Er is een wonder gebeurd. Ik sta op de afgesproken plek en er is nog niemand. Verward kijk ik om me heen. Gelukkig zie ik in de verte Berto en Edwin aankomen. Als ik de andere kant opkijk zie ik de bus van Ton verschijnen. Gelukkig maar; ik heb me niet vergist in de tijd.
Eigenlijk zou ik gewoon te laat geweest zijn. De bedoeling wa sop de fiets naar de afgesproken plek te rijden, maar mij  traagheid van vanmorgen veroorzaakte dat ik met de auto moest. En zo is het gebeurd. Daarom ben ik een keer als eerste....Cool

We rijden naar Barendrecht en al ver van de Greenery zien we de auto's met fietsdragers aan de kant staan. Berto maant ons tot doorrijden en het feit dat het een bedrijfsbus is, waar een man en een vrouw in redelijk normale kleing voorin zitten verwart alle parkeerwachters (zeker als wij doen alsof wij de kinderschare zijn) en zo kunnen we doorrijden tot vlak bij de start. We rijden naar het startterrein, halen onze shirts op, gaan terug en maken ons klaar voor de tocht. Even later rijden we, allen in het geel gehuld, naar de start waar we plaats mogen nemen in het vak dat het eerste vertrekt.

Als ik even het terrein verken hoor ik de speaker zeggen dat we voor we van start gaan een minuut stilte in acht zullen nemen ter nagedachtenis van de helikoptercrash van vorige week. Als ik me weer bij de anderen voeg, kan ik nauwelijks verstaan wat de speaker zegt en ben ik bang dat ook de minuut stilte niet zal worden geregistreerd door het gros van de fietsers. Niets minde ris waar. Om één minuut voor negen hult het enorme veilingterrein zich in zwijgen. Indrukwekkend om deel uit te maken van deze oorverdovende stilte. Even terug met de gedachten naar vorige week. En dan .. na een minuut een spontaan applaus van de fietsers.

We gaan langzaam van start, maar als we van het terrein af zijn, komt de gang er goed in. de hele dag zal de snelheid nauwelijks onder de dertig komen te liggen. We zitten in deel 1 van het peloton, lang niet vooraan, dus er is voor ons geen sprake van een gelijkmatig tempo. De goep vormt zich langzaam. Ik merk dat er veel min of meer ervaren fietsers in de groep rijden, want de chemie in de groep is OK, waardoor je makkelijk je plke kunt houden.

Ik kijk wat om me heen en praat wat met verschillende fietsers. Al snel rijd ik op met een collega-docent, die ook een Mallorca-fiets-vakantie-bedrijfje heeft. Hij vertelt wat over zijn ervaringen en, zoals het meestal gaat in het peloton, kiest even later een ander wiel.

Met zijn vijfen is het moeilijk bij elkaar blijven in een grote groep. Twee aan twee gaat nog, maar meer wordt moeilijk. Als Berto naast mij komt rijden vertelt hij me dat hij Edwin heeft wijsgemaakt dat één van de Road Captains (organisatie) Eddy Bouwmans is, een oud-Tourrenner. Zoals verwacht zoekt Edwin direct deze BNN op en maakt een praatje met hem. Als Berto even later naast Eddy rijdt hoort hij dat Edwin nog niets over de Tour heeft gevraagd en hij instrueert 'Eddy' wat te doen bij deze vragen. Voor het nageslacht heb ik toch maar even Berto samen met 'Eddy Bouwmans' op de digitale plaat gezet.

De wegen worden wat smaller en ik zoek weer een plek in de groep. Tijdens het zoeken naar die plek krijg ik Ton en Mirjam in het oog, die zich voldoende ruimte hebben gecreëerd.

De weg is voor ons weer helemaal vrij gemaakt en we kiezen in bijna alle gevallen de hoofdweg. Dat geeft mij soms de gelegenheid om lager gelegen ventweggetjes te kiezen om mooie foto's van een voorbijrazende groep te maken. Als ik beneden rijd, hoor ik Berto mij een acrobaat op de fiets noemen. Ik ben gevleid.

De enorme sliert voor en achter me is een imposant gezicht. Vooral op de smalle kronkelende dijkjes waar je de weg voor je kan inschatten aan de vorm van het peloton.

Het ongehinderd rijden over de Zuid-Hollandse eilanden is een feest. Het peloton maakt gebruik van de hoofdwegen, op de fietspaden staat wat publiek. Toch kies ik op een gegeven moment voor het fietrspad om langs de groep te rijden om de voorrijders om de kiek te zetten. Door de hoge snelheid van het peloton duurt het even voor ik in mijn eentje door de wind heen de goep heb gepasseerd. Helaas zit de groep aan mijn linkerkant en vanaf rechts maak ik niet de meest fotogenieke foto's. Wel krijg ik alle medewerking van de Road Captains die de groep vooraf gaan. Zij wien de lol wel in van zo'n idioot die op deze manier een foto maakt.

De stop om te plassen duurt vrij lang. Als het niet zo warm zou zijn, zou iedereen op dit moment afkoelen, maar nu wil iedereen verder om de koele rijwind op te vangen. We draaien en keren tot we op een soort van dijk het zeeuws/zuidhollandse water doorkruisen. Met aan onze linkerhand de zee en aan de rechterhand schuin oplopend asfalt naar een fietspad. Ik fiets via het zeer slecht begaanbare asfalt naar het hooggelegen fietspad om zo een plaatje te schieten van het peloton tegen de achtergrond van de zee.

Om het plaatje enigszins acceptabel te krijgen, kom ik dichterbij en hobbel over het hierboven genoemde asfalt. Renners in de groep en ook de Road Captains noemen mij een idioot, maar er klinkt een beetje verwondering door in deze benaming. Als ik bijna beneden ben, rijd ik op gelijke hoogte met de kop van de groep. Ik haal nogmaals mijn telefoon uit mijn zak voor nog maar een foto. Door de zeer hobbelige ondergrond valt het niet mee om tijdens het klikken een beetje een fatsoenlijk beeld op je schermopje te hebben. Drie keer fotografeer ik lege weg, lucht, lege weg, maar in ieder geval geen fietsers. Uiteindelijk lukt dat toch.

Een groep als dit is een machtig gezicht en ik ben blij dat dat heel mooi nis vastgelegd door één van de begeleidende fotografenb.

Zonder dat we er echt erg in hebben, hebben we al zo'n 90 km op de teller staan. Tijd voor een korte break dus. Op de parkeerplaats nabij dagrecreatie is opvang voor ons geregeld. Kramen met lekkers te eten en te drinken. Met de zakken vol zoeken we een plekje om het gekregen eten rustig weg te werken.

Om het eten weg te spoelen zoeken we de rondlopende Red Bull Hostessen op en zo zijn we voor we vertrekken vier flesjes rijker. Een enkel flesje naar binnen en bijna hyper voor vertrek. Een heerlijk compliment, middels een niet serieuze schatting van 32 jaar, geeft in ieder geval een goed gevoel.
Fotogeil als we zijn, nemen we onze mooiste houding aan voor een blonde fotografe.

De groep gaat weer op pad. We koemn plaatsjes met de mooiste namen tegen. Geef me één Goedereede waarom ik zo'n plaatsnaam niet zal noemen denk ik nog in Goedereede.

Het peloton valt opeens stil. Valpartij wordt er geroepen. De medische assistentie schiet links langs de ruimte makende groep. Als het wagentje uit zicht is, komt het slachtoffer in beeld. De houding waarin hij zit zien we de komende weken ongetwijfeld terug in de Tour: een sleutelbeentje.

Ik rijd een tijdje mee met de Giantgroep en raak aan de praat met een Volendammer. Natuurlijk komt de brand van eergister op De Dijk aan de orde. Hij noemt de ophef wat overdreven. Hij heeft recht van spreken want hij vertelt even later dat hij tien jaar gelden kerst vierde in het Hemeltje. Gelukkig was hij er goed van afgekomen.

De Giant-jongens schuiven naar voren en ik besluit ook eens voor in de groep te gaan rijden. De smalle wegen en de compact rijdende groep maken het moeilijk om op te chuiven, maar na een kwartiertje scherp en brutaal sturen rijd ik achter de voorrijders.

Een sukkel in een, waarschijnlijk gekregen, Amstel Gold Race shirt wordt nerveus. Hij vertelt mij: 'Ik rijd hier' Ik antwoord dat ik dat zie. Hij blaat nog wat en als ika angeeft dat ik hem toch niet in de weg rijd kan hij niets anders uitbrengen dan dat hij mij eng vindt. Dat zijn dan zijn irrationele gevoelens en ik ben dan ook niet van plan iets van die angst weg te nemen. De sukkel blijft blaten en als ik niet reageer zoekt hij de hulp van een Road Captain die zich vooir het Amstel Gold karretje laat spannen. 'Hoor je dat dan niet?' vraagt de sukkel en ik zeg hem dat ik niets anders hoor dat ongenuanceerd en nietszeggend geblaat. Ach, er zijn altijd mensen denken dat ze zo belangrijk zijn en dat ze al ver voor het kerkhof een vaste plaats hebben. Zij zullen weinig plezier an dit soort tochten beleven.

We komen weer op Voorne-Putten, waar we snel over het eiland koersen. De groep blijft geconcentreerd rijden en iedereen geeft elkaar de ruimte.

Het einde van de tocht nadert en ondanks het feit dat ik me niet fit voel, rijd ik de stenen uit de straten en de schakels uit mijn ketting. Mijn derailleur protesteert af en toe hevig. De laatste kilometers maken we gebruik van wegen waar fietsers normaliter alleen mogen komen als ze ahterop, of in een auto staan. Maar wij gebruiken gewoon de hoofdrijbaan.

Als we in Barendrecht komen laten Edwin en ik ons weer zakken tot we bij de andere drie zijn. Gevijfen komen we even later over de finish. We rijden direct naar de auto en besluiten, omdat het inmiddels is gaan regenen, niet naar de proloog te gaan.

In plaats daarvan drinken we nog wat bij Berto. Met het voetbal op de achtergrond en Berto soms wippend op zijn stoel praten we wat na. En dan is het tijd om naar huis te gaan om daar de proloog te bekijken.

Het was een supertocht vandaag, die we in een zeer acceptabel tempo hebben afgelegd.