Ik pik Ton op in Alphen aan den Rijn. We zetten zijn fiets op de fietsendrager en gaan op weg naar Driebergen. DTC organiseert maltijd leuke tochten in een mooie omgeving. We rijden het sportcomplex op en zien al snel dat het niet zo druk is als andere keren. Ook de inschrijving is snel gedaan, want er staan zowaar geen rijen.

We gaan op weg en rijden al snel op de inmiddels meer en minder bekende wegen van de Utrechtse Heuvelrug. Het is vandaag opletten geblazen, want de storm en regen van vannacht hebben hun sporen op de weg achtergelaten. Overal liggen takken en andere afvalproducten van bomen.

Ton moet zijn zadel bijstelen. Het is gezakt en dat fiets natuurlijk voor geen meter. Als we weer verder rijden wordt Ton gebeld en drie keer is scheepsrecht: nog een keer stoppen om het zadel nog wat hoger te stellen. Dit zijn de enige momenten van vandaag dat ik op Ton sta te wachten. Hierna zal hij af en toe op mij moeten wachten.

Na een kilometer of veertig op en af door bos en hei te hebben gefietst fietst Ton sneller dan ik. Hij neemt afstand op de laatste heuvel en ik zie hem even later op het terras van Cunera terug. Zelfs hier beginnen we de serveerster al te kennen. We worden neit al te snel geholpen, maar het lukt toch om twee cola naar binnen te slurpen.

We kunnen weer. Nu staat de Grebbeberg op het programma. We beklimmen de puist van een andere kant als normaal en deze kant is veel prettiger omhoog gaan. Na een lekkere afdaling komen we bij de beruchte dijk langs de Rijn, die we meestal vanaf de andere kant oprijden. Maar nu blijkt dat vanaf welke kant je de dijk ook berijdt, tegenwind heb je toch. We sluiten aan bij twee vrouwelijke fietsers, die ons een paar kilometer op sleeptouw nemen. De snelheid ligt ver boven de dertig, maar is er zo weer uit als we een paar kilometer later weer omhoog gaan. We draaien en keren door het prachrige landschap, zien her en der wat fietsers, maar rijden bovenal een heerlijk tempo.

Het hoofd wordt wattig en de benen beginnen vol te lopen. Als ik op mijn kilometerteller kijk, zie ik dat we nog niet eens op de helft zijn. Het niet fit zijn laat zich vandaag goed merken. Als we bij de splitsing van de 135 en de 110 km komen kies ik het liefste voor de kortere afstand. Voor Ton geen enkel probleem.

Aan de voet van een heuvel lijkt er bij mijn fiets wat aan te lopen. Ik zet mijn fiets aan de kant en zoek naar de oorzaak. Al snel zie ik dat er een miniscuul steentje in een geleuf van mijn velg vast zit. Dat hoor je echt wel als je remt. Steentje eruit en verder, want Ton staat op me te wachten.

Nog een keer naar de Grebbeberg en nu wel van de stevige kant. Wat draaien en keren om Rhenen heen en dan op Driebergen af. We hebben de laatste heuvels achter ons gelaten en ik kijk, ondanks dat ik niet fit ben, toch tevreden terug. Geen enkele beklimming op het binnenblad gedaan. Dat is voor mij toch wel bijzonder. Dat ik er iedere beklimming door Ton ben afgereden deert me niet. De enkele vrouw of zwaarlijvige fietser die mij tijdens een beklimming inhaalde deed mij meer. Daar liet ik dan ook mijn  eergevoel gelden om er alsnog in de klim voorbij te gaan.

We zetten de fietsen op de auto, doen de ramen open en vrijwel gelijk de ruitenwissers aan. Het ebgint namelijk te regenen op het moment dat ik de autodeur achter me dicht sla.

Door het vochtige Utrecht naar het droge Zuid-Holland. We zijn weer thuis!