De dag begint niet super. Ik kan de bouten van mijn demontabele trekhaak niet vinden, dus mijn trekhaak niet bevestigen. Dan kan de fietsendrager er ook niet op. Dus: Ton bellen dat we toch met zijn bus moeten. Ik rijd naar Ton, laad daar mijn fiets over en zet mijn auto bij Ton in de garage. Op naar Spijkenisse. De Tom Tom wijst een nogal vreemde route, maar ruim op tijd melden we ons bij de start om onze rugnummers op te spelden. Vorig jaar nummer 119, nu met stip gestegen naar 115.

Bij de start wordt gemeld dat er meer deelnemers zijn dan vorig jaar. Maarten den Bakker, oud-prof en altijd herkenbaar aan zijn karakteristieke stem, doet een kort verhaaltje en schiet ons vervolgens weg. De eerste kilometers zijn anders dan vorig jaar. Doordat we nu niet over rotondes cruisen, gaat het allemaal wat rustiger. We rijden eerst door de Albrandswaard om daarna via Barendracht op de Heinenoordtunnel af te gaan. Bij de start waren we al gewaarschuwd voor wat kinderkopjes die daar liggen en de meeste renners houden er ook goed rekening mee. Een paar sukkels, waaronder ik, stuiteren over de bewuste kinderkopjes op de tunnel af.

In de tunnel komt de snelheid er goed in, en het uitgaan van de tunnel kost me beduidend minder moeite dan vorig jaar. Ik zak tijdens het korte omhooggaan niet naar achter in de groep.

Zodra we de tunnel uit zijn komen we in een wat landelijker omgeving. Midden in de groep rijdt het makkelijk. De voorrijders houden een uitstekend tempo aan. Om me heen kijkend zie ik veel relaxte gezichten en ik zie menigeen genieten van deze toch wel bijzondere tocht.

Voor het eerst deze maand is het aangenaam fietsen. De zon laat zich min of meer zien en de wind is nauwelijks voelbaar en zeker niet zo koud als de afgelopen twee weken. Het is een feest om over de eilanden te rijden zonder opgehouden te worden door verkeer, verkeerslichten of andere obstakels waar je als fietser normaal mee te maken hebt.


Als we de brug over het Haringvliet nemen word ik getroffen door het vele water om mij heen. Het water dat nog steeds gevaarlijk zou kunnen zijn als de regering na 1953 geen maatregelen genomen zou hebben. Nu ligt het water, mede in toom gehouden door imposante werken zoals de Haringvlietdam en de Volkerakdam, er vrijwel rimpelloos bij.

We verlaten de A29 en rijden via de N59 Goeree-Overflakke op. De fietspaden langs de weg geven mij de gelegenheid om langs het peloton te rijden om het peloton op de plaat te zetten. Een blauwe trein van voorrijders begeleidt het peloton. Achter de voorrijders sluiten de meerijders aan, even verder naar achter ontstaat er wat meer ruimte in de groep. Meer ruimte betekent ook beter opletten, want het hierdoor vele in en uit elkaar schuiven vraagt uiterste concentratie.

De tocht gaat over mooie wegen en de groep rijdt rustig en gedisciplineerd. We zien slechts één kleine valpartij; even niet opletten, het achterwiel van je voorganger raken, proberen te herstellen, maar uiteindelijk toch omvallen. Gelukkig nam hij in zijn val niemand mee en bleef de schade voor de valler, in ieder geval op het eerste gezicht, beperkt. We rijden over een dijk met een enkele zijweg. De zijwegen komen allemaal via een soort lager gelegen parallelweg uit op de dijk. Dat geeft mij de gelegenheid om beneden langs de groep te rijden en te genieten van het zicht op een peloton dat boven je rijdt.

We zitten inmiddels ruim twee-en-een-half uur op de fiets en we naderen de beloofde ravitaillering. We denken even terug aan vorig jaar waar een hardloper de groep inliep en een behoorlijk stevige valpartij veroorzaakte. Gelukkig loopt die er vandaag niet. Even voorbij Dirksland draaien we de dijk af, waar de etenszakjes ons aangereikt worden. Een uitstekende verzorging: broodjes, een krentenbol, mueslireep, een banaan, wat drinken en pepermunt. Teveel om in één keer weg te krijgen. Het brood en de banaan gaan direct op, het water klok ik achterover en de rest gaat in de achterzakken.

Boven aan de dijk verzamelt iedereen zich en wacht, bijna ongeduldig, om weer verder te gaan. We praten even met wat voorrijders en vergelijken deze tocht met die van vorig jaar. We zijn het erover eens dat het dit jaar wat rustiger, en dus relaxter gaat. De voorrijders geven aan dat ze inmiddels wat ervaring met dit fenomeen hebben in vergelijking met vorig jaar, toen het de eerste pelotonstocht was. Als iedereen gelaafd en gevoed is en tractoren staan te wachten tot ze er langs kunnen, gaan wij weer verder.

Het tempo ligt iets hoger dan voor de pauze. De wind doet iets meer zijn best en soms rijden we over wat smallere wegen. Dat betekent opletten, want tegenliggers, die keurig worden tegengehouden door het MotorBegeleidingsTeam nemen toch een deel van de weg in, wat voor wat kunstmatige tijdelijke wegversmallingen zorgt. Bij één zo'n versmalling voelt Ton iets aan zijn achterwiel en even later liggen achter ons een paar man in het gras. Als we wat later in een bocht omkijken zien we nog wat renners die de groep vanuit het lager gelegen gras bekijken. Ze pakken de fietsen op om weer aan te sluiten. Het gevolg is dat de groep behoorlijk uitgerekt raakt met veel gaten. Gelukkig zitten wij in het voorste gedeelte. Ik rijd aan de rechterkant van de weg en heb soms een prachtig uitzicht langs de groep.

De groep wordt voorafgegaan door een bataljon motorrijders met vlak voor de groep een auto.

Achter de groep de bezemwagen, die eventuele pechtgevallen oppikt.

Ook al heb ik hier vorig jaar gereden, ik herken zeer weinig. Het is ook een regio waar ik niet zo vaak kom. Ook al rijden we over de grote(re) wegen, ik zie wel dat er hier prachtige fietsmogelijkheden door de vele goede fietspaden zijn. Als we bij Stellendam eerst de N57 kruisen en vervolgens op deze autoweg afrijden is er herkenning. We rijden op de beruchte Goereese sluis af. Vorig jaar lopend genomen, maar dit jaar nemen zonder problemen de reguliere weg.

Even later rijden we over de Haringvlietdam. Een enorme hoeveelheid water om ons heen. Ik kijk naar beneden en zie daar het fietspad liggen dat we normaliter zouden moeten berijden. Wat een voorrecht toch om mee te mogen rijden met dit peloton.

We zijn weer terug op Voorne-Putten. De kilometers beginnen te tellen en in de groep vallen zo her en der gaten. We hebben hier ook weer wat meer te maken met kruisend verkeer. Dat betekent meer werk voor de motorrijders, die zich uitstekend kwijten van hun taak. Het betekent ook dat we weer vaker motorrijders in de groep zien. Gelukkig maakt iedere fietser steeds snel ruimte zodat de gemotoriseerde begeleiders weer snel hun plaats voor de groep kunnen innemen.

We rijden op Hellevoetsluis af en al etend mist Ton bijna het zicht op de karakteristieke molen.

Het laatste deel van de tocht hebben we de wind voornamelijk mee, of vanaf de zijkant in de rug. Het tempo gaat dus iets omhoog, overigens zonder dat het gevaarlijk wordt. De blauwe trein dendert voort, zonder zich door iets te laten stoppen.

Soepel naderen we de eindstreep en glijden we onder het finishdoek door. We hebben genoten van deze uitstekend georganiseerde tocht. Niet alleen een enorm compliment voor de voorrijders, maar ook voor alle vrijwilligers.

Het is helemaal te gek dat dit soort tochten wordt georganiseerd. Het is voor de gemiddelde toerrijder volgens mij (voor mij in ieder geval wel) een hele ervaring om door te kunnen rijden zonder gehinderd te worden door het verkeer. De meeste deelnemers rijden dan ook gedisciplineerd genietend in het rond. Een enkeling doet dat wat minder en maakt, bijvoorbeeld, gebruik van de kant van de weg, die niet is afgesloten. Dat is niet alleen jammer, maar kan ook de organisatie in een slecht daglicht stellen.