Elfstedentocht(Online Fietsvertellingen) by Theo Roos

Een heerlijke morgen in het Bed and Breakfast. Een stevig ontbijt en aardige mensen. Een geanimeerd gesprek vindt plaats aan de lange tafel in de tuin tot rond 12.00 uur als ieder zijns weg gaat. Ik ga lunchen in het dorp (Koudum). Weer kom ik terecht bij het Wapen van Friesland, waar Jan mij een heerlijk, door Ria gebakken, uitsmijter voorzet. Terug in het B&B besluit ik nog even van het zonnetje te genieten. De Amerikaanse fotografe Lisa komt echter terug en we raken aan de praat over de fietstocht van morgen. Zij wil graag foto's maken en ik laat haar de route zien en geef wat tips voor standplaatsen. Dan weer terug naar het zonnetje.

Langzaam komen mijn fietsvrienden binnendruppelen. Eerst Hans, dan Ton met een auto vol en als laatste voor de middag Ron en Kees. We verdelen de kamers. Ik deel de nieuwe shirts uit en we maken ons klaar om naar de steppers te gaan kijken.

Net als vorig jaar is het gezellig in het centrum van Bolsward. Een drankje en al snel zijn de steppers maar bijzaak. Toch geef ik het je te doen. 240 km op een step. En dan nog redelijk vrolijk binnenkomen.
We hernieuwen onze kennismaking met Flip en zijn vrouw. Na zo'n anderhalf uur is het tijd om op te stappen. We hebben gereserveerd bij De Kuilaert, een camping met een meer dan behoorlijk restaurant.

Een goede maaltijd, niet al te veel, maar daarom aangevuld met frites en aardappelen en gezellig met z'n achten. Tegen het einde van de maaltijd komt Zwammerdam en co binnen en even later gaan we met z'n allen terug naar de B&B. Het is nog vroeg, dus nog even het dorp in. Eerst naar het Wapen, waar de vieux en de whiskey nog steeds op zijn en dan een afzakkertje in Spoorzicht. We komen daar vrolijk binnen, maar worden niet op de juiste waarde geschat. Een friese knaap geeft een andere betekenis aan het woord Mattie en roept heel stoer 'Ik maak je kapot'. Deze grootspraak voert hij niet uit nadat ik hem heb gewezen op de sterke achterban die ik meegenomen heb. De waard schrikt van onze bestelling, want vieux had hij al zeven jaar niet verkocht en na één drankje besluiten we de onvriendelijkheid achter ons te laten om terug te gaan naar de B&B. We nemen nog een drankje in de tuin, wat ons niet in dank wordt afgenomen door Nico. We geven aan dat we eventueel binnen willen gaan zitten, maar dat vindt hij ook niet nodig. Uiteindelijk gaan we toch nog maar even naar bed. Als ik even later opsta besef ik niet dat ik echt geslapen heb.

Ton en Mirjam kunnen niet echt wakker worden, want verschijnen pas aan het ontbijt als wij allemaal al uitgegeten zijn. Nadat zij snel koffie en brood hebben weggewerkt zoeken we de auto's op, nemen afscheid van Jannie, die ons duidelijk laat merken ons nachtelijk samenzijn niet te hebben gewaardeerd. Jammer dan, dit is geen kroeg en we betalen genoeg voor een kamer. Wel volgend jaar iets anders zoeken, want dit gezeur is ook niet alles.

We rijden de auto naar Nijland en vinden even buiten het dorp een parkeerplaats langs de weg. Fietsen eruit en op weg naar de start.

TV Bolsward (Bron: You Tube)

Met een vertraging van 36 minuten en 14 seconden gaan we van start. Een redelijk tempo draaiend beginnen we met tegenwind. De benen zijn niet wat ze moeten zijn en ook de maag speelt een beetje op. Het eerste uur verloopt voorspoedig en al snel rijden we de eerste controlestad (Harlingen) binnen.

De nieuwe shirts vallen goed op in het peloton, dat wij zoals gewoonlijk aanvoeren. Kees en Hans nemen in het begin het kopwerk voor hun rekening.

Er staat al veel publiek langs de kant en de interactie met de Friezen is enorm. Een wave op de fiets wordt steevast gevolgd door een wave van het publiek en een schreeuw van ons wordt beantwoord met een schreeuw uit vele Friese monden. In het ene dorp staat alleen een tap, in een andere dorp een complete muziekinstallatie en even verderop staan de speakers van Pake en Beppe buiten om voor muzikale ondersteuning te zorgen.

Het mooiste welkom is van een mannelijk shantikoor dat ons al van verre toezingt. Door het hele dorp staan speakers opgesteld, zodat je de muziek lang van te horen en ver erna kan horen. Voorbij Harlingen hebben we echter onze rijrichting veranderd en voelen de wind best in ons gezicht. De benen moeten wat harder werken en het lichaam krijgt iets meer last van de korte nachtrust. Als ik voorbij stempelstad 2, Franeker, even niet oplet ben ik de groep kwijt. Ik blijf even in mijn eigen tempo doorrijden, maar niemand kijkt om, dus ik moet zelf in de ijzers. Dat valt niet mee. De inspanning, die soms lekker is, is vandaag echt vervelend te noemen. Eigenlijk wil ik dit helemaal niet, maar ik zal me niet laten kennen. Na een paar kilometer harken en stoempen zie ik de groep weer vlak voor me en sluit ik aan in het laatste wiel om niet al te fit verder mee te rijden.

De lekkerste koffie van Friesland vinden we op het noordelijkste punt van de route (Holwerd - stempelstad 3). We zakken even neer en drinken koffie. Ik voel me maag direct reageren en weet dat er het komende uur veel energie aan de maag verspild gaat worden.
Op zo'n drukke dag als dit zou je denken: 'Opgestaan, plaatsje vergaan', maar Gert denkt daar anders over. Als hij terugkomt van de toilet stuurt hij een oudere man weg omdat die op zijn plaats zit. Onze, min of meer gespeelde, verontwaardiging neemt hij lachend in ontvangst. Als we na de koffie Holwerd uitrijden hebben we de wind nog steeds schuin tegen.

Edwin laat zich in de straffe wind van zijn beste kant zien. Hans doet dapper mee en zelfs Corné legt af en toe de groep, of in ieder geval mij, op de pijnbank. We genieten van het vele publiek en Berto en ik besluiten een rondemiss te benoemen. Bij een benzinestation zien we onze kans schoon. We trekken ons niets aan van de goed bedoelde aanwijzingen van de jongens achter ons en stoppen om de rondemiss te benoemen. Haar moeder snapt niet helemaal wat de bedoeling is en als we het uitleggen kijkt ze ons meewarig aan. We stappen snel weer op en laten een verbaasd gezinnetje achter. Berto en ik nemen weer snel de even afgestane koppositie over. Op naar Dokkum, voor de zoveelste keer gevolgd door een peloton onbekenden, waar we onze vierde stempel halen.

Van Dokkum naar Leeuwarden is de wind ons redelijk gunstig gestemd. Het tempo komt er goed in en we beginnen ook wat meer praats te krijgen. Ik eet een wafel, welke voedselinname vrijwel direct gevolgd wordt door een opspelende maag. Maar de weg blijft onder onze wielen wegglijden, dus er is niet erg veel tijd om veel gehoor aan de protesterende maag te geven. Bij Bartlehiem worden we toegejuicht door drie als rose paashazen verklede rondemissen. We koesteren de toejuichingen, nemen ze dankbaar in ontvangst en rijden door naar het in Friesland wereldberoemde Bartlehiem waar we verrast worden met een appel. In de eerste kilometers na het dorp kan na vandaag een extra uitzending van 'Het Klokhuis' gemaakt worden want er liggen er hier genoeg. Als alle appels hun weg naar maag, buidel of sloot hebben gevonden, worden we door Sportplaat op de kiek gezet.

Foto's: Sportplaat (www.sportplaat.nl)

Berto zwaait hier zelfs enthousiast naar de fotograaf. Deze zwaaide overigens niet terug. Inmiddels heeft Harrie, herkenbaar aan het nike-geel, de kop gekozen en loodst ons keurig naar Leeuwarden. Na de stempel is het een drukte van jewelste en raken we elkaar kwijt. Bij een benzinestation wachten we elkaar op en Berto maakt van de gelegehnheid gebruikt om zoete heerlijkheden te kopen en uit te delen. De Mars gaat er goed in. Even heb ik een moment van glorie. Ik voel me goed en ik neem fier samen met Gert de kop. We kiezen heel strategisch het wiel van TC Heerde en doen zo fluitend ons kopwerk.

Ik weet niet wat of wie Prosu is, maar degenen die met zo'n shirt fietsen maken hun medefietsers niet blij. Na vier keer in de remmen te moeten voor zo'n groenwitte druif spreek ik hem vriendelijk toe en leg hem uit dat hij moet kijken voor hij naar links of naar rechts gaat. Hij lijkt het te begrijpen, maar als ik een minuut of twintig later Berto tekeer hoor gaan tegen dezelfde stuurbeet (als in analfa en/of digi) lijkt het alsof begrijpen en doen niet met elkaar in overeenstemming zijn. TC Heerde gaat nog even tekeer tegen jongens van Fietsgekken.nl die het nodig vinden de groep met hoge snelheid aan de rechterkant te passeren (De term fietsgekken is vast niet bedoeld zoals hun rijstijl doet vermoeden). De voorsten van de groep reageren door een blok te zetten waardoor de ballorige fietsers in de remmen moeten.

Ton heeft ruzie met een boterhamzakje en de laatste wint door zich in Tons derrailleur te verstoppen. We wachten Ton op en moeten de laatste 15 km naar Bolsward op eigen kracht doen omdat Gert en ik geen nieuwe strategische keuze kunnen maken.

De eerste 140 km zit erop. De afgelopen uren heb ik herhaaldelijk bedacht dat ik in Bolsward in het zonnetje zou kunnen gaan zitten terwijl de rest de laatste 100 km doet. Maar eerst soep eten. Jacq zet ons een heerlijke groentesoep voor in megakoppen. De goed gevulde soep met echte balletjes geeft ons nieuwe kracht en met hernieuwde moed sluiten we aan in de door Bolsward schuivende menigte.

In de laatste 100 km volgen de stempelsteden elkaar snel op. Nog acht stempels halen in honderd kilometer moet lukken. Maar eerst komen we langs de auto. We stoppen en kiezen of voor nieuwe kleding, of laten wat kleding achter, of nemen nieuwe proviand mee. Die proviand heb ik niet nodig, want de soep speelt intussen alweer een spelletje met mijn maag.

We hebben nu de wind echt in de rug en het tempo komt er goed in. We zien Avantishirtjes voor ons en al snel halen we deze in. We spoeden ons van stad naar stad. Ik besluit toch maar wat te eten om de hongerklop te voorkomen. Net op dat moment gaat voor in de groep het tempo erop. Waar ik rustig met losse handjes een reep uit mijn achterzak haal zie ik de rest van de groep in de verte verdwijnen. Omkijken ho maar. Even houd ik het voor gezien. Ze zullen zo vast wel merken dat ik er niet meer bij ben en dan wel inhouden. Maar dan wordt ik voorbijgereden door een duo. Ik pik aan en als zij in de volgende groep uitbollen ga ik op de trappers staan. Mijn teller geeft ruim boven de 40 aan als ik onze groep voorbijsuis. Ik blijf het tempo erin houden tot ik ze niet meer zie. Ik verstop me in het publiek en laat de groep voorbijkomen in de hoop dat ze mij niet zien. Het lijkt me namelijk zo leuk als zij denken dat ik nog voor ze zit, terwijl ik achter rustig meedraai. Maar helaas is Berto scherp en merkt mij op.

Bij Oudemirdum kiezen we hetzelfde terras als vorig jaar. Opeens zijn we maar met tien. Hans heeft niet gezien dat we afbogen en is doorgereden. We zien hem pas in Leeuwarden terug. We zijn hier iets vroeger dan vorig jaar. Toen hield de zanger net op met zingen, nu zingt hij er nog vrolijk op los. Gelukkig is het niveau van dien aard dat ons meezingen als een heus achtergrondkoor wordt ervaren. Onder leiding van Ron, die alle teksten kent, groeien we in korte tijd uit tot de friese Wild Romance; niet zo mooi, wel zo vals.

En dan de gevreesde laatste 50 km. Tegen de wind in. Maar het lot/weer is ons vandaag gunstig gezind. De wind is iets gedraaid, waardoor we een behoorlijk voordeel van de dijk aan de windzijde hebben. Gert vraagt me of ik mee wil de kop overnemen. ik wil het wel, maar ben niet echt sterk. Al snel neemt Harry, die ik net heb afgelost, mijn kopwerk weer voor zijn rekening.

Bij de Rode Klif staat weer een fotograaf.

Foto's: AWA Fotografie (www.elfstedenfoto.nl)

Hindeloopen komt in zicht. We krijgen pepermunt en gaan het laatste uur in. Ook Workum wordt snel gerond. En voor we het weten zien we Bolsward liggen. Tussen Parrega en Bolsward nog even een sanitaire stop voor Kees (lijkt traditie te worden) en dan op de eindstreep af. Rijen dik staan de toeschouwers langs de kant en in het finishdorp is het een drukte van jewelste. En dat allemaal voor het hiernaast afgebeelde kruisje.

Als iedereen zijn medaille in ontvangst heeft genomen is het tijd voor even uitblazen, maar niet voordat we door enkele onbekenden zijn gefeliciteerd. We zien nog wat bekenden van het stepfeestje lopen, wisselen felicitaties uit en zijgen dan neer op een bank. Moe, maar voldaan.

Nog even met z'n allen op de foto!

We fietsen terug naar de auto, kleden ons om en rijden naar de plaatselijk snackbar van Sneek, waar we ons tegoed doen aan vettigheid. In de auto naar huis valt Mirjam direct in slaap, heeft Ton ook moeite en vallen bij mij ook de ogen bijna dicht. Volgende tocht iets beter de nachtrust in de gaten houden!

Een impressie door Petra Kroon (bron: You Tube)