Het zonnetje schijnt heerlijk en het is een keertje niet zo vroeg. Ik heb eerst uitgebreid ontbeten en koffie gedronken en sta nu klaar om naar Friesland te fietsen, waar ik maandag de Elfstedentocht mag rijden.

Gisteren kon ik op het laatste moment onze nieuwe fietskleding ophalen. Ik ben er weken mee bezig geweest, maar uiteindelijk is het dan net op tijd gelukt. Ik ben de eerste die in deze kleding mag fietsen en laat me voor vertrek dan ook vereeuwigen voor het nageslacht.

Nadat ik op de foto ben gegaan, kleed ik me verder aan en tegen elf uur is het tijd om te vertrekken. Vannacht zal ik alleen in Koudum zijn, dus is het zaak wat kleren en toiletartikelen bij me te hebben. De rugzak is voor de gelegenheid uit de kast gehaald en bepakt en/of bezakt bestijg ik mijn fiets. Sandra zwaait me uit, Als ik maandag terugkom uit Friesland, zit zij in Nairobi. Verschil moet er zijn natuurlijk.

Ik ben niet verbaasd door de stand van de wind. De weersverwachting gaf al aan dat er een noordwesten wind zou waaien en dus voel ik deze wind voornamelijk in mijn gezicht blazen. Ik kies ervoor om op een net wat andere manier naar Amsterdam te rijden, dus niet de normale route die ik naar school rijd. Het voordeel van deze route is, dat ik vaker wat meer beschut rijdt. Vooral het deel door het Amsterdamse Bos is heerlijk rijden, want door de bomen om me heen heb ik nauwelijks last van de wind.

Vanuit het Amsterdamse Bos rijd ik achter het Olympisch Stadion Amsterdam binnen en via Oud-zuid en het centrum bereik ik de pont over het IJ.

Even de benen stil tijdens de overtocht, daarna weer de druk op de pedalen in Amsterdam-Noord. In het Florapark rijd ik bijna een kind ondersteboven, die wel heel onverwachtse bewegingen op de fiets maakt.
Bij het uitrijden van het park sluit ik aan bij een duo dat ik al eerder op de pont heb gezien en gezamenlijk rijden we langs het Noordhollands Kanaal naar Purmerend, waarbij ieder een deel kopwerk voor zijn rekening neemt. Bij Purmerend neem ik afscheid en rijd door de Gors naar het ziekenhuis voor een bezoekje aan Melissa.

Bij het ziekenhuis informeer ik naar de afdeling waar Melissa ligt en mag ik na vriendelijk vragen mijn fiets binnen zetten. De portier houdt een oogje op mijn fiets. Het kleine slotje is wel preventief, maar zou uiteindelijk niet afdoende zijn. Een portier die op de fiets let vergroot de veiligheid van het karos.

Melissa zit een beetje zielig in haar bed. De operatie aan haar neus heeft dan wel niet zoveel uitwendige sporen nagelaten, maar de tampons in de neus bemoeilijken het ademen en bezorgen haar veel last. Ze vindt het wel leuk dat ik even langs kom en het lijkt alsof ze het de gewoonste zaak van de wereld vindt dat ik in wielerkleding binnenkom. De verpleegsters keken me heel wat vreemder aan. Na een uurtje neem ik weer afscheid.

Het tweede deel van mijn tocht is een stuk lastiger. De wegen worden opener want het Noordhollandse landschap biedt niet al te veel beschutting. In Hoorn vind ik weer even de luwte van de stad. Er staan allerlei borden met omleidingsgegevens, maar het is mij niet duidelijk waar ik nu wel en niet naar toe kan rijden. Even later blijk ik niet helemaal OK te zitten, maar besluit verkeersboden te negeren en zo de enige fietser tussen gemotoriseerd verkeer te worden. Dit duurt gelukkig niet al te lang en na een paar honderd meter kan ik mijn weg vervolgen op het fietspad.

Een enkele boom en verder niets, zo ziet het er voor mij de komende 15 km uit. De wind heeft vrij spel op mij en en mijn fiets. Ik moet behoorlijk trappen om het tempo erin te houden. Ik ben blij als ik om kwart voor vier Enkhuizen binnen rijd en een kaartje voor de boot kan kopen. Ik moet nog drie kwartier wachten, koop wat drinken en verorber mijn proviand.

Om kwart over vier ga ik aan boord. Nog voor half vijf (officiële vertrektijd)meert de boot af, maar keert terug nog voordat het schip de kade definitief heeft verlaten om nog een late fietser aan boord te laten. Genietend van een kop koffie en een broodje neem ik door de raampjes van het onderdek afscheid van Noord-Holland.

De overtocht is saai te noemen en al gauw doezel ik een beetje weg. Ik word wakker omdat ik het koud heb, doe een korte verkenningsronde over het schip, reken mijn consumpties af en zie vanaf het warmere bovendek Stavoren dichterbij komen.

Bij het aanmeren van de boot krijg ik aanwijzingen hoe ik moet rijden van iemand die hier beter bekend is dan ik. Al snel fiets ik Stavoren uit. Inmiddels ben ik niet meer alleen, maar heb ik gezelschap gekregen van een bankier uit Nieuw-Vennep. Samen berijden we de smalle fietspaden door het Friese land. Ook hier is weinig beschutting zodat we stevig de pedalen moeten beroeren.
We bewonderen de ruimte hier. Elk vrijstaand huis heeft megaveel grond eromheen en de prijzen zijn heel erg redelijk, om niet te zeggen laag, hebben we al eerder in de krantjes op de boot gezien.

In Koudum stop ik bij het informatiebord om de laatste kilometer in mijn hoofd in kaart te brengen. Ik neem afscheid van mijn medefietser en rijd rustig naar het Bed & Brekfast dat gevestigd is in een voormalig politiebureau.

Ik word vriendelijk verwelkomd, praat even met andere gasten en stap dan lekker onder de douche. Als ik opgeknapt ben ga ik te voet naar het altijd bruisende stadshart van Koudum, waar het ene eetcafé vol is en waar ik in het eetcafé waar wel plaats is de enige gast ben. Ik geniet van een goede maaltijd en raak aan de praat met de eigenaren Jan en Ria.

Als ik na de maaltijd nog een Vieux-cola wil drinken is de vieux op en twee glazen later ook de whiskey. De rest van de avond drink ik Berenburger-cola. Tegen half twaalf sluit ik de gezellige avond af en ga terug naar het B&B waar mijn kamer en mijn fiets op mij wachten.