Door mijn dakraam kijk ik naar de wat grauwe lucht. Ik stel mezelf gerust met het idee dat het vandaag een mooie dag gaat worden. Ik maak me klaar, vul mijn tas en denk deze keer wel aan mijn proviand. We hebben afgesproken bij Berto in de straat.
Als ik daar aankom staan Mirjam en Berto al te wachten. Ton is er niet, want hij is licht geblesseerd en wil volgende week in ieder geval mee naar Duitsland, dus laat vandaag aan zich voorbijgaan.

We hebben geen van drie een auto waar drie fietsen en drie mensen in kunnen, dus we rijden met twee auto's naar Veenendaal. We moeten ons melden bij AXA-Valleirenners, die hun clubhuis op het terrein van AXA hebben. De formulieren zijn thuis ingevuld. We drinken koffie en thee en stappen dan op de fiets voor weer een mooie tocht door heuvelachtig Nederland.

Binnen zes kilometer worden we getest: de Amerongseberg. Zo'n eerste klim doet altijd pijn en vandaag is geen uitzondering. We houden het tempo hoog en genieten van de mooie tocht. We fietsen over goede, brede wegen door een prachtig gebied. We zoeken regelmatig een groepje op om een tijdje in mee te rijden. Meestal tot de volgende beklimming, want mijn redelijk klimmen van vorige week lijkt niets meer dan een opleving. Vooral aan het begin van de dag klim ik weer ouderwets traag, waardoor we ook regelmatig groepjes kwijt raken. De afdalingen van de klims zijn mooi en lopen goed en geven mij alle gelegenheid om me weer bij Berto en Mirjam te voegen.

Eén van de mooiste klims van de dag is de Italiaanse weg, een klim dwars door het bos over een smal pad. De klim is bijna 800 meter lang met een gemiddelde van 5.4%. Ik weet nog goed dat ik hier voor de eerste keer reed. Ik stond bijna stil in mijn kleinste versnelling. Vandaag moet ik weliswaar Berto en Mirjam laten gaan, maar rijd ik op mijn middenblad naar boven.

In de bocht die je op de foto hierboven ziet staan de fotografen van jouw sportfoto (http://www.jouwsportfoto.nl). We gaan alle drie op de kiek.

Bron: www.jouwsportfoto.nl

Tijdens één van de afdalingen maakt mijn fiets een raar kabaal bij het remmen. Ik denk eerst dat er iets tussen mijn rem en mijn wiel zit, maar als ik mijn wiel eruit heb zie ik dat mijn remblokjes op zijn. Ik rem ijzer op ijzer. We hopen snel een fietsenwinkel tegen te komen waar ik dit vervelende euvel kan (laten) verhelpen. Maar we rijden zonder dat we een fietsenwinkel tegenkomen verder richting Arnhem waar de eerste controlepost is. We stempelen niet en willen hier ook niet stoppen voor de koffie in de kantine van de plaatselijke sportvereniging. We nemen dus vrijwel direct weer de drukke weg naar beneden en vervolgen de tocht.
De ops en afs volgen elkaar snel op. De afs zijn op dit moment niet zo prettig, want alleen met de achterrem remmen is niet ideaal en geeft ook geen volledige remkracht. Dus we blijven nog steeds gespitst op een fietsenmaker.

We doen de mooie beklimming van de Zijpenberg en bereiken het hoogste punt van de tocht.

Hierna laten we ons gaan voor een lange afdaling richting Rheden. De tocht voert ons langs Rheden, maar wij besluiten het dorp in te rijden om de innerlijke mens te versterken.

Het wapen van Rheden
Onze keuze voor de koffie is een verkeerde. Al worden we in eerste instantie redelijk geholpen op het terras, al snel blijkt de bediening niet van klanten gediend te zijn. Als ik binnen nog drie koffie bestel, krijg ik antwoord met een nors Ja. Ook de policy naar fietsers is erg onvriendelijk. Dat ervaren niet alleen wij, maar ook twee andere fietsers die hetzelfde idee als wij voor een stop hadden. 'Eigen etens- en drinkwaren mogen op het terras niet genuttigd worden' zegt het bordje. Daar is op zich natuurlijk veel voor te zeggen, maar voor fietsers gaat dat meestal niet op. De vraag is dan: wil je je aan je bordje houden, of wil je wat omzet. De intens onvriendelijke terrasmevrouw bijt onze medefietsers toe dat ze nioets mogen eten omdat ze hier is om geld te verdienen. 'Daar heb ik nog niets van gemerkt' was het antwoord van de toegesnauwde man. Ook de opmerking dat de koffie gratis zou moeten zijn omdat we anders eigen koffie zouden hebben gedronken kon niet gewaardeerd worden. En ons advies aan andere fietsers om een leuk terras op te zoeken werd ook niet echt op prijs gesteld. Door de kleine ruitjes zagen we de terrasbitch met de ogenschijnlijke eigenaar over ons smoezen. We waren blij dat we dit terras konden verlaten nadat we hadden betaald en geen cent fooi hadden achtergelaten. We hebben zelfs nog even gespeeld met de gedacht de vaste euroi te wisselen zodat Bero en Mirjam ieder hun deel terug konden krijgen, maar deze uitdaging durfden we toch niet aan.

De vriendelijke fietsenmaker
Gelukkig bleek al snel dat het Wapen een Rhedense uitzondering was, want bij de fietsenmaker bij het station werden snel en vakkundig, begeleid door menige kwinkslag, de remblokjes vervangen. Even later kunnen we op pad en hoef ik me in de komende afdalingen geen zorgen meer te maken.

De tocht voert ons verder over de mooie Veluwe en we beklimmen de Posbank van een ons onbekende kant. In een lange afdaling komen we weer bij elkaar. We zweven wat tussen twee groepen in en gaan in volle vaart op jacht naar een groep die voor ons rijdt. Ook al rijden we ruim 35, soms zelfs tegen de 40, we komen niet al te rap dichterbij. Maar vlak voor een rotonde sluiten we aan bij de groep. We raken wat aan de praat en blijken even mee te rijden met een trainingsgroep voor Alpe du Zes. Tijdens het praten letten we helemaal niet op en missen we voor de derde keer dit jaar een bordje. En weer rijd ik voorop.

Als de trainingsgroep naar links gaat, fietsen wij nog even door, maar waar we de hele dag in de drukte hebben gereden is het nu wel erg stil. Uiteindelijk beseffen we dat we fout zitten en kiezen aarzelend de zelfde weg terug. Even later blijkt dat we op het punt waar we aansloten bij de groep het bordje hadden gemist. Ik kan misschien maar beter niet meer op kop rijden dit jaar, want praten en opletten tegelijk blijkt niet mij sterkste eigenschap.

Als we weer terug op de route zijn komen neemt Mirjam boven op een klim de tijd om zich van haar overkleding te ontdoen. In de warmte fietsen we gestript verder. Berto volledig ingepakt, Mirjam een heel stuk frisser en ik het minste verwarmd door kleding. We komen nog een verzorgingspost tegen, waar ik een banaantje neem en de sportdrank oversla voor we de laatste kilometers ingaan.

We besluiten een groep op te zoeken, want de dijk naar de Grebbeberg komt eraan. In Wageningen hebben we aangesloten bij een grote groep, die ons veilig en min of meer uit de wind over de dijk zou kunnen loodsen, maar de groep rijdt erg rommelig en voor ik het weet rijd ik even voor de groep uit. Als we dan een stuk open weg, bezaaid met stenen en grint, moeten gebruiken om de route te vervolgen ben ik los van de groep. Ik ploeter dus alleen over de dijk met de wind schuin tegen. Halverwege word ik weer door de groep opgepikt en achterin de groep voeg ik me bij Berto en Mirjam. We moeten alle zeilen bijzetten om bij de groep te blijven die met een snelheid van tegen de dertig de dijk bedwingt.

Nog één keer echt omhoog, de Grebbeberg, en dan laten uitbollen naar Veenendaal is het devies. maar bij het bordje 'Veendendaal 2 km' krijgen we van een ervaringsdeskundige de mededeling dat we helemaal om Veenendaal heen moeten en dat die 2 km een mooi getal, maar ver bezijden de waarheid is.
Berto kan het nioet midner schelen. Na zijn hongerklop van vorige week heeft hij bijna de hele dag gegeten en rijdt ons nu zonder meer uit het wiel. Mirjam zegt dat ze de tocht rustig uitrijdt. Ik was tot dezelfde conclusie gekomen.

De laatste zes kilometer ben ik er klaar mee. Ik heb geen zin meer en probeer, zonder merkbaar resultaat, de wind voor mij terug te blazen. Bij de finsih staat Berto op ons te wachten en verwelkomt ons met de vraag wat te drinken.
We laten ons zakken op de enige vrije stoelen bij het AXA-clubhuis en wachten geduldig op Berto. Mirjam en ik hebben elkaar op dit moment niet veel te zeggen, of we zijn gewoon aan het eindje. Gelukkig zorgen in Ter Aar onze wederzijdse partners wel voor interduale communicatie.

Berto komt terug met de drankjes en heeft nog praats voor tien. Hij verwijt mij humorloos te zijn op dit tijdstip en ik kan niet anders dan hem gelijk te geven. Ik zit te wachten tot ik op moet staan om mijn fiets naar de auto te brengen.
Bij de auto nemen we afscheid.

's Avonds merk ik dat het vandaag een hele toer was. Ik voel de benen en ben niet blij als ik tot de ontdekking kom dat ik voor vanavond nog een verjaardag in de agenda heb staan. Maar: op de fiets een man, op het feest een man (Vrij vertaald naar: hombre de nochas, hombre de dias)