Eigenlijk zou ik deze blog beginnen met: 'Jammer dat Berto er niet bij was', maar het feit dat we bij hem vandaan vertrekken en zijn bijzonder blauwe shirt maken dat ik zo niet kan beginnen. Hij was er wel bij.

Bijna drie uur rijden naar Tecklenburg (waarvan Edwick er twee-en-een-half heeft geslapen), een leuk plaatsje in het Teutoburgerwald. We komen terecht in een leuk hotel waar ons verzekerd wordt dat Tecklennburg enkele onvergetelijke Kneipe heeft.

We drinken eerst wat op het balkon van het hotel met een prachtig uitzicht. Bij het afrekenen blijkt dat het duitse meisje met snor een fout had gemaakt, wat ons twee gratis whiskeys opleverde.

We besluiten dan wat te gaan eten in het dorp. We worden verwezen naar de Altstadt, dat ons het beste doet hopen. we lopen over heuvels met eens tijgingsprecentage van 12%, maar gelukkig hoeven we dit niet te fietsen roepen we blij tegen elkaar. Onderweg bekijken we alle twee de Kneipe van Tecklenburg, waardoor de keuze nog eens extra beperkt wordt. De eerste beperking was al opgelegd door Corné en Berto die zo ongeveer niets lusten. Voor we neerzijgen op een terras worden we opgeschrikt door onderstaand bijzonder verkeersbord.

We zijn niet de enigen die wat willen eten, want we krijgen een wachttijd van 30 minuten opgelegd die we doden door wat te praten met een trotse FC Twente-supporter.
De bestelling opnemen: vier keer een schnitzel in drie variaties en voor Berto 'Nur beilagen' patat, aardappelkroketten en rostirondjes. We doden de tijd voor het wachten op het eten met slap geouwehoer en onwelvoeglijk gebral. We worden vriendelijk geholpen en het eten is voortreffelijk. We lopen af en toe wat door de tent en praten met deze en gene.
Voordat we afrekenen praten we wat met de serveerster, die in het dagelijkse leven lerares is en vandaag in deze tent voor het eerst werkt. We spreken onze bewondering uit en als Berto zich in het gesprek mengt loopt de seveerster weg om later de rekening voor ons te delen. Met een goede fooi verlaten we het restaurant en hopen in het hotel nog wat te kunnen drinken. Maar het is Feierabend en het resultaat is dat we even laten met zijn vijfen (Edwin moest wel even bij de les gebeld worden) vertekken naar het bruisende nachtleven van Langericht. Welgeteld één kroeg waar iets te doen is zonder dat de verveling direct toeslaat. We praten met de plaatselijke bevolking. Edwin laat zoich betasten door een Schotse drukpuntenspecialist en we zijn de laatsten die de kroeg verlaten. Om kwart voor drie liggen we op bed.

Zeven uur gaat de wekker en na een verfrissende douche geniet ik van een uitgebreid ontbijtbuffet. Speciaal voor ons vervroegd: Groete klasse. Dat is weer eens iets anders dan het Wapen van Rheden (zie weblog Veenendaal - Veenendaal).

We gaan opgewekt van start. Na een kilometer of tien volgt de eerste beklimming. Jawel, de 12% waar we gisteren gelopen hebben. We zoeken allemaalk ons eigen tempo. Berto en Edwin vooraan. Ton ergens in het midden en Corné en ik volgen. Het is constant draaien en keren, op en af en af en op. Een prachtige omgeving trekt aan ons voorbij en een voorlopige climax vinden we in een lange door het bos slinerende beklimming.

In de afdaling rijd ik bijna een bordje voorbij. Omdat ik niet de enige ben, staat er iemand op dat bordje te wijzen. Lucky Me. Ik wil niet weer verkeerd rijden.
Bij de eerste controlepost staat Ton op mij te wachten. Corné heeft hier het verschil tussen 85 en 110 niet helemaal goed gezien en is doorgereden zonder de extra lus. Hij was dus ruim als eerste binnen vandaag.

Ik besluit niets te drinken, want de lus is slechts open tot half twaalf en het is inmiddels al elf uur. De extra lus van 35 km voert ons door prachtig gebied. Door Bad Iburg stuiteren we over kasseien heen (hiervoor heb ik niet 11 bar in mijn banden), en dan langs het kasteel en dan het bos in. Een schitterend fietspad ligt voor ons klaar. We worden voorbij gereden door wat mensen, maar kunnen (ook bergop) redelijk mee.

Het weer is fantastisch; een zonovergoten dag met weinig wind. Na zo'n 70 km bereiken we het hoogste punt van de tocht en een lange afdaling brengt ons terug naar Bad Iburg. Wat dalen en wat klimmen later ben ik terug bij de controlepost waar Ton op het terras op me zit te wachten. Ik bestel een cola, de slechtste keuze van de dag, want mijn maag was daar niet blij mee.

Na het terras is het redelijk vlak. Ik moet Ton laten gaan en zie hem voor me een bordje missen. Roepen helpt niet. Ik kan hem nu wel laten gaan, maar ik besluit hem te volgen. Een lange onnodige klim. Twee kilomter verderop begint een afdaling. Ik smeek inwendig dat Ton na twee kilometer geen bordje ste hebben gezien stopt, maar Ton gaat nietsvermoedend de afdaling in. Dit is de vervelendste afdaling die ik ooit heb gehad omdat ik weet dat dit zinloos dalen slechts leidt tot zinloos klimmen. Natuurlijk missen we allemaal wel eens een bordje, maar ik had zo graag een dag niet extra willen rijden.
Na een kilometer of acht heen en weer zijn we weer op de route. We weten dat de organisatie vij snel na de laatste fietsers de bordjes weg gaat halen en we hopen dat er nog bordjes staan. Dat is gelukkig het geval.

Het blijft op en neer gaan. De cola speelt in mijn maag een eigen spelletje en ik voel me er niet beter door. We gaan weer richting Ibbenbueren, maar moeten eerst de bergkam van Tecklenburg over.

De laatste klimmen vallen mij zwaar. In de daarop volgende afdaling word ik door een kuil in de weg bijna van de route afgebracht en ik denk te herkennen waar we zijn. Toch ben ik hier nog nooit geweest en na eindeloos draaien en keren denk ik definitief mijn gevoel voor richting kwijt te zijn. Op dat moment komen we op het punt waar we vanochtend af zijn geslagen. Nog maar twee kilometer naar de finsich.

De drie vrienden zitten al op ons te wachten. Corné het langst, volledig uitgerust van 85 km. Edwin is bezig de achterstand in bier in te halen en Berto oefent zijn pinguinese lokroep. We drinken nog wat en zoeken even later de auto op. Even later is de parkeerplaats omgetoverd tot een mannenkleedkamer. Als we allemaal omgekleed zijn gaan de fietsen in de auto en wij richting huis.

Edwin is nieuwsgierig en vraagt ons de oren van het hoofd. Gelukkig valt hij na het uitdelen van veel chocola in slaap en hebben we even rust. Rond half zeven zet Ton ons veilig af in Zwammerdam. Een prima chaufeur!

Moe, maar voldaan kom ik thuis na een supergezellig fietsweekend.