Een rondje vanaf de geitencamping(Online Fietsvertellingen) by Theo Roos

Na een lange maar voorspoedige rit komen we om een uur of acht aan op onze eerste camping. Camping á la ferme Les Maziers is gelegen op het erf van een geitenboerderij. We kiezen de meest rechte plek een beetje achteraf op de camping en zetten de vouwwagen in elkaar. We drinken nog war, maar al snel voelen we de vermoeienissen van de dag en zoeken ons bedje op.

De eerste volle dag vlakbij het dorpje Varennes St Saveur is vooral een lekker-lui-zijn-bijna-niets-doen-maar-vo oral-niets-moeten-dagje. We zijn vroeg wakker en alsdus getuige van het uitlaten van de geiten. De boerendochters drijven de kudde met overgave naar de wei. We doen ’s morgens wat boodschappen, drinken een drankje in het meest franse café van St Amour en zitten wat te lezen bij de caravan. ’s Middags zoek ik hetzelfde café op om de tour te bekijken, maar de etappe is niet spannend en ik ga snel weer terug naar lui-lekker-niets-doen-land. De geiten worden weer binnengehaald; we verbazen ons over de reactie van de geiten op de toch niet al te charmante stem van de boerendochter. Roepen is voldoende om de geiten naar de stal te lokken. We eten de meegebrachte pasta, lezen nog wat en gaan naar bed voordat de gaslamp kans heeft haar kunsten te vertonen.

Woensdag is al weer de laatste dag van ons verblijf hier en er gaat dus gefietst worden. We zitten niet zover bij de uitlopers van de Jura vandaan en het uitgezette tochtje gaat ook die kant uit. Zorgvuldig heb ik aanwijzingen opgeschreven, want uiteindelijk ken ik hier de weg niet. Ik ben net op pad als Sandra me belt; ik ben de route vergeten. Ik keer om en Sandra rijdt me tegemoet en overhandigt mij het belangrijke papiertje. Ik ga op weg en fiets tussen korenvelden en kippenboerderijen (hier kunnen kippen nog echt scharrelen) naar het noorden. Het eerste weggetje is een ongenummerde weg, maar straks zal ik mijn weg over D-wegen vervolgen. Bij het dorpje met de prachtige naam La Reine (de koningin) buig ik af. De zachte glooiingen gaan over in wat langere hellingen. Het landschap verandert en na de kippenfarms rijd ik langs enorme zonnebloemvelden.

Ik rijd de over de A39 heen en vervolgens door het leuke dorpje Cuiseaux. Dit plaatsje lijkt zo uit het begin van de vorige eeuw te zijn weggeplukt, de huizen nog authentiek en de weggetjes door het dorp niet al te breed. Het dorpje is, zoals goede katholieken betaamt, gebouwd rond een mooie kerk. Al snel verlaat ik het dorpje en val de eerste bergkam aan. Ik weet uit vooraf ingewonnen informatie dat het hier nog niet al te hoog is, maar dat lijkt me een goed begin van het fietsende deel van de vakantie. In de heuvels om mij heen zie ik diverse kastelen. Ik heb er nog niet al te veel oog voor, want ik moet eerst mijn klimritme vinden. De hellingen zijn niet al te steil, gemiddeld een procentje of vijf á zes. Ik meet soms uitschieters van tien tot twaalf procent op mijn fietscomputer. Even twijfel bij een splitsing omdat het eerstvolgende dorp van mijn routebeschrijving niet op de borden staat, maar gelukkig staat wel het tweede dorp vermeld. Na wat klimmen ben ik op het hoogste punt van de eerste bergkam en geniet even van het uitzicht op een daarvoor bestemd punt.

Een niet al te lange afdaling volgt. Even later zie ik dat de weg begint te stijgen. In de verte zie ik fietsers en het lijkt of ze niet al te snel gaan. Ik begin aan de volgende niet zo lange en zeker niet zo steile klim. Als ik boven kom zie ik de fietsers niet al te ver voor me. In de korte hierop volgende afdaling kom ik tot vlak bij ze en in de klim haal ik ze in. Het zijn wat oudere fietsers van een club uit de buurt. Ik praat even met ze, maar vervolg snel mijn weg en laat de Fransen mijn achterste zien. Ze zullen zich verbazen over de klimcapaciteiten van L’Hollandais, want zoveel informatie was in het korte gesprekje wel uitgewisseld. Maar als ik eerlijk ben ligt het waarschijnlijk meer aan hun gebrek aan klimcapaciteiten dan aan mijn bezit daarvan, want zo soepel ga ik nog steeds niet omhoog. De komende kilometers slingeren door het dal. Ik stop bij een Auberge om wat te drinken. Een groot glas cola, want ze hebben hier flesjes van 33cl en twee flesjes water voor in mijn bidon. Gelaafd vervolg ik mijn weg. Langzaam gat de weg weer omhoog en bij het aan de liefde verwante Andalot wordt ik bekeken door ridders vanuit hun uitkijktoren van het plaatselijke kasteel. Tenminste, zo stel ik me dat voor.

Bij het kasteel begint ook de klim weer. Niet zo lang dit keer, omdat het dal waardoor ik rijd een stuk hoger ligt dan de camping. Wel zo ongeveer hetzelfde stijgingspercentage als eerder op de dag. Ik trap gestaag door en voor ik het weet rijd ik door de bomen heen naar de andere kant van de bergkam en heb opeens prachtig uitzicht op het voor mij liggende dal.

Een lange afdaling volgt. Niet zo stijl en niet al te veel haarspeldbochten. Ik laat me heerlijk van de berg afglijden en rijd door St Amour. Ik weet dat het vanaf hier nog maar een kilometer of zestien naar de camping is. Het terrein richting camping is glooiend. Lange makkelijk lopende omhoogjes gevolgd door hetzelfde soort omlaagjes. Het landschap verandert weer. Ik heb de bossen van de Jura achter mij gelaten en kom weer in het meer agrarische gebied van de Ain.

Door de graanvelden, langs kippenboerderijen en begeleid door wuivende zonnebloemen kom ik steeds dichter bij de camping. Ik ben een stuk eerder terug dan Sandra had verwacht. We drinken samen wat en gaan vervolgens boodschappen doen in St Amour. Nog een afscheidsdrankje in het plaatselijke café en dan naar de caravan voor een lui restant van de dag. Bij de pizzamaaltijd kijken we terug op een geslaagde start van de vakantie.