Een week Parijs met veertig leerlingen is niet de meest ideale voorbereiding voor een fietstocht van 160 km. Ik heb dan ook zeer veel moeite met opstaan en ben nog niet klaar als Mirjam als een vogeltje aan mijn raam tikt.
Even speelt een liedje van RoB de Nijs door mijn hoofd, maar uitgebreid zingen kan ik het niet want ik moet opschieten. Ik maak koffie, ontbijt, pomp mijn fiestbanden op en ben ongeveer 13 minuten te laat voor vertrek.

Onderweg bellen we Berto dat we eraan komen en even later pikken we hem op bij het brugrestaurant. We maken kennis met Ruud, de debutant in onze ploeg, maar over hem later meer.

Vlak bij Oostzaan denk ik nog even dat ik mijn schoenen heb thuisgelaten, maar Mirjam heeft gezien dat ik ze heb ingepakt, dus stelt mij gerust.
We pakken onze fietsen en gaan naar de Sporthal om ons aan te melden. We drinken nog een kop koffie en gaan op weg nadat we Ruud tot stempelbeherder hebben benoemd.

Noord-Holland betekent lange rechte wegen en altijd wind. Het begin van de tocht hebben we de wind voornamelijk mee of vanaf de zijkant in de rug, dus we vertrekken met hoge snelheid. Kleine heuveltjes worden in recordtempo bedwongen en flauwe afdalingen worden gebruikt om de snelheid op te voeren. In Wormer is het even opletten, want altijd veel fietsers op smalle fietspaden, maar na Wormer is de groep al behoorlijk uit elkaar getrokken en kunnen we los. Na één uur fietsen (in het begin veel remmen en optrekken) is het gemiddelde 26 per uur en dat wordt in het tweede uur opgetrokken tot bijna 28 per uur. Een ongekende snelheid voor ons.

Na een paar keer knipperen met de ogen fietsen we door Egmond en bij de controlepost in Bergen halen we alleen een stempeltje om snel weer door te fietsen. We hebben een constante snelheid die blijkbaar voor veel fietsers is te volgen, want al snel voeren we een heus peloton aan.

Tot aan Schoorl hebben we de wind hoofdzakelijk in de rug, maar dan begint de oversteek oostwaarts door Noord-Holland. De wind is een stuk sterker dan verwacht en al snel vormen zich vele waaiers. Waar mogelijk sluiten we aan, maar soms gaat de groep te hard en rijd je achterin zo'n groep teveel op de kant.

In Medemblik sluiten we aan bij een groep Heineken-rijders en midden in die groep rijd ik opeens naast Gert. We praten wat, maar plotseling versnelt de groep en tegen de wind in, worden snelheden van tegen de 35 gehaald. De groep breekt volledig uit elkaar. We ploeteren tegen de wind in en Berto roept Ruud om over te nemen. Met een enorm tempoverschil knalt Ruud uit onze groep vandaan en nestelt zich zo'n 100 meter voor ons uit om langzaam steeds verder uit te lopen. Het is blijkbaar niet helemaal duidelijk waar Berto om vroeg, want even later komt Ruud stoer de stempeltjes laten zien, waarvoor hij vooruit gereden is. We leggen hem uit wat hiervan de bedoeling is en hopen hier later profijt van te hebben.

Na een korte stop vervolgen we onze weg om al snel westwaarts te rijden. Met de wind in de rug fietsen we erg makkelijk over de brede wegen. Niets lijkt een snelle tijd in de weg te staan tot Berto roept: 'Eindelijk is het zover'. Lekke band! Berto is wat minder hulpeloos dan verwacht en heeft al snel het achterwiel uit de fiets. Hierna moest hulp hem verder helpen.

Met hulp van de boer op wiens erf we staan kunnen we wat later met harde banden vertrekken. Bij de controle in Berkhout halen we alleen een stempel ondanks de verleidingen van een broodje bal.

Van De Goorn naar de Beemsterringvaart was vorig jaar met de wind vol op kop, maar nu hebben we de wind van opzij. We sluiten aan in een klein groepje en ik zet me heerlijk op rij 5 of 6 in de luwte. We beginnen in De Goorn met 31 op de teller, maar voor Midden-Beemster wijst de teller voornamelijk 38 en 39 aan. Ondanks de hoge snelheid heb ik weinig problemen en fiets lekker mee, genietend van de mooie bollenvelden.

Bij de controle in Midden-Bemster is de koetjesreep vervangen door een druivensuiker. We belsuiten om niet hier wat te drinken, maar in Purmerend voor een verfrissing aan te meren. Op de dijk langs de ringvaart krijgenw e de wind weer vol in het gezicht. Een wanhopige schreeuw van Berto: 'Ruud!'. De aangeroepene reageert direct en fiets even later weer meters voor ons uit. De dijk is gelukkig maar vier kilometer. het terras in Purmerend aangenaam en de drankjes koel.

We stappen even later verfrist weer op, doorkruisen per fiest het voetgangersgebied in Purmerend en vervolgen bij de Sluis de route. Bij Purmerelnad besluit ik nog wat te eten en bij mijn eerste hap lijkt eht alsof ik te laat ben. Gelukkig net op tijd, want het hongergevoel zet niet door en ik pak weer de kop.

We rijden het Twiske in voor de laatste zes kilometers. De laatste 'Ruud!'-poging van Berto resulteert erin dat Ruud niet samen met ons op de foto kan.

Het Twiske is ons laatste wapenfeit en met gezwinde spoed draaien we naar de Sporthal in Oostzaan. De herinneringstegeltjes zijn op en worden nog nagestuurd, we eten nog een broodje bal (Berto 3), zoeken de auto's op en rijden huiswaarts.

Noofd-Holland, altijd recht, altijd wind, maar zoals altijd weer de moeite!