen 10 kilometer later geeft Ton's andere wiel de moed op. De bandenwissel aan de voorkant gaat veel sneller en hierna kunnen we met een fikse vertraging op weg.

Met de harde wind veel op kop rijden we door het licht glooiende terrein. De één voelt zijn benen wat sterker dan de ander, maar uiteindelijk rijden we allemaal en samen deze tocht.

Ons hoogtepunt van de dag ligt op de top van de Mareklose Berg en in de afdaling ligt mijn persoonlijke dieptepunt. Als een steen naar beneden over de klinkerweg, de neus op het stuur, de blik op de weg en daardoor niet op de pijlen. gevolg: verkeerd rijden. De eerste tocht van het jaar en dan dit.

En ... ik kom er niet eens meteen achter. Pas bij de tweede keer Diepenheim ontstaat er wat onrust en als we na ruim 60 kilometer Haaksbergen weer inrijden, dan weten we het zeker.
We besluiten een kop koffie te gaan drinken en hierna nog een rondje van zo'n 3o km. Berto wil naar zijn lievelingsland en we gaan op weg.

Weer anticipeer ik niet goed op de omstandigheden. Ik stuur de groep linksaf de bosweg in. Het lijkt een mooie weg, maar na 774 meter wordt het fietspad steeds zachter.
Het doet me denken aan de knooppuntenroute een week eerder, maar nu zijn we met vijf. Vlak voor we het bos uitijden moeten we no9g over een gevaarlijk ogend bruggetje en bij het uitkomen van het bos kijk Ton zeer opgelucht.

Het lijkt me duidelijk dat ik de kritiek gelaten over me heen laat gaan.

We doorkruisen het mooie Overijsselse land, vechtend tegen de harde wind. Dat is tenminste één goede keuze, want zo hebben we de laatste 15 km de wind in de rug.

Bij aankomst in het clubhuis worden we zeer vrolijk en vriendelijk verwelkomd door het kantinegilde van HTFC. We drinken nog wat, worden volgestopt met allerlei overgebleven mueslirepen en doens ons uiterste best de dames te verstaan.

En dan is het alweer tijd om huiswaarts te gaan. We hebben ondanks alles heerlijk gefietst in deze mooie omgeving. Natuurlijk is het slordig dat ik het bordje miste, maar ja.

De terugweg is weer gezellig. Heel soms valt het even stil als de vermoeidheid de overhand dreigt te krijgen. Maar dat duurt nooit lang.
Als we Berto en Edwin afzetten zijn we een hoop meer te weten gekomen over de bijzondere vriendschap van deze twee.
Het was een leuke dag en een heerlijk voorproefje voor andere mooie fietsmomenten die nog gaan komen.