De fiets achterin de auto en op naar Berto waar we om acht uur hebben afgesproken. Zoals altijd is iedereen ruim van te voren aanwezig en is het wachten op mij. Om acht uur sluit ik me aan bij Ruud, Berto en Ton. De fiets overzetten in Tons bus, de auto's op een fatsoenlijke parkeerplaats en met zijn allen in de bus naar Utrecht.

Vanuit Transferium Westraven fietsen we naar de start, halen daar onze rose shirts op, zodat we niet al te veel zullen opvallen, en wachten geduldig op wat komen gaat. Om even voor half tien neemt de koorts onder de renners toe en als om half tien het startschot wordt gelost gaat de meute van bijna vijfduizend fietsers op pad.

We rijden eerst door de stad Utrecht. Ik heb net mijn fietscomputer gereset en schrik van de snelheid (ruim 36) die de Edge aangeeft. Controle bij Ton leert dat het wel het juiste getal is. We merken al snel dat we moeten opletten, want voor ons is de eerste valpartij. Dat doet ons besluiten de voorkant van de groep op te zoeken, want daar wordt over het algemeen wat veiliger gereden. Al snel stuiten we op voorrijders. Voorrijders zijn fietsers van de organiserende verenigingen die het peloton voorgaan, het tempo aangeven en de veiligheid in het oog houden. Ik heb wel wat problemen. Als mijn snelheid boven de 36 komt gaat mijn fiets protesterende geluiden maken. We kunnen geen van drieën zien wat de oorzaak is. Bovendien lijkt het behalve herrie geen enkele indruk te maken op het technische bestel van de fiets. Gewoon doorrijden dus.

We rijden Utrecht uit en komen al snel in een bosrijke omgeving. Ik neem even de tijd om een foto te nemen, al rijdend, boven mijn hoofd en op de gok.

Een bont gekleurde menigte volgt ons. We hebben echter behoorlijk wat last van de laatsten van de eerste groep waardoor het peloton steeds in en uit elkaar schuift. Bijna stilstaand voor de bochten en daarna op volle snelheid. Dat leidt tot de tweede door ons geziene valpartij. Een fietser die warschijnlijk in de leer is geweest bij Menchov (Tour de France 2010) wil even aanzetten als hij nog op het zebrapad rijdt en iedereen, behalve Menchov en deze fietser weet dat die witte banen glad zijn.

We spreken af om bij gelegenheid naar de eerste groep te rijden. Die mogelijkheid komt al snel en via het fietspad sluiten we in groep 1 aan. Nu nog even naar voren, want het ultieme is om toch even aan kop van dit megapeloton te rijden.
We draaien vliegbasis Soesterberg op en op de brede landings/startbaan waaiert het peloton breeduit over de weg.

Hier maken we van de gelegenheid gebruik om helemaal naar voren te rijden. We zien de voorrijdende motor en begeleidende auto's eindelijk van dichtbij. Even stiekem omkijken en weten dat de groep die je ziet zo'n 4900 man gropot is (110 man rijden namelijk op de eerste rij).

Ik vraag toestemming om even voor de groep uit te rijden om foto's te maken. Dat mag en ik rijd zo'n 50 tot 100 meter van de groep weg. Mijn telefooncamera doet niet helemaal wat ik wil zodat het even duurt voor ik de foto's kan nemen. Ik geniet van het moment: helemaal alleen met 5000 fietsers achter mij aan... super. Iets te snel naar mijn zin heb ik de instellingen weer zoals ze moeten zijn en neem twee foto's. Berto roept dat hij en Ton links zitten, zodat ik de focus voornamelijk op die kant van de groep richt.

De voorste rijen hebben na Berto's roep door hoe ik heet en na het veelvuldig horen van mijn naam laat ik me weer zakken in de groep en gaat de tocht verder door het Utrechtse Heuvelrug-gebied. Rijden in zo'n grote groep vergt veel concentratie. Handen constant aan de rem en goed voor je kijken. En vooral niet stoppen, want dan wordt je gelijk duizend plaatsen naar achter geworpen. Dat niet stoppen is vooral voor Berto en voor Ton in iets mindere mate een issue. De heren zouden namelijk graag een sanitaire stop willen en aangezien deze niet komt is het onderwerp urineopeenhoping in allerlei vormen de rest van de rit te hooi en te gras onderwerp van gesprek.

De twee heuvels in het parkoers leveren niet al te veel problemen op. Bij Austerlitz blijven we gewoon op onze plek meerijden en bij Amerongen hoef ik niet uit de groep te lossen. Wel verlies ik een paar honderd plaatsen. In de afdaling laten Ton en Berto zich zakken zodat we gezamelijk verder kunnen. Voorbij Amerongen zoeken we de Rijn op en kilometers lang rijden we over de dijk. De karavaan is inmiddels tot rust gekomen. Geen gekke capriolen meer maar rustig met een gangetje van tegen de dertig koersen. Toch gaat het nog bijna fout als een mountainbiker zijn, overigens niet zo knappe vrouw, ziet en zonder met iemand (in dit geval ik) rekening te houden zijn fiest bijna 90 graden omdraait om een ongetwijfeld welverdiende zoen op te eisen. Met uiterste inspanning kan ik een ruimte van drie-en-een-halve centimeter creëren waardoor ik met de schrik vrijkom.

De rust duurt tot een kilometer of tien voor het einde. Op de één of andere manier is er een heel bataljon dat het begrip toertocht niet helemaal snapt en als eerste in Utrecht wil aankomen. Vaak ook nog eens onervaren groeprijders, zodat er (mede door de vermoeidheid) meer en meer gevaarlijke situaties ontstaan. Wij kiezen ervoor om wat afstand tussen ons en onze voorliggers te houden zodat we waar nodig adequaat kunnen reageren. Drie keer is dat nodig vanwege op deze manier ontstane valpartijen.

Tegen half drie rijden we het terrein van de Jaarbeurshallen op. De sanitaire behoeftes kunnen gedaan worden waarna we een minuut of twaalf wachten op Ruud. Tegen de stroom in rijden we terug naar de bus. Een mooie, maar spannende tocht is weer ten einde.




In Ter Aar aangekomen rijd ik direct naar Van Eijk voor weer wat herstelwerkzaamheden aan mijn achterwiel. Eén spaak had een eigen wil en was de oorzaak van veel onderweg veroorzaakte herrie.