Eindelijk ben ik een keer op tijd. Het is net half acht geweest als ik de eerste rotonde oprijd. Dat betekent dat ik voor tien over half acht bij Ton ben terwijl we om kwart voor hebben afgesproken. Te vroeg dus...

Vlak voor de brug naar Alphen grijp ik vertwijfeld om mij heen. Ik ben de inschrijvingen vergeten en moet dus terug. Vijf minuten te vroeg wordt hierdoor vijf minuten te laat en mijn vier fietsgenoten begoonnen al bijna ongerust te worden.

Rond negen uur melddem we ons aan de jurytafel in Wageningen. Nog een kopje koffie en dan op pad. op weg naar buiten biets ik nog wat extra Red Bull. Vleugels kan ik vandag wel gebruiken.

Bij de eerste ongelijkheid in de weg laten mijn benen mij al weten dat ze het fietsen een beetje zat zijn. We doen vandaag lekker stram roept mijn rechterbeen en het linker sluit zich daarbij aan. Gelukkig zal tijdens de dag de afstand de weerstand overwinnen.

Al snel rijden we in een prachtig gebied. Veel groen en goede, maar niet al te drukke wegen, soms afgewisseld met een niet eens onaangename klinkerweg. Het weer is wat wisselvallig. Ook hier proef ik dezelfde chagrijn als die in mijn benen en als ik daar geen gehoor aangeef, gaan de hemelsluizen open. We stoppen in Oosterbeek met zicht op onze startplaats van vorige week, waar we onder de bomen onze regenjacks aantrekken en even schuilen tegen de ergste spetters. Nog voor het helemaal droog is gaan we weer verder omdat we anders de hele dag over deze tocht gaan doen. Eén van de eerste heuvels van de dag is de Pietersberg: een beklnkerde klim, waar fotografen ons opwachten.

Ik heb op dit moment van de dag nog macht zodat ik een tijd lang bij Elliot in het spoor kan blijven. Later op de dag zal deze macht langzaam afnemen.

Na enige tijd in de spetters te hebben gereden wordt het weer droog. Snel ontdoen we ons van onze regenjacks, want dat plastic is niet echt fijn.

We rijden relexed door het groen van deze mooie streek, af en toe gestoord door een beklimming. Na een kilometer of veertig begint het rustplekgevoel te ontstaan. De eerste ravitailleringspost moet zo langzamerhand toch wel komen.

Al snel herken ik de route en zie in de verte de gewilde halteplaats in de vorm van een boerderij. Het lijkt niet al te ver, maar we moeten tegen een ongenadig harde wind intrappen, zodat we de boerderij maar langzaam dichterbij zien komen.

Deze eerste post is super ingericht. Banaan, koeken, broodjes en drinken in overvloed. We kiezen dan ook het één en ander uit en vullen hier in de beschutting van een boerenschuur onze magen. En dan kunnen we weer verder.

Inmiddels zijn we op de Veluwe aangekomen en rijden we richting Hoenderloo. We worden links en rechts het bos ingestuurd en geniet van de mooie omgeving. Als we in Hoenderloo zijn, kiezen we dezelfde koffieplek als vorig jaar. De bediening is inmiddels een stuk jonger en we krijgen snel koffie. We hebben onze fietsen onder een afdak voor het raam gezet en dat is maar goed ook, want al snel laat de regen zich weer zien en horen.
De plaats van de fietsen staat de waarin niet aan, want haar rookplek wordt bezet. Voor het oog nogal ruw verplaatst ze onze fietsen die er onbeschadigd afkomen. Als ik mijn koffie in het tempo van een langzame theedrinker wegwerk is het commentaar niet van de lucht. Maar gelukkig alleen wat luchtig commentaar en geen A-opstapperij.
Als ik dan eindelijk mijn koffie opheb, moeten de anderen nog gebruik maken van de sanitaire voorzieningen. En als zij terugkomen regent het echt buiten. We wachten dus nog even om verder te gaan.

Als het droog is zoeken we weer de route op en vermoeden dat we inmiddels de laatsten in koers zijn. We slingeren om Hoenderloo heen en doen dit plaatsje op deze manier van verschillende kanten aan. Langs het bos rijden we vervolgens richting de Woeste Hoeve.

We steken de A50 over om het oostelijk deel van de Veluwe te verkennen. We rijden langs de Posbank, zonder deze echt te beklimmen, maar krijgen wel een geweldige afdaling kado. Helaas worden we daar af en toe gehinderd door omhoog komend verkeer, maar het is toch genieten geblazen. Door herinneringen aan andere tochten is de weg redelijk bekend, maar toch ook weer niet, door net wat andere keuzes van de organisatie.

Langzaam vloeit de kracht uit mijn benen en ik moet steeds vaker vroeg in een beklimming eerst Ton en Elliot en daarna Mirjam laten gaan. Ze staan een paar keer op mij te wachten, maar dat geeft geen goed gevoel. We beginnen nog gezamenlijk aan de Zijpenberg, een heuvel die ik mij als zeer vervelend herinner, maar vandaag van de, voor ons, goede kant wordt beklommen. Als ik opgelucht boven kom en me de afdaling in laat vallen wordt ik in het dal toch nog overvallen door de stijle klim naar de Emmapyramide.

Als ze aan de voet van de Galgenberg weer met z'n drieën op me staan te wachten vraag ik ze door te rijden en zeg ze terug te zien in Wageningen. Zolang het vlak is of heel licht stijgend blijft het tempo hoog, maar mijn lichamelijk onegmakken belemmeren mij vooral bij het klimmen.

Ik nader de controlepost in Arnhem en weet dat ik daar zeer stijl omhoog moet naar het sportveld. Maar net als vorig jaar valt de stijlheid mij reuze mee. Bij de controlepost neem ik een gevulde koek en een blikje cola. Ik eet nog twee krentenbollen uit eigen voorraad en stap vol goede moed voor de laatste dertig kilometer op de fiets.

De mensen die om mij heen fiesten hebben ongeveer hetzelfde overall tempo al zijn zij omhoog en ik omlaag wat sneller. Slingerend rijden we door Arnhem en vervolgens Oosterbeek, steeds dichter naar Wageningen toe. In doorwerth worden we weer naar de Italiaanse weg geleid. De vermoeidheid is ook in mijn handen te voelen en mijn telefoon ontglipt mij om via het pas een plek in het zachte mos te zoeken. Ik moet wel stoppen om mijn telefoon op te rapen en maak gelijk van de gelegenheid gebruik om een foto vanuit stilstand te nemen.

Het pas ligt er beter bij dan vorige week en de klim gaat net zo fijn als vorige week. Weer haal ik in het tweede deel mensen in. Een goed gevoel!

Na deze klim is het ergste klimleed geleden en zakken we af naar Wageningen. Vlak voor Wageningen word ik nog bijna door een auto van de fiets gereden toen de automobilist zonder te kijken de weg op wilde draaien. Gelukkig ben ik nog scherp en weet zonder veel moeite de op het laatste moment stoppende auto te ontwijken.

Het laatste stuk in de wind valt niet tegen. De vlakke kilometers gaan me ook na 150 km nog goed af en zo haal ik verschillende mensen in die vervolgens bij mij aansluiten.

Nog één stoplicht en dan naar het sportcentrum waar Ton, Elliot en Mirjam al een minuut of tien binnen zijn.

Vandaag was een zware dag. Het lichaam protesteerde maar positief is dat het met de conditie wel goed zit. Daardoor kon ik gewoon tempo blijven fietsen. Ik ben toe aan vakantie, waar ik lekker kan uitrusten zodat ik, vooral mentaal, fris aan de tweede seizoenhelft kan beginnen.