Eindelijk! Bij het opstaan geen grijze lucht, maar een lucht die een fatsoenlijke dag belooft. Door deze lucht steekt de twijfel ook de kop op. Lange broek of korte broek? Ik kies voor een tussenoplossing: korte broek met beenwarmers.

Om kwart voor zeven verzamelen we bij Ton. We laden drie fietsen bij Ton's fiets in en gaan op weg naar Driebergen. Op de N11 pikken we de andere drie op. Om even over half acht parkeren we de auto's in Driebergen en kleden ons aan voor een mooie tocht door de Utrechtse heuvels.

Bij het omkleden heb ik de eerste tegenvaller van de dag. Ik kom tot de ontdekking dat al mijn proviand nog thuis op het keukenkastje ligt en daar heb ik hier niets aan. Gelukkig heeft Ton extra en stopt mij wat toe. Even later koop ik nog twee Marsen in de kantine en dan kom ik vast de dag wel door.

De overmoed heeft het gewonnen van het gezond verstand. We hebben ingeschreven voor de 135 km en drinken voor we weggaan nog een kop koffie. Tijdens de koffie komt Grote Gerrit binnen en besluit tot de splitsing met de 160 km met ons mee te rijden. Hij is nog dapperder dan wij.

Met acht gaan we op pad. Al snel verruilen we het stedelijk deel voor het mooie deel van Utrecht. Smalle paadjes, slingerend door bossen met wat ops en wat neers. Concentratie is noodzakelijk, maar zo vroeg op de dag hebben we daar nog geen gebrek aan.

Op de wat voorzichtige klimmetjes kunnen we de klimbenen testen. Zodra de klim begint verlies ik terrein en rijd ik op mijn vertrouwde plaats tijdens de klim: achter de groep. Het serieuzere werk komt met de Amerongseberg. Ik heb mijn teller aangepast aan de omstandigheden en zie dat de klim stijgingen kent tot 8%. In het begin van de klim raak ik achterop, maar tijdens de klim herstel ik en kan aansluiten bij fietsers die mij inhalen. Zo verspeel ik deze klim niet al te veel terrein op de stoempers van de groep. In de snelle afdaling voeg ik me weer bij de groep. De hartslag gaat omlaag en ik voel me gelijk wat fitter. Vandaag merk ik aan het gevoel in mijn maag dat mijn hartslag omhoog gaat. En dat gevoel in mijn maag is er te vaak. Hartslag wat vaker hoog: minder fit dus.

In een goed tempo vervolgen we na de Amerongseberg onze weg en al snel monsteren we aan bij de koffiestop (nog bekend van vorig jaar). We drinken koffie of thee en sommigen van ons eten hierbij een appelpunt met of zonder slagroom. Ik heb een goed excuus voor de punt met, want mijn eten ligt nog thuis. Bij het afrekenen moeten we even scherp zijn. Onnozelheid of onoplettendheid heeft twee extra koffie op onze bon terecht doen komen. De serveerster kijkt wat beteuterd en wij gaan blijmoedig weer verder.

De tocht gaat veelal door bossen verder over smalle fietspaden. Een te ruime bocht van de één levert problemen op voor de ander, maar we zijn allemaal scherp. In ons enthousaisme denken we geen bordje te missen, maar gelukkig zijn ze acher ons wel scherp en schreeuwen ons onze fout toe. Van kop af en in de achtervolging op de juiste route. Het blijft wat klimmen en dalen. De hellingen zijn echter niet al te lang en ook niet buitengewoon stijl. Dit leidt tot een uniek moment in de wielerhistorie van 'Waar de Wind'. Corné en ik leiden een beklimming. De groep houdt eerbiedig afstand en bekijkt ons met gepaste verbazing.

Inmiidels hebben we ook afscheid genomen van de 100 km-toertochtrijders en in Wolfheze is het Goodbye Gerrit.

Met Gerrit verdwijnen ook de bordjes. Een paar kilometer later zoeken we op een kruising vertwijfeld naar een bordje. Zonder bordjes zijn we redelijk doelloos en kiezen maar wat. Als op de daarop volgende rotonde weer geen bordje te zien is gaat Berto over tot een intense bestudering van de route. Hij ontdekt al snel de fout en leidt ons naar de goede route. Eenmaal terug op de goede route zijn er ook weer bordjes en draaien we al snel de parkeerplaats van de geplande koffie/controlepost op.

We drinken wat koffie, eten wat en gaan weer op pad. Al snel zijn we op het meest oostelijke punt van de route en met de wind uit het westen betekent dit dat we de de laatste 50 ą 60 km wind tegen of schuin tegen gaan krijgen. In eerste instantie hebben we er niet al te veel last van. De tocht voert over beboste paden en door windluwe dorpen, maar dat verandert als we bij Wageningen de dijk langs de Rijn opdraaien. We kunnen zo'n vijf kilometer vooruit kijken, maar zien daar niets dat ons enige bescherming kan bieden. Met de wind vol op kop vervolgen we onze weg en proberen het tempo niet al te veel te laten zakken. Al snel is de groep uitgegroeid tot een klein peloton waar (misschien wel voor de eerste keer in onze toertochtgeschiedenis) iemand van achteruit naar voren rijdt om de kop over te nemen. Ik laat me van kop afzakken, maar neem wat later Ton over. Ik word op een gegeven moment op mijn beurt weer afgelost door Berto.

Hongerklop
Berto is zwaar de pineut. Vanuit het geploeter tegen de wind in moet hij de Grebbeberg op. Hij krijgt honger en alle kracht vloeit uit zijn benen. Ik klim zoals nooit tevoren. Bij het begin van de klim zet ik aan en laat de anderen mijn achterwiel zien. Ik verlies wel wat snelheid, maar val niet helemaal stil zoals anders. Ik word tijdens de klim nog wel ingehaald door Elliot en Edwin en vlak voor de top door Ton, maar mijn achterstand is nog nooit zo klein geweest. De afdaling gaat hierna met een nog beter gevoel dan ooit. De Grebbeberg is het laatste grote obstakel van de dag. Hierna dalen we een tijd langzaam, (Ton en ik gaan in de flow met een snelle groep mee) en hergoeperen een paar kilometer verderop. Berto en Corné sluiten als laatsten aan. Het verbaast ons allemaal en hemzelf misschien nog wel het meest dat Corné er nog bij is, want deze tocht telt bijna net zoveel kilometer als hij tot nu toe dit jaar in totaal heeft gereden. Als de groep bij elkaar is nestel ik me achter in de groep. Ik kom naast Berto te rijden en kijk in zijn holle ogen. Met licht trillende vingers maakt hijn zijn laatste koek open om toch maar wat energie binnen te krijgen. Hij beschrijft perfect het gevoel van een lege maag en benen die niet meer willen. Ondanks het gevoel van ontreddering raakt hij zijn humor niet kwijt. 'Ditr gebeurt me nooit meer. Ik laat wel een bagagedrager op mijn fiets monteren zodat ik altijd genoeg eten kan meenemen!'

In Wageningen voegen de 100 km-rijders zich weer bij ons en ons groepje wordt wat groter. Vrouwelijke twintigers zijn opeens blij met dikke oude mannen omdat ze door de lichaamsomvang uit de wind worden gehouden.
Want wind, dat staat er. De organisatie vond blijkbaar dat we wel genoeg geklommen hebben en stuurt ons de laatste vijftien kilometer over open wegen door het vlakke land. Met de wind meestal vol op kop moeten we alle zeilen bijzetten om de groep bij elkaar te houden. Gaten worden opgevuld met een duwtje hier en daar. Mirjam legt een bemoedigende hand op Berto's schouder nadat hij met een grote schreeuw het gat heeft dichtgereden. Elliot heeft zich de hele dag slim gespaard om ons nu aan te kunnen voeren, eerst geassisteerd door Ton en later mag ik die eer op mij nemen.

Na bijna zes uur fietsen rijden we finishdorp Driebergen binnen. Berto springt mee met een snellere groep. Edwin probeert hem te achterhalen, maar blijft halverwege het gat hangen. Corné vindt bij het bord Driebergen dat hij het elastiek waar hij al een tijd aan rijdt kan laten knappen.

Vlak voor de kantine zijn we weer bij elkaar. Na 144 (i.p.v. 135) km stappen we één voor één (de een wat makkelijker dan de ander) het kot binnen. Het hok van DTC wordt als een welkome afwisseling gezien. De harde houten stoelen worden gekoesterd en de zadels vervloekt. We drinken nog wat en sommigen van ons nemen nog wat ongezonde eetwaar tot zich. We nemen afscheid van onze bijrijders van de laatste kilometers en gaan terug naar de auto's.

Bij de auto maken we ons reisklaar. Moe maar voldaan vangen we de thuisreis aan. In de auto valt af en toe menig oogje dicht, maar dat mag als beloning van deze fijne, vooral gezellige, fietsdag.