Ik zit achter mijn computer en vraag me af waar de weblog van deze toertocht over moet gaan. Een drama heeft zich voor mijn ogen afgespeeld. De helikopter, die in de lucht was om een mooi (foto)verslag van deze tocht te maken crashte: zo'n driehonderd meter voor het peloton, waar ik op de eerste rij reed. 4 doden en 1 zwaargewonde. Het fietsen was vandaag even niet zo belangrijk. Toch besluit ik een verslag van deze dag te maken. De dag die zo vrolijk begon en een wel heel bizarre wending kreeg.

Om 08.15 rijd ik bij Ton de straat in. Hij staat met zijn fiets aan de hand te wachten. We laden zijn fiets op de fietsendrager en gaan richting Rotterdam. De A20 is afgesloten, dus we moeten binnendoor rijden, maar toch zijn we rond 09.00 uur bij De Kuip, waar we ons moeten melden.
We krijgen een bidon en een shirt, kleden ons om en drinken wat. Als het drinken op is, is het kwart voor tien terwijl de start pas om elf uur is. Ik stel voor een rondje Brienenoordbrug te maken en Ton wil wel mee. Een half uurtje later zijn we weer terug bij De Kuip en rijden we door naar de start. We hebben goede startnummers en mogen, na een groot glas cola op het aanlendende terras, plaatsnemen in de eerste startgroep.

Terwijl we wachten op de start, worden we blijgemaakt met hoempapamuziek van een blaasband.

We praten wat met deze en gene en de verwachting is dat we ruim voor vier weer in De Kuip terug zullen zijn. Als we eenmaal van start zijn, wordt deze verwachting al snel de bodem ingeslagen. Het tempo ligt ruim onder de 25 omdat ze het 'achterin het lange peloton niet bij kunnen houden'.
Onder aanvoering van een superenthousiaste speaker in de voorrijdauto 'beklimmen' we de Erasmusbrug (een col van derde categorie, volgens de speaker dan) en rijden langs de Maas richting Willemsbrug. In de Maas vertoont een boot van het Havenbedrijf kunstjes met water en op de Willemsbug zorgt hij zelfs voor verkoeling voor een groot deel van het peloton.

De speaker brult heel Rotterdam wakker, wijst ons elke verdwaalde toeschouwer langs de weg en herhaalt zijn teksten regelmatig. Voor de bewoners van elke wijk waar we doorheen rijden nieuw, voor ons na een paar keer voorspelbaar. Toch zorgt de speaker voor een hoop vrolijkheid in de groep en, mede door hem, nemen we het (te) lage tempo op de koop toe.

Af en toe gaat het tempo omhoog, maar direct vallen er dan ook gaten in de groep. Toch gaat het gemiddelde langzaam omhoog en komt zelfs de 24 km/uur in dichtbij. Als de voorrijdwagen weer eens het tempoi drukt maak ik van de gelegenheid gebruik om even een foto te maken. Dankbaar word ik toegezongen als ik mij probeer te laten afzakken in het peloton. Met 17 per uur valt dat namelijk niet mee.

We rijden richting kust over het eiland Voorne-Putten. Alle zijwegen worden geblokkeerd door de begeleidende motorrijders. Elke brug is een col. Ton en ik blijven op de eerste rij rijden. Uiteindelijk komen we aan bij de Maasvlakte.

We worden begeleid naar een stuk, waar normaal de hekken dicht zijn. Een korte maar steile beklimming zorgt voor onrust in de groep. Ik kan met de eersten mee omhoog tot iemand mij bijna de berm inrijdt. Ik zak daardoor iets naar achter en als we boven zijn kies ik een plek in de groep en ga op zoek naar Ton. Dat valt nog niet mee als iedereen hetzelfde shirt aanheeft. Een paar keer denk ik hem te zien, maar als ik dan met veel moeite het verdachte wiel heb gevonden, blijkt het toch een ander te zijn.

We worden de hele weg begeleid door twee helikopters. De inzittenden maken een mooie reportage, zowel op foto als op film.

De weg wordt gemarkeerd door enorme windmolens en de draaiende wieken van deze gevaartes geven een bizarre schaduw op de weg.

Even mogen we los. De voorrijders geven gas, de wagen spuit met zo'n 50 aan het uur weg. Het voorste deel van het peloton (waar ik nog steeds in zit) volgt met ruim veertig. Lang duurt deze lol echter niet. We moeten weer inhouden als we worden opgevangen door de voorrijdwagen.

Ik ga weer op zoek naar Ton. Aan zijn helm niet te herkennen. Zij korte sokken bieden ook al geen houvast en vanaf een afstand zijn alle fietsen blauw. Ton is niet te vinden.
De speaker is even rustig geworden en we genieten van de rust en de mooie omgeving. De helikopters cirkelen nog steeds om ons heen.

Eén van de twee helikopters komt vanaf het water naar het land en keert zo'n driehonder meter voor ons om richting groep. Hij lijkt wat rare bewegingen te maken, maar dat doet een helikopter wat vaker. Als de heli opeens slingerend door het luchtruim gaat lijkt dat geen opzet, maar eerder onbestuurbaarheid. Een aantal fietsers valt het op. En dan opeens gaat het slingeren over in ongecontroleerde bewegingen, de neus gaat naar benenden en voor wij beseffen wat er gebeurt valt de helikopter vanaf een meter of 75/100 als een steen omlaag met de neus naar beneden. Een schok gaat door de groep. De heli stort neer in de dichte bossage langs de weg. Onwillekeurig verwacht je een enorme explosie, maar opeens is het stil. Een dun sliertje rook is het enige dat dit drama markeert.
De voorrijdwagen legt direct de koers stil, de motoragent smijt zijn motor en helm op straat om te kijken of er nog hulp geboden kan worden. Een paar fietsers rijden naar voren om ook hulp te bieden.
Andere fietsers willen ramptoerist gaan spelen, maar met een man of tien blokkeren we de weg, zodat niemand er door kan.

De schrik zit er goed in en niemand weet wat er nu gaat gebeuren. Op dat moment belt Ton met de mededeling dat hij in de bezemwagen zit met een gebroken ketting. We spreken af elkaar te ontmoeten bij het dichtbijzijnde rustpunt.

We moeten de weg vrijmaken, want de hulpdiensten hebben ruimte nodig. Al snel is er brandweer aanwezig, de ambulances volgen later. Vele fiesters bellen naar huis. De vrolijke stemming is niet meer. Vooral de eerste groep fietsers die het echt hebben zien gebeuren zijn behoorlijk onder de indruk. Ook zijn er altijd mensen die erger zien: 'Stel je voor dat de helikopter in het peloton was terecht gekomen'. Daar ben ik geen moment bang voor geweest. Het echte voor ons angstige moment lag in de doodse stilte vlak na het neerstorten, waar we als het ware op de knal wachtten.

De neergestorte heli is nauwelijks te zien in de dichte bebossing langs de weg. De eerste berichten komen in de groep. Er zaten vijf man in. Er zijn twee doden en twee ernstig gewonden. Er wordt geroepen om een AED, maar voor de twee ongelukkigen biedt deze geen uitkomst meer.

Wij gaan via het fietspad verder. De weg wordt op deze manier vrijgemaakt en de groep van de plaats des onheils verwijderd.

Ik heb nog nooit zo raar in een groep gereden. Fietsen wordt er bijna niet meer gedaan. We draaien een beetje doelloos de trappers rond. Gepraat wordt er nauwelijks en wat er gezegd wordt is serieus. Iedereen heeft genoeg aan zijn eigen gedachten. We draaien de rustplaats op en krijgen wat te eten en te drinken. Hier hoor ik dat inmiddels ook een derde inzittende is overleden. Ik moet hierbij denken aan de nabestaanden. Zo onverwacht komt altijd extra hard aan. Ook denk ik aan Sandra. Zij zit ook elke dag in de lucht en in een kort moment ervaar je de betrekkelijkheid van veiligheid.

Bij de rustplaats ga ik op zoek naar een schakel voor Ton's ketting. Ik slaag niet, bel Ton en besluit zo snel mogelijk richting mijn auto te rijden om vervolgens Ton op te halen.

Dat zo snel mogelijk lukt super. Ik kom terecht in een door twee echte vrouwen aangevoerde groep. De teller het liefste boven de 35 lijkt het devies en zo rijden we de bijna vijftig kilometer naar het startpunt in zo'n anderhalf uur. We zijn zo'n beetje de eersten die bij De Kuip aankomen. Van de aanwezig politie hoor ik dat inzittende vier het ook niet heeft gehaald. Slachtofferhulp is aanwezig, maar ik denk dat niet nodig te hebben. Ik drink een bidon water en rijd als een speer naar Oostvoorne om Ton op te halen. Ton zit in het gras te wachten. We laden zijn fiets op de drager en rijden naar huis.

Als Sandra belt als ze weer op Schiphol is blijkt dat de ervaring van vandaag er behoorlijk heeft ingehakt. Als zij vraagt hoe het is, besef ik dat ik vandaag echt een drama heb meegemaakt. Niet voor mij persoonlijk, maar ik ben wel tegen mijn zin in getuige geweest.