Ik vroeg om haar kussen en ze schoof het me toe . . . . . . . . . . . staat achterop ons bonnetje waarmee ze op het terras in Heerlen onze consumptie registreerden.
Ja, daar zitten we dan; heerlijk genietend van een zomeravond op een overvol terras in Heerlen met uitzicht op de kermis.

Om vijf uur hadden we afgesproken. Berto belde mij met de mededeling dat we even een sateetje of zo bij hem zouden eten voor we weg zouden gaan. Maar Carla en hij hadden behoorlijk uitgepakt. Een salada à la Carla (geheim recept) en ter plekke bereidde saté. Het was heerlijk en een goede ondergrond voor de lange rit die we te gaan hadden van Zwammerdam naar Limburg.
Gelukkig waren de files zo goed als opgelost en na een twee-en-een-half-uur rijden kwamen we aan bij ons hotel. Ik heb hier al een keer eerder overnacht, maar inmiddels is het hotel ge-upgraded, maar wel nog steeds midden in het centrum.

We hadden maar even nodig om onze spullen naar de kamers te brengen en stonden al gauw klaar om Heerlen te gaan verkennen. En nu zitten we dan op dit heerlijke terras. We drinken een paar drankjes en tegen een uur of 1 stappen we op. We doen nog even de skihut aan, die op deze zomeravond kil en koel aandoet door de lege ruimte. En we liggen redelijk op tijd op bed.

Na een korte en veel onderbroken nachtrust staan we om 7 uur alle vier klaar voor het ontbijt dat speciaal voor Limburgs Mooiste vroeg wordt geserveerd. Broodjes, koffie, jus d'orange en nog een keer koffie en dan op naar de startlocatie.

Helaas is Heerlen behoorlijk opgebroken, zodat we er langer dan gepland over doen om bij de start te komen. We stappen uit, maken de fietsen klaar en verbazen ons over de hitte die er al zo vroeg op de dag over het Limburgse land ligt. Nadat we onze startbescheiden hebben opgehaald, de rugnummers hebben opgespeld (niet over de YourBlogging-reclame) rijden we om 10 voor 9 onder de startboog door en beginnen aan onze ruim 150 km door Limburg, Duitsland, Limburg, Belgie en weer Limburg.

 

 

Rustig kiezen we ons tempo en we genieten er nog even van dat we met z'n vieren bij elkaar zijn. Straks zal ieder zijn eigen tempo kiezen. De eerste paar heuvels zijn nog niet van dien aard dat we ver uit elkaar komen te rijden. In een stevige afdaling komen we weer bij elkaar en zo komt het dat we met z'n vieren het zoveelste bordje (van dit jaar) missen. Beneden bij Aken aangekomen is de eerste kruising pijlloos en kijken we zoekend om ons heen. En ook nu, zoals zo vaak, gevolgd door een grote groep. We klimmen weer terug en halverwege de klim zien we het gemiste bordje. Weer en route is de eerste klim van enige betekenis de Vetschauerberg. Hier staat de rondefotograaf en gaan we één voor één op de foto.

Inmiddels geeft mijn fietscomputer aan dat het boven de 30 graden is. Het wordt dus warmer en de heuvels worden wat langer en steiler. Bij de eerste controlepost in Vaals komen we elkaar nog tegen. Daarna is het ieder voor zich.

De lange glooiende afdalingen maken het mogelijk om bergafwaarts behoorlijk wat tijd terug te winnen. Regelmatig zie ik een 6 (van 60) in mijn schermpje verschijnen. Nu is iedereen nog fit en scherp, dus nu kan het nog. Later op de dag als iedereen vermoeid wordt, moet je toch iets meer ingehouden dalen.

De verrassing van de dga komen we tegen bij de Eschberg: Goede benen 13% geeft eenj bord naan. Wat een mooie naam voor een berg denk ik nog, tot ik even later het bord vermoede benen zie. Ik kies hier nog voor de goede benen. Een korte venijnige klim van 13% en als je denkt dat je het hebt gehad, kom je weer op de weg en bolt het nog een paar honderd meter uit met een procent of 7,8.

Ik ben de laatste van ons vier, maar begin langzaam in mijn ritme te komen. Ik zie het zwart-roze regenboogshirt van Corné langzaam dichterbij komen en laat hem in een afdaling achter me. Bij de terrasstop in Camerig wacht ik op Corné en samen drinken we een blikske cola voor we weer verder gaan.
En weer kom ik moeilijk op gang. Ik zie Corné kleiner worden en vecht mijn eigen eenzame strijd. Maar als ik mijn ritme weer vind, word ik niet meer zo hard door anderen voorbij gereden. Ik haal zelfs soms iemand in, tot ik uiteindelijk Corné weer in het vizier krijg. Ik haal hem in, stop even verderop op een heuvel en leg Corné tijdens de klim vast op de gevoelige plaat.

Hij probeert enthousiast te zwaaien maar heeft zijn handen harder aan zijn stuur nodig. Ik stap weer op, rijd Corné voorbij en wacht hem op bij de controlepost halverwege. Hij heeft niet gezien dat ik hem voorbij ben gegaan en is verbaasd dat ik hier al ben. Ik hang me met vers water gevulde bidons aan mijn fiets, doe en plas, kijk om me heen en zie Corné niet meer. Bij de plek waar iedereen langs komt wacht ik nog een minuut of tien. Ik praat wat met andere fietsers over de verschrikkingen die nog komen gaan en vooral over deze eerste warme fietsdag van het jaar. Dan besluit ik ook maar door te rijden omdat ik hem niet zie.

Les Waides is de lastigste klim van de dag gemeten naar het aantal KlimInspanningsPunten(114). Het verneukeratieve aan deze klim is dat je op driekwart bij een boerderij komt die je uit de verte ziet liggen., Even denk je dat je er bent, maar dan besef je dat het bij die boerderij pas echt steil wordt. In een langzaam tempo overbrug ik de steile (meer dan 10%) hectometers.

Maar het voordeel van de hoogte in, is ook dat je weer omlaag mag. Even iets rust aan de benen geven, hoewel afdalen niet echt een relaxte bezigheid is, al lijkt dat op onderstaande foto wel.

Vlak voor de controle in Noorbeek krijg ik Corné weer in het vizier. Ik tik hem op de schouder en hij kijkt mij met glazige ogen aan. Hij twijfelt eraan of hij de finish gaat halen vandaag, dus is het terrastijd. We rijden voorbij de controlepost en meren aan in Mheer. Goed voor de maag en goed voor de moraal. We bestellen allebei een halve liter cola en een tosti. Een goede keuze, want we worden sneller van eten voorzien dan de terrasgangers om ons heen (allemaal wielrenners). We bespreken de tocht met de fietsers om ons heen. De algemene mening is dat het weer (de eerste echt warme fietsdag van het jaar) de tocht vandaag extra zwaar maakt. Dat en de elkaar in belachelijk tempo opvolgende heuvels, waarvan er maar 25 geregistreerd staan. Na nog een halve liter cola en even belcontact met thuis stappen we weer op en gaan op pad voor de laatste 50 km.

In Mheer gaan we nog even omhoog, maar daarna is het voor het eerst sinds lange tijd min of meer rutig aan. De stijgingen zijn niet meer dan 1 à 2% en soms lijkt het zelfs vlak. Ik vind mijn ritme, kijk af en toe over mijn schouder, zie dat er renners in mijn wiel zitten, maar niet wie, en heb niet door dat ik bij Corné wegrijdt.

De Rensberg loopt voor mij niet lekker en ik besluit als het wat vlakker wordt even een bankje op te zoeken. Ik ben niet de enige met dat idee, want het duurt een paar bankjes voordat er plek is. Ik sluit aan bij een man, die zichtbaar niet veel over meer heeft. Weer gaat het gesprek over het belachelijk warme weer en de constante spanning op de benen. Even later sluit Corné zich bij ons aan.

Het houten bankje voelt aan als een fauteuil en het uitzicht is prachtig.

De laatste 30 km komen eraan. Langs de route is het een slagveld. Overal zitten mensen langs de kant om de laatste drupples water uit hun bidon te persen. Mensen bellen naar huis met de mededeling dat het nog nooit zo zwaar is geweest. Wat een beetje temperatuur al niet metr de ongetrainde medemens kan doen. En al ben je redelijk getraind, zoals wij, echt makkelijk is het dan ook niet. De schrik van vele renners komt langzaam dichterbij. Vanuit een afdaling denken we er even aan om door te steken naar de volgende heuvel in de route, maar wij zijn stoer en volgen gewoon de pijlen. En dan opeens, voor ik er erg in heb, draai ik naar links en zie het zo gevreesde bord: Eyserbosweg. Ik heb deze klim tot nu toe alleen gedaan aan het begin van een tocht en dat viel me nooit tegen. Nu na 140 km begrijp ik dat op dit soort klims de beslissing valt in de Amstel Gold Race. Het bos nadert, de weg wordt steiler, de wandelaars nemen toe. ik rijd het bord 250m GPM (Grand Prix Montagne) nog voorbij, maar even later moet ik verwensingen uitend van de fiets af. De al lopenden lachen begrijpend mijn verwensingen weg en de wandeling van 200 meter doe ik niet met plezier.

Boven is het slagveld compleet. Wie niet hoeft te lopen, gaat alsmnog van de fiets om 'even te genieten van het uitzicht' of zo. Niemand wil nog echt verder. Enkele fanatiekelingen maken zich nog druk om het feit dat de royte kaart aangeeft dat deze heuvel op 133 km zit, terwijl we er al 140 hebben gereden. Ik kijk alleen maar voor me uit.

Samen met Corné kijken we naar de ambulance die een onwel gwordene te hulp schiet. Onderweg voelen we ons stoer, want wij fietsen, terwijl er velen langs de kant zitten. Mijn achtste bidon raakt langzaam leeg, maar de finish is nabij. De laatste KIPjes trap ik makkelijk weg en voor mij gevoel kom ik redelijk fit door de finish.

Dat dat alleen gevoel is blijkt uit het feit dat ik de wachtende Berto en Ton niet eens zie. Ik praat even na en zie even later Corné binnenkomen.

Ton's auto staat al op ons te wachten. Langs de vijver lopend probeer ik nog een fietster te water te laten, maar 'Ik heb er de kracht niet voor!'. Omkleden, en met zijn allen stinkend op weg naar huis. Een wegomleiding gooit roet in het eten. We zij uren onderweg door België. Berto loodst ons naar een Belgisch frietkot, waar we kennis maken met de Bikky Burger.

Tijdens het laatste uur naar huis hebben Ton en ik geen last van de achterbank. Vandaaraf komt niet al te veel geluid. De Brienenoordbrug verrast ons nog met een kleine file, waardoor het toch nog elf uur wordt voor we in Bodegraven Corné afzetten en in Zwammerdam Berto. De verjaardag van Edwin gaat me vandaag te ver. Voor het eerst naar iemand toe en dan niet voor twaalf uur aankomen lijkt me geen goed idee. Ik fraag aan Berto de felicitaties over te brengen.

Als ik thuis kom is het huis donker. Even ben ik bang dat Sandra al naar bed is, maar vanuit het donker van de tuin verwelkomt ze mij vanaf de bank. Nog wat drinken, verhalen uitwisselen, douchen en dan naar bed.

Ik slaap snel maar schrik 's nachts een paar keer wakker met het slagveld op mijn netvlies. Maar ik heb het overleefd, dus mag weer verder slapen.