De vakantie is begonnnen, dus ik kan elke dag fietsen als ik wil. Nu wil ik dat niet elke dag, maar voor vandaag hebben we een, niet zo lange, tocht gepland. Ton en Mirjam komen rond kwart over één bij mij aan en al snel vertrekken we voor ons rondje.

We fietsen door Korteraar en Aarlanderveen naar de Nieuwkoopse plassen. We rijden een tijdlang langs de mooie waterpartijen tot aan Zwammerdam. Vanaf daar gaan we richting de Meye, maar niet voordat we een paar jonge fietsers op hun onverantwoordelijke fietsgedrag hebben gewezen. Ik neem de rotonde linksom en kijk angstig achterom naar de reacties van mijn medefietsers die de normale route kiezen. Mirjam refereert direct aan mijn opmerkingen over onverantwoordelijk fietsgedrag. Eigenlijk kijk ik meer naar de reactie m.b.t. de ingeslagen route. Ik weet immers dat we niet allemaal een fan zijn van De Meye en ik beloof dat we niet de hele lange bekende route zullen fietsen.

Die belofte doe ik gestand, want vlak na het plaatsnaambordje slaan we rechtaf richting Zegveld. Het heerlijke windje houdt onze temperatuur op peil, zodat we niet oververhit raken. De pedalen gaan als vanzelf in de rondte zonder dat het ons moeite lijkt te kosten. De bidonnen worden regelmatig aan de mond gezet om ook het innerlijke lijf op orde te houden.

Zonder al te veel bijzonderheden komen we aan bij Hekendorp, waar we neerzijgen op een terras. Eindelijk weer eens een plek waar we echt grote glazen cola krijgen, maar toch is ook dan één glas niet genoeg.

Na de stop vervolgen we onze weg. Als eerste moeten we een steile haarspe;dbocht bedwingen. Ton en ik kiezen stoer de steilste kant van de weg, Mirjam is slimmer. Als we Jekendorp uitrijden zie ik een mooie kerk midden in het land staan. Ik heb hier toch wel vaker gefietst, maar dit plaatje heb ik nog nooit gezien.

 

We volgen de weg zo dicht mogelijk langs het water. Bij Haastrecht steken we over en fietsen we verder langs de provinciale weg. Het fietspad wordt daar steeds smaller; zo smal zelfs dat mijn stuur en dat van Ton bijna in innige omhelzing hun weg willen vervolgen. De angst dat het vervolg dan stuurloos zal zijn zorgt ervoor dat we vfoorlopig even achter elkaar aanrijden.

Het water wordt steeds breder en we rijden door tot aan het pontje bij Gouderak, waar ik met een luide knal oprijd. Waarschijnlijk iets in mijn wiel, het gevolg: een gebroken spaak. Vakkundig vouw ik de spaak om een andere heen (heb het laatste jaar immers ervaring hierin opgedaan), monster de bochelschade aan mijn wiel en besluit dat ik hiermee gewoon Ter Aar ga halen.

Als we bij Waddinxveen rijden begint het te spetteren. Door de stevige wind in de rug zijn we zo in Boskoop bij Mirjam. We slaan het aanbod te schuilen af. Mirjam kiest desondanks voor haar eigen huis: Tot donderdag!

We zijn Boskoop nog niet uit of het begint echt te regenen. We besluiten even te schuilen in de beschutting van een keet. Ton kijkt verder dan zijn neus lang is, en kiest ervoor om de keet in te gaan. Na even buiten te hebben gescholen besluit ik ook naar binnen te gaan. Al snel is het harde regenen opgehouden en vervolgen we onze weg. Ik overtuig Ton ervan om zaterdag mee te gaan naar de club en het overtuigen lukt. In Alphen kiezen we allebei mons eigen vervolg: Tot zaterdag!

Met de wind in de mee gaat het laatste stuk lekker, al word ik nog bijna de weg afgereden door een landbouwvoertuig dat veel harder rijdt dan toegestaan. En dan .... lekker weer thuis. Ik fris me op en settle me om echte fietsers (etappe 10 van de Tour) te bekijken.