We hadden deze week besloten niet al te vroeg te vertrekken. Om kwart voor acht staan Ton en Mirjam op mij te wachten en na het overladen van mijn fiets zijn we klaar voor vertrek. Onderweg hebben we alle drie onze eigen redenen om vandaag niet fit te zijn. Het zal dus wel een zware tocht worden.
Na ongeveer een uur rijden komen we in Oosterbeek, waar we ons inschrijven en voor vertrek nog een kop koffie nemen.

We beginnen in het beboste en ietwat heuvelachtige Gelderland vlak onder Arnhem. De klimmetjes zijn iet al te hoog of stijl en toch moet ik al snel mijn eigen tempo kiezen.

Als we in de buurt van Rhenen komen wordt het allemaal wat minder makkelijk. Zonder enige waarschuwing staan we zomaar opeens aan de voet van de Grebbeberg. Ton is in bloedvorm en al snel zie ik zijn achterwiel hoog boven mij verdwijnen. Na de top dalen we af richting Rhenen waar de organisatie nog wat leuke weggetjes voor ons heeft gevonden, zodat we een beetje om deze Gelderse plaats heendraaien. Na wat steile klimmetjes laten we dan toch Rhenen achter ons en gaan via de brug over de Rijn naar het zuiden. Met de brug zijn we voorlopig ook de bossen en het klimwerk kwijt.

We rijden verder over de nu vlakke wegen. Er is niet veel wind voorspeld, maar we voelen de hele dag een stevige bries in ons gezicht. Het lijkt meer te zijn dan de onvermijdelijk rijwind. Maar de wind heeft weinig invloed op ons tempo. Gedrieën hebben we de vaart er goed in. We worden af en toe ingehaald, we halen zelf af en toe in. Soms haken wij even aan en dan weer haken anderen bij ons aan. En dat allemaal richting keerpunt Megen in Brabant.

Zonder waarschuwing vooraf staan we na een rechtse draai voor een veerpont. Hij legt net aan onze kant aan zodat we zonder wachten mee kunnen naar de overkant, waar we in het dorpje Megen via een kasseienstraat de koffieplaats bereiken.

Twee koppen koffie met een appelpunt met slagroom; zo lang duurt de stop. Hierna zijn we klaar om verder te gaan. Bij vertrek worden we even op de foto gezet. Normaal probeer ik er altijd op mijn best uit te zien voor een foto, maar dit fotomomentje heb ik helemaal niet geregistreerd. Ben dus benieuwd hoe ik erop sta.

Ik kies het wiel van Ton en Mirjam, Ben niet echt fit en heb vandaag niet al te veel reserves en een hoge hartslag, dus even uit de wind komt me goed uit. Voorlopig is het vlak met af en toe een lastige brug, die door de organisatie als beklimming is aangeduid. Pas bij het tot nu toe onbekende dorpje Homoet zal het lastiger worden. We hebben afgesproken vanaf Homoet voor de laatste heuvels ons eigen tempo te rijden en dan bij de finish op elkaar te wachten.

Vanaf Homoet is het nog even wachten, maar als we een paar kilometer verder rechtsaf draaien naar de brug over de Nederrijn begint het feest. Het begin van de brug verteer ik slecht, maar als de brug iets uitvlakt kan de grote plaat erop en kan ik al snel genieten van de afdaling. Al snel na de brug komt de Boersberg, op zich niet schokkend, maar gezien ons gedrielijke onfitheidssyndroom toch een hele toer. De afdaling is gevaarlijk over een bospad met veel troep op de grond. Bovendien is het pad donker door de schaduw zodat je slecht zicht hebt. Maar omdat afdalen zo leuk is neem ik deze dingen op de koop toe. Na de Boersberg hebben we nauwelijks tijd om bij te komen, want via een, vooral in het begin, modderig en daardoor gevaarlijk pad, beginnen we aan de beklimming van de mooie Italiaanse weg. Op de één of andere manier kom ik hier goed in mijn ritme en kan ik in het tweede gedeelte van de klim twee keer een tandje bijschakelen. Ik geniet dan ook met volle teugen en ga na deze goed verteerde klim blijmoedig de korte afdaling in, die snel gevolgd wordt door de klim op de Defensieweg. Even dalen en dan nog even omhoog. Het eindpunt gloort in de verte en ik ben zo gefixeerd op het pannenkoekenhuis dat ik de bus van Ton ongezien voorbijrijdt. Ik ben hierin niet de enige, want we blijken alledrie hetzelfde waas voor de ogen te hebben gehad.

We drinken nog wat en gaan dan snel weer op huis aan. Het was een mooie tocht met variatie in het landschap die we, ondanks het slechte voorgevoel van vanochtend, uitstekend hebben gereden.