Sentier de Rocs de Galta(Online Fietsvertellingen) by Theo Roos

Zaterdag
We zijn al een eindje de vakantie in en hebben eigenlijk nog niet heel veel cultureels of zo gedaan. Vandaag is de dag voor een cultureel uitje: we gaan naar Nimes. Het is een uurtje rijden en na wat zoeken zetten we de auto in een parkeergarage midden in de stad. We stappen uit en kiezen stoelen uit op het eerste het beste terrasje dat we tegenkomen. Na koffie en wat ander drinken zijn we er klaar voor. We doen een stadswandeling die in De Trotter beschreven staat. We slenteren door kleine leuke straatjes, steken mooie pleintjes over en maken zo in een uurtje kennis met de sfeer die Nimes uitademt. We eindigen bij de Arena, die tegenwoordig voor stierenvechten gebruikt wordt. Door een aantal openingen zien we stalen tribunes met houten stoeltjes. Op dat moment willen we de 7 euro toegangsgeld niet betalen. We steken door naar het Maison Carée dat in de steigers staat en willen op een pleintje daartegenover het budgetmenuutje als lunch gebruiken. Ondanks dat de tijd aangegeven staat op het bord en we binnen de aangegeven tijd zijn zegt de patron keihard dat het menuutje niet beschikbaar is, eerst met het excuus dat we te laat zijn en als we op het bord wijzen een smoes over de keuken. De onaardigheid van deze Fransman zorgt ervoor dat we het terras mijden. We slenteren nog wat door de stad, eten iets en komen terecht in de originele hallen. Helaas is iedereen al aan het opruimen zodat dit een beetje een troosteloze sfeer uitademt. We zoeken de auto weer op en rijden naar de camping en zijn het met elkaar eens dat we Nimes niet zo heel erg leuk vinden. Onderweg doen we boodschappen en ontdekken de kookkunsten van Marie die wokmaaltijden voorbereidt en ze in de koeling van de Super U weer verkoopt. Terug bij de tent gaan we wat zwemmen, we eten en genieten van een rustige avond.

Zondag
Het riviertje bij onze camping ligt er nog rustig bij als we wakker worden. Het water is als een spiegel en Sandra maakt daar gebruik van om prachtige foto’s te maken.

We halen brood bij de campingwinkel, ontbijten en maken ons klaar om op pad te gaan; wandelschoenen mee. Vandaag gaan we de Sentier de Rocs de Galta lopen. Een wandeling die Piet en Dea al meer dan 25 jaar geleden hebben gelopen, waar later Dea en Mieke een gelegenheidsfotoshoot hebben gemaakt, maar bovenal een wandeling die Sandra erg graag wil lopen. We volgen met de auto eerst een eind de route van mijn fietstocht van gisteren, gaan dan verder over andere kleine weggetjes en net als we denken dat we wat bredere wegen krijgen versmalt de boel zich weer. Na een, eigenlijk veel te lange, autorit van anderhalf uur parkeren we onze auto bij Camp Lou Serra, een vakantieparkje vlakbij St Germain de Calberte. Dit vakantiedorp lijkt is er op gebouwd om cowboytje te spelen, een saloon, paarden en wat al dies meer. We gaan naar binnen, drinken wat en vragen de weg. De aardige, grappige barkeeper loopt even met ons naar buiten om aan te wijzen waar we moeten beginnen.

De wandeling begint over een soort weg, die soms nogal steil is. Dit stuk van de route is beslist niet het mooiste stuk. Na een paar honderd meter valt ons oog op een bordje aan de linkerkant van de weg. We zien de naam van de wandeling en dalen het aangewezen pad af, dat ons via een kleine omweg weer naar het begin leidt. Dus we beginnen de wandeling opnieuw. Vrij lange tijd lopen we over de eerder genoemde weg, maar op een gegeven moment gaan we linksaf van de weg af. Al snel gaan we door gras dat tot onze knieën staat en voor we het weten zitten we in een klim op leisteen.

Na eerst wat beschut te hebben gelopen hebben we voor we het weten het dal rechts van ons. We klauteren meer dan dat we wandelen over de rotsformaties en blijven af en toe even staan om van het uitzicht te genieten.

Na een half uurtje over de stenen te hebben gelopen dalen we langzaam aan het bos weer in. Voor er het doorhebben zijn we al weer bij het bordje dat we eerder deze dag hebben gevolgd en nu zien we dat er staat dat het een aanwijzing is om terug te komen.

Hoogteprofiel van de wandeling

We komen snel weer bij de “Saloon”. We eten een ijsje en brengen de auto terug naar La Corconne en genieten in de auto na van een mooie wandeling.

Op de camping kiezen we voor lekker lui zijn. Sandra wisselt dat luie gevoel even af met een bezoekje aan de rivier. Ondertussen betrekt de lucht en even later gaat het regenen. Omdat het regent besluiten we om op het terras van de camping de bestelde pizza te gaan eten i.p.v. in de tent. We wachten bijna een uur op onze bestelling en eten dan de slechtste pizza van de vakantie. Het enige pluspunt dat de pizza heeft is dat hij warm is. We verbazen ons dan ook erover dat Nol, de eigenaar van La Corconne, tegenover andere gasten opschept dat de pizza vandaag zo goed is. We zijn dan maar blij dat we vandaag hier hebben gegeten. Voor we terug gaan naar onze stek rekenen we af, want we gaan morgen op pad. We vallen in slaap met terwijl de regen op het tentdak tikt.