Langzaam kom ik op gang en om zeven uur ben ik klaar om op de fiets te stappen. Ik fiets namelijk naar de start toe, waar Ton en Berto zullen wachten, in de hoop op de terugweg met één van de twee mee te kunnen rijden.

De wind is me niet al te gunstig gezind en met de wind schuin tegen maak ik kennis met deze nieuwe dag. Zoals gewoonlijk klopt de timing weer en een minuut of drie voor acht (acht uur afgesproken) loop ik het clubhuis van WTC Woerden binnen. De inschrijvingen zijn al verricht en na een kop koffie gaan we naar buiten waar het nog droog is.

We rijden noordwaarts richting donkere grijze wolken. Mijn optimisme laat mij zeggen dat we aan de goede kant van de grijsheid blijven, maar niets zal minder waar blijken in de loop van de dag.

We sluiten aan bij een megagroep van DTC De Mol. Lekker uit de wind een beetje meekabbelen in de groep. Niemand in zo'n groep let echt op de route en zo kan het dat Ton op 51-ste positie als enige het bordje rechtsaf ziet. Wij als drietal zijn een stuk sneller gekeerd en we moeten het voorlopig doen zonder de bescherming van de grote groep.

Tussen Portengen en Breukelen rijdt Ton voor de eerste keer lek. Hoewel hij snel en vakkundig een band verwisselt worden we toch ingehaald door De Mol. Voor Breukelen sluit een rijder van de organiserende vereniging aan. We weten na een paar kilometer al waarom deze man alleen rijdt. Hij houdt niet op met praten zonder ook maar iets te zeggen.

We verwachten voor Loenen rechtsaf richting Plassen te slaan, maar we vervolgen de weg tot aan Nederhorst den Berg. De weg kent wel wat uitdagingen; zo rijden we een kilometer of drie over los grind met de angst in ons lijf voor lekke banden. Als we weer asfalt onder de banden horen suizen neemt de angst voor lekke banden af. De zes lekke banden van afgelopen week lijken steeds verder bij Berto af te staan.

We rijden in een goed tempo en lekker ritme door de nog steeds droge morgen. Op een gegeven moment zien we ver voor ons groep De Mol rijden, waar we even later met een lange sprint naar toe rijden. We sluiten achter in de groep aan en genieten weer een paar kilometer van de betrekkelijke rust. Als we beseffen dat de koffie steeds dichter bijkomt besluiten we toch De Mol achter ons te laten. Tegelijk met een man of vijftig koffie drinken lijkt ons namelijk niet de meest aantrekkelijke optie. We rijden links langs de grote groep en als we achterom kijken zien we dat we langzaam van de groep wegrijden. We worden ingehaald door een wat snellere groep en we sluiten hierbij aan. In deze groep zitten een paar sujetten die er blijkbaar niet tegen kunnen dat we meerijden en ze doen hun best ons de berm in te rijden. Mijn stuurmanskunst helpt als ik op die manier in de tramrails van de weg belandt.

Opeens hoor ik Ton roepen 'Lek!'. Voor de tweede keer een lekke voorband, net op het moment dat het begint te regenen.

Ook nu is het leed weer snel verholpen, al kost deze exercitie het tweede, en dus laatste, stikstofpatroon, maar ja, hoe groot is de kans dat je meer dan twee keer lek rijdt. Wij komen, net als de regen, weer langzaam op gang. Het gele berm-onkruid tiert welig en laat zien dat zure regen ook schoonheid kan bevorderen.

Als we het groen achter ons laten en onder de beschutting van vrijstaande villa's rijden is het voor de derde keer raak, of moet je zeggen mis. Dit keer gelukkig een achterband, zodat we niet het materiaal de schuld kunnen geven.
Achter vernieuwen duurt altijd iets langer dan voor, maar drie keer banden verwisselen zorgt er in ieder geval voor dat we de koffie benaderen op het moment dat De Mol opstapt.

Na de koffie wordt de tocht mooier en het weer slechter. Het houdt op met zachtkens regenen en af en toe slaat de regen striemend in het gezicht. De brillen bieden nog enige bescherming, maar het zicht wordt door de grote druppels minder en minder.

We gaan weer terug richting Woerden en de wind zal ons wat meer parten gaan spelen. Boudewijn de Groot zong al: 'Valt het je op dat de wind harder waait als je hem tegen hebt in plaats van mee?' en weer dringt de waarheid van deze poëzie van de Nederlandse popmuziek in al zijn facetten tot mij door. (Wie weet welk nummer dit is mag het zeggen....)

Een mooi stuk Nederland, niet helemaal vlak, maar ook niet echt klimmen is kilometers lang het decor van deze rit. Het vocht en de kou gaan meespelen en het fietsgevoel wordt minder. Ik word niet meer warm en voel af en toe de bijna-kramp zich melden in mijn bovenbeen.
Een sanitaire stop luidt lekke band 4 in. En weer achter. Gelukkig vindt Ton deze keer een in de buitenband genestelde meteoriet zodat de oorzaak duidelijk is.

Berto heeft de kunst van het kopwerk goed afgekeken van Ruud en laat zo de wind zijn eigen rol spelen. De knie van Ton speelt op en ik heb het gewoon koud. En zo rijden we ieder met onze eigen gedachten door het natte utrechtse landschap, wetende dat de tocht mooi zou kunnen zijn als het weer dat toe zou laten.

Vanaf Haarzuilens raken we het sppor af en toe bijster. Gelukkig op voor ons bekend terrein zodat we ons niet al te veel zorgen maken. Net zo vaak vinden we de route echter ook weer terug en omdat we van een andere kant Woerden binnenkomen dan we gewend zijn, staan we toch nog eerder dan verwacht bij de auto's. We laden onze fietsen in en Berto trekt zijn meegenomen droge kleren (slim!) aan.

In de kantine van WTC Woerden melden we ons af en eten en drinken nog wat. Daarna is het tijd om huiswaarts te gaan.

Niet alleen nat tot op de laatste draad, maar ook grijs van het straatvuil, koud van de wind en moe van het fietsen kom ik weer thuis, waar de douche de hiergenoemde ongemakken wegspoelt.