De eerste zaterdag van april, dus weer om acht uur op de club. We zijn met acht man van de B-ploeg, dus we gaan met veel zin van start. We kiezen eerst zuidwaarts te rijden, tegen de wind in.

Berto en ik rijden opeens op kop. We weten allebei niet echt de weg, maar gelukkig hebben we achter ons genoeg navigatiemateriaal om op koers te blijven. De wind is stevig, maar het tempo blijft redelijk. Op een, in ieder gaval op de fiets, niet zo bekende manier rijden we richting Boskoop. Omsloten door water vinden we onze weg door het karakteristieke Zuidhollandse landschap.

In Reeuwijk rijden we langs de plassen en worden her en der opgehouden door trailers en kranen die alles in het werk stellen om bootjes van allerlei pluimage weer te water te laten. Zodra we de plassen niet meer zien hebben we ook weer rust op de weg. Als we door Gouda heen zijn kiezen we de dijk langs de Hollandsche IJssel. Hier zo hoog boven het lager liggende landschap heeft de wind vrij spel op ons nietige groepje fietsers.  Op het moment dat we ons naar het lager gelegen land laten zakken denken we nog even dat we iets in de luwte zullen rijden, maar de bocht die we maken stemt de wind ongunstig waarna deze ons genadeloos in het gezicht blaast. We zijn op weg naar De Loet, een voor fietsers bekende pleisterplaats, maar door de vrij onbekende weg duurt het lang tot we zien dat we er bijna zijn. Na ruim 35 km tegenwind draaien we tevreden het terras op, gaan snel naar binnen, pakken de speciaal voor natte sporters voorradige handdoekjes, gaan zitten en bestellen koffie.

De koffie wordt gemoedelijk weggeslurpt, de gesprekken zijn vrolijk en de stemming goed. Bij de tweede ronde durft Berto zelfs een tweede kop thee te nemen omdat in deze groep wel het 'met-elkaar-gevoel' heerst.

Het mooiste moment van de dag komt als we bij De Loet wegrijden. Mirjam neemt de kop en al snel rijden zes mannen tegen de win in achter de dansende billen van Mirjam aan. Je zult wel denken: 'maar jullie zijn tocht met acht?' Dat klopt, maar iemand moet naast Mirjam op kop rijden. Het groepsgevoel krijgt een behoorlijke knauw als Mirjam van kop afgaat, maar al snel hertellen we ons en fietsen weer vrolijk verder.

Op verzoek van Berto rijden we naar de Brienenoordbrug, maar tot zijn spijt eronderdoor i.p.v. er overheen. Onder de brug stoppen we even om de regenjasjes aan te trekken, want het wordt natter en natter. Over de brede fietspaden in Rotterdam doorkruisen we de stad. De gote plassen worden waar mogelijk ontweken, al lukt dat niet iedereen. Bij Terbregge kiezen we de linkeroever van De Rotte en de wind blaast ons snel richting Alphen.

In Waddinxveen kiest Ronald zijn eigen weg huiswaarts. Mirjam volgt dat voorbeeld in Boskoop. De laatste zes kilometer met zes man mag geen prbleem zijn. Maar net buiten Boskoop slaat de pech toe. Ik voel langzaam mijn voorband zachter worden en we moeten van de fiets af voor een nieuwe binnenband. Met koude vingers is dat geen lekker werkje en het regenvuil op de banden bevordert het plezier niet. Na veel geploeter en een gebroken bandenlichter is band eraf. Een nieuwe binnenband en dan even de buitenband weer terug. Dat laatste kostte weer de nodige kracht. gelukkig had ik hulp en even later rijden we verder. De band is niet hard genoeg, dus we stoppen nog een keer om de band verder op te pompen. Het lijkt nu goed te gaan, maar we zijn pas net in Alphen in de schaduw van Zeeman of ik voel dat het sturen al weer beroerder gaat. Boven op de brug is verder rijden kansloos. We besluiten niet voor een nieuwe band te kiezen, maar ik pomp de band stevig op. 

Met deze lucht komen we tot aan het clubhuis. De laatste bochten waren een kunststukje an sich en bij de club is de band echt plat. We drinken nog wat in het clubhuis.

Gelukkig is Berto met de auto, dus ik hoef niet opnieuw de bandenexercitie aan te gaan. Hij brengt mij en mijn fiets naar huis.
Het was vandaag, ondanks de pech op het einde een leuke fietsdag!