Mont Aigoual(Online Fietsvertellingen) by Theo Roos

We worden wakker door het gespetter op de tent. Dat komt niet goed uit, want vandaag gaan we verkassen. Van de Ain naar de Cevennen. We ontbijten snel en hopen dat de regen overwaait, maar het blijft regenen. Het regent gelukkig niet al te hard, en als we naar de lucht kijken lijkt het erop dat dat niet snel zal veranderen, dus we besluiten toch maar in te pakken. Tenslotte gaan we naar de Cevennen en daar is het altijd mooi weer, zodat alles snel weer droog zal zijn.
En inderdaad, des te dichter we bij onze bestemming komen, des te meer blauw we zien en op een gegeven moment schijnt zelfs de zon. Na een toch nog vrij lange rit rijden we om een uur of drie onze nieuwe camping op. Onze plaats wordt aangewezen en het lijkt ons wat klein. Later, als we een rondje over de camping doen zal blijken dat we één van de betere plekken hebben.

Na uitgebreid overleg hoe de caravan moet staan, en dan gaat het vooral om de ingang, zijn we het met elkaar eens en gaan we aan de slag. We hebben de bak nog niet open of het gaat regenen. Nu zijn we niet bang voor een paar spetters en gaan snel en vakkundig verder. Het zachtjes regenen houdt op. Zonder vooraankondiging staan we in een enorme plensbui. Al snel voelen we het water door onze tenen heen soppen en o snel mogelijk zetten we de tent op. Als de kap dicht is kunnen we opgelucht ademhalen, maar als we om ons heen kijken is er nogal veel nattigheid.

We besluiten de boel de boel even te laten. In zoverre: niet alles nu in de caravan zetten, want het moet eerst droog. We rijden naar Le Vigan en kijken daar Tour de France. Als dat afgelopen is rijden we naar Ganges om bij Mr Bricolage landbouwplastic te halen. We spotten een pizeri en eten een heerlijke pizza. Als we terugkomen op de camping is het droog en leggen we een nieuwe ondergrond met ons zojuist gekochte plastic. Het hoognodige brengen we over en dan is het bedtijd.

We worden wakker en gaan eerst wat boodschappen doen, want er is geen ontbijt. Na de boodschappen en het ontbijt is het droogtijd. Al het natte spul leggen we, eigenlijk Sandra, buiten en de wind en de zon doen goed werk. Aan het einde van de dag kan alles weer de caravan in en hebben we weer een droog onderkomen.

Het is vandaag zaterdag. We willen de sentoer de 4000 marches doen, maar dan alleen de terugweg van Mont Aigoual naar beneden. Bij het Office du Tourisme blijkt dat er geen vervoer omhoog is. We bekijken de mogelijkheden en kiezen voor een wandeling op de top van de berg. Maar ……… boven is het koud, echt koud, en de wind waait dwars door onze dunne kleding aan. Als we om ons heen kijken zien we allemaal goed voorbereide mensen met dikke zomerjassen aan. We besluiten dat het niet verstandig is om ons uit ons hemd te laten waaien en dalen aan de andere kant van de berg af. We doen gelijk maar even boodschappen in Le Vigan en gaan dan terug naar de camping waar we onze mogelijkheden voor de dag onderzoeken. We besluiten een kort uitje te doen naar watervallen in de buurt. Maar op een zaterdag verzamelt de plaatselijke bevolking zich hier en te midden van muziek makende Fransen, aangevuld met toeristen zitten we niet op ons gemak. Na een korte duik gaan we weer tentwaarts waar Sandra onze eigen rivier test en met een goed rapport terugkomt bij de tent.

Zondag is mijn eerste fietsdag in de Cevennen. Omdat we niet zeker weten of we op deze camping blijven moet de Mont Aigoual er gelijk maar aan geloven. Ik fiets vanaf de camping eerst richting Vallerauge, een nauwelijks stijgende weg die normaal geen enkel probleem op moet leveren. Maar vandaag doet de wind mee. Kracht 4 tot 5 maakt dat er het eerste uur niet echt tempo gereden kan worden. Als ik bij de camping wegfiets komen net twee Fransen langs. Ik sluit aan, maar al snel gaat het me te langzaam. Ik laat ze achter en fiets alleen verder. Na drie kwartier ben ik in Valleraugue. Ik rijd het dorp binnen tussen de platanen door en in het centrum is heel wat bedrijvigheid. Ik fiets door en even na het dorp begint de klim van de Mont Aigoual. Dit is de hoogste berg van de Cevennen, 1587 meter, en volgens de verhalen regent het hier vaak. Vandaag niet, het is droog en de zon schijnt.

De beklimming van de Mont is lang maar regelmatig. Over het algemeen is de stijging een procentje of vijf. Natuurlijk ijn er uitschieters. Een enkele keer wijst mijn fietscomputer zelfs 11 procent aan, maar dat zijn altijd maar hele korte stukjes.

Ik vind vrij snel een goed ritme, dat ik de hele klim zal vasthouden. Ik houd achter twee versnellingen over en dat geeft een rustig gevoel. Ik kan namelijk altijd terug schakelen als dat zou moeten. Maar vandaag heb ik de twee kleinste versnellingen niet nodig. De grootste vijand op deze berg ijn de omstandigheden. In de schaduw, dan in de zon, de wind mee en weer tegen. Dat levert gevaar op voor de regelmaat.

Op ongeveer twee derde van de klim lijkt het alsof de weg om de berg heen draait. Dat heeft gevolgen voor de wind. Met volle kracht laat de wind (nog steeds kracht 4 tot 5) zich nu af en toe voelen. Na een bocht is er dan weer relatieve rust. Die duurt slechts tot de volgende bocht. Ik word een enkele keer ingehaald, maar voornamelijk door veel jongere fietsers. Misschien zijn er maar weinig oude gekken als ik die zich aan dit avontuur wagen. Bij L’Esperou, na twintig kilometer klimmen en acht kilometer van de top stop ik heel even om mijn proviand te verorberen. Met een gevulde maag rijd ik weer verder. De laatste acht kilometer zijn iets vlakker, drie tot vier procent, dus ik schakel een tandje bij. Na een bocht die me weer tegen de wind inbrengt hoor ik iemand achter me. Op zo’n vijftig meter komt iemand anders de bocht door en lijkt de wind weg te willen blazen.

Eindelijk zie ik de top voor me. Dat lijkt me wat extra energie te geven en ik val de laatste twee kilometer met goede moed aan. De schapen, die gisteren de weg versperden, zijn vandaag niet te zien zodat ik goed door kan rijden. Op de top rijd ik snel door naar de beschutting van het weerstation waar ik mijn windbreker aan doe. Even later volgt ook de fietsers die al kilometers lang op vijftig tot honderd meter volgde. Ik kijk even in het dal en krijg een idee hoe mijn tocht omhoog is geweest.

Dwars tegen de wind in, die hier op de top vrij spel heeft rijd ik naar het begin van de afdaling. De snelste van de twee Fransen waarmee ik mijn tocht begon komt juist boven. We groeten elkaar, maar fietsen allebei verder. Het eerste stuk van de afdaling gaat langs de andere kant van de berg als het laatste deel van de klim. Het is hier wat steiler, zodat ik met behoorlijke snelheid daal. Na een kilometer of drie kom ik wee op het beklommen deel van de berg en daal ik verder. Hier is voorzichtigheid geboden, want werkzaamheden op de berg hebben ervoor gezorgd dat vele bochten bezaaid zijn met grind. Gelukkig heb ik dat gezien bij de klim, dus houd ik er rekening mee. Ik zie andere fietsers omhoog komen en kom tot de conclusie dat ik nog niet zo slecht heb geklommen vandaag. Een enkeling staat bijna stil om over de stijl nog maar niet te spreken, de term schokschouderen krijgt hier betekenis. Zonder problemen kon ik terug in L’Esperou. Hier kies ik ervoor om rechtsaf richting Le Vigan te gaan. Ik daal dus aan de andere kant van de berg als waar ik omhoog ben gekomen. Na gedaald te zijn tot ongeveer 1000 meter knikt de weg weer omhoog. Hier zit nog een addertje onder het gras, genaamd de Col du Mi. Ik klim weer tot 1264 meter, maar het kost niet veel moeite, de berg is ook niet al te steil, zeer vergelijkbaar met de klim aan de andere kant van de berg tot aan L’Esperou. Vanaf hier ga ik naar beneden. Het landschap om mij heen ziet er toch anders uit dan tijdens de klim, wat lieflijker, wat weitjes en wat minder dichte bebossing.

De weg is niet supergoed. De trillingen uit het wegdek voel ik in mijn handen. Als ik mijn handen in de beugel heb, voel ik de weg tot in mijn schouders, en verder. Ik besluit daarom de afdaling rustig te doen en geen enkel risico te nemen. Met mijn handjes boven op het stuur houd ik de snelheid tussen de 40 en 45. Ruim voor scherp lijkende bochten heb ik mijn handen bij de remmen. Flauwe bochten snijd ik zo goed mogelijk aan om de ideale lijn te volgen. Sommige delen van de afdaling zijn net nieuw geasfalteerd. Een heerlijk gevoel, rust in mijn lijf zonder de trillingen van de weg. De snelheid ligt op zulke stukken iets hoger, maar ik weet dat de stukken niet lang zijn. Ik geniet van deze relaxte afdaling.

Ook nu speelt de wind soms een grote rol. Soms wordt de snelheid getemperd door de wind. Soms wordt de snelheid zelfs verminderd door de wind. Het extreemste voorbeeld daarvan is op zo’n 400 meter hoogte waar ik een mooi nieuw stuk asfalt oprijd met 42 km/uur. Normaal wordt de snelheid groter op het nieuwe asfalt, maar nu blaast de wind mij terug tot een snelheid van 33 km/uur. Ook is het soms opletten na het indraaien van een bocht. De wind komt dan opeens van een andere kant en tijdens harde vlagen is het zaak dat je je stuur stevig vasthoudt, omdat je, in het gunstigste geval, niet slingerend je weg wilt vervolgen.
Ondanks al deze ongemakken rijd ik na ongeveer drie kwartier afdalen Le Vigan binnen. Ik fiets door het dorp heen en rijd lekker uit gedurende de zes licht dalende kilometers naar Pont d’Herault. Hier nog even links, licht stijgend tegen de wind in en La Corconne is weer in zicht. Ik ben eerder thuis dan Sandra had verwacht en zak in een stoel.

Nadat ik gedoucht heb stappen we in de auto om wat campings in de buurt te bekijken. De autorit is prachtig. We eten in Anduze en rijden vervolgens terug naar de camping. We komen tot de conclusie dat het nog niet zo slecht is waar we zitten en besluiten hier lekker nog een week te blijven.