Alpe d'Huez(Online Fietsvertellingen) by Theo Roos

Maandag
We staan om zeven uur op en gelukkig is het droog. De tent is nog wel nat van de regen en we beschermen de matrasjes zo goed en zo kwaad als we kunnen met plastic als we de vouwwagen inklappen. Om half negen zijn we klaar en nuttigen ons ontbijt op het terras. We zeggen Nol gedag en gaan op pad. Op wat oponthoud bij Nimes en een grote file bij Bolene na verloopt de reis voorspoedig. Rond half drie zijn we op onze nieuwe camping 'La Libellule”. Wat een verademing na La Corconne. De vriendelijke eigenaar, een grappig Frans mannetje, wijst onze de eigenlijke camping, verzekert ons dat het een normale camping is en zegt dat we een plek kunnen kiezen. We kiezen een schitterende plek van meer dan 600 m2. In eendrachtige samenwerking zetten we de caravan op en we lijken er steeds beter in te worden. In een mum van tijd staat de tent en we kijken genietend om ons heen en bewonderen ons terrein. We lijken wel echt wild te kamperen, maar dan wel met alle gemakken van een echte camping.

Misschien niet te herkennen in het groen, maar hier staat de caravan.

We rijden naar Bourg d’Oisans, lopen even langs bij het Office du Tourisme waar we een wandelkaart kopen en willen dan boodschappen gaan doen bij de plaatselijke Casino. Het is ons echter veel te druk en we besluiten de Col der Cols te verkennen. Als we boven zijn verbazen we ons over de kermis en willen via de Col de Sarenne terug baar Bourg. Tenslotte ga ik dat morgen ook fietsen en het is altijd fijn als je de weg een beetje kent. De weg naar de Col de Sarenne is echter nauwelijks begaanbaar. Tegen mijn gewoonte in keer ik al snel om omdat ik vind dat deze weg niet verantwoord is. Morgen dus ook een andere fietsroute kiezen. Bij de Casino is het inmiddels iets rustiger, maar nog steeds is de winkel overvol. We doen snel onze boodschappen en eten wat bij een Pizzeria vol luidruchtige Nederlanders. De Nederlandse eigenaar had de bron van de herrie ook gelokaliseerd, maar heeft besloten er niets aan te doen. Sandra eet Lasagne en ik een burger. Na een ijsje toe rekenen we snel af en lopen naar buiten in de wetenschap dat we nooit meer een hap zullen eten in Pizzeria La Romanche. Op de camping lees ik nog een tijdje en ga dan vol verwachting naar bed.

Dinsdag
Na de regen van gisteravond is het vanochtend weliswaar droog, maar nog wel fris en bewolkt. We eten bij de tent en gaan dan even naar het dorp voor het weerbericht en zo. Bij de fietswinkel koop ik handschoenen ter herinnering aan de Alpe. Ik wil namelijk niet met zo’n shirt van een berg rondrijden van “Kijk mij nou!”. We gaan terug naar de camping en langzaam maak ik me klaar voor een rit naar Alpe d’Huez. Als ik mijn fiets heb gecontroleerd, de banden op spanning heb gebracht en mijn kleren aan ben ik klaar voor vertrek.

Ik ga op pad en rijd voorzichtig het grindpad naar de ingang van de camping af, nagekeken door Sandra.

Je kunt zien dat ik de bergen tegemoet rijd.

De eerste kilometers naar Bourg zijn zo goed als vlak. Ik laat mijn benen lekker ronddraaien en soepel pedalerend kom ik in het dorp aan. Onderweg groet ik wat medefietsers. Direct na het dorp begint de klim. We hebben de klim gisteren met de auto gereden en ik weet dat hij lastig zal zijn. Ik ben echter niet bang, want ik heb vertrouwen opgebouwd in de Cevennen, waar ik zeer steile heuvels heb beklommen. Ook al is dit geen heuvel maar een berg. Ik zal sterker zijn.

De klim begint direct vrij stevig met een stijgingspercentage van meer dan 10 procent. Ik maak me er niet al te druk om, want het gemiddelde van de klim is 7.9% en alles wat nu steiler is, moet ook weer gecompenseerd worden. Ik houd mijn hartslag een beetje in de gaten en constateer dat ik met een hartslag van zo’n 140 het eerste gedeelte van de col bedwing. Al snel ben ik bij bocht 21. Elke bocht heeft de naam van een winnaar van een etappe en de bochten onder aan de berg hebben inmiddels twee namen omdat er al meer dan 21 etappes in de Tour op de top zijn geëindigd. Het voordeel van deze genummerde bochten is dat je ijkpunten hebt. Je rijdt als het ware van bocht naar bocht en hebt dus steeds de focus op een beperkt deel van de klim.

Af en toe wordt ik door iemand ingehaald. Als ik achter me kijk zie ik een medezwoeger die maar langzaam dichterbij komt. Ergens bij bocht 11 haalt hij me in. Het is een Oostenrijker die dit maar zwaar vindt ondanks het feit dat hij al drie marathons heeft uitgelopen. Ik zeg hem dat ik nog geen 1 marathon zou kunnen uitlopen en we zijn het er over eens dat het twee totaal verschillende takken van sport zijn. We fietsen een stukje samen op en ik zie dat mijn hartslag nog steeds rond de 140 is. Ik kan het op deze manier lang volhouden. Ik ga dan niet al te snel naar boven, maar het kost me op deze manier ook niet super veel energie.

Ik heb het goed naar mijn zin op de Alpe en begin spontaan “Ain’t no mountain high enough” te zingen. In bocht negen staan Nederlanders die zich verbazen over mijn vrolijkheid en in het voorbijgaan wisselen we wat kreten met elkaar uit die de verbazing tonen. Even later zijn ze blijkbaar weer opgestapt, want ze komen me voorbij en we praten even wat met elkaar. Mijn Oostenrijkse vriend staat aan een watervalletje zijn bidon te vullen en ik zeg hen gedag. De Nederlanders fietsen bij me weg, maar bij bocht 7 staan ze langs de kant en haal ik ze weer in.

Nog steeds is mijn hartslag rond de 140 en nog steeds voel ik me niet slecht. Ik rijd door het dorpje Huez en let op de richtingaanwijzers, want vanaf hier wil ik straks naar Villard Reculas. Ik prent de afslag goed in mijn geheugen, zodat ik hem in straks in de afdaling niet mis. In bocht vijf staat een fotograaf en ik fiets redelijk op mijn gemak langs de camera. De fotograaf duwt mij een briefje in mijn hand zodat ik later de foto kan bekijken.

Ik zing nog eens de hit uit Sister Act (Ain't no mountain high enough) en ga bijna poseren voor de fotograaf in bocht twee. Ik maak wat geintjes, de fotograaf lacht en even later neem ik het tweede briefje aan. Zodra ik internetverbincing heb zal ik ook deze foto bekijken.

En dan.. Alpe d’Huez, tenminste het dorp. Dat ik er nog niet ben moge duidelijk zijn, want ik moet nog in ieder geval één bocht.

Vlak voor bocht 1 zie ik de bordjes die aanduiden dat de officiële finish van de Touretappes nog 4 kilometer is. Mijn hartslag is nog steeds 140 en ik besluit de laatste kilometers wat meeruit de kast te fietsen. Ik versnel, zie een ploeterende voorganger en besluit deze in te halen. Mijn hartslag loopt op naar de 150 en mijn snelheid gaat ook omhoog. Nog voor de tussen finish in Viel Alpe haal ik de fietser in. Ik ga onder het doek van de tussenfinish door, maar vervolg mijn weg naar de officiële tourfinish.

De laatste twee-en-een-halve kilometer gaan me vrij makkelijk af en redelijk fit passeer ik de virtuele finishlijn. Ik keer om en laat me afzakken naar Vielle Alpe, waar ik op een terras twee cola drink. Ik doe mijn windbreker aan en ga de afdaling in. De wegen naar en vanaf Alpe d’Huez zijn overzichtelijk en de afdaling derhalve niet al te moeilijk. Bij Huez sla ik rechtsaf richting Villard Reculas. Ik word verrast doordat de weg direct omhoog gaat. Keer even om om te schakelen en rijd dan in mijn klimverzet omhoog. Het is een paar kilometer licht bergop en als ik een foto van het Bourg d’Oisans dat beneden in het dal ligt maak, word ik gepasseerd door een groepje van vier fietsers.

Als ik weer opstap rijd ik makkelijk naar het groepje toe en passeer ze, maar net als ik ze voorbij ben kijk ik in het dal en geniet van de prachtige vergezichten waaronder een prachtig overzicht van een deel van de beklimming die ik zojuist heb gereden.

Nadat ik een foto heb gemaakt stap ik weer op en klim makkelijk naar het hoogste punt tussen Huez en Villard. De weg is hier vrij smal en tot Villard Reculas is de afdaling dan ook lastig, maar nadat ik in dit dorp nog even kort moet klimmen begint een mooie brede afdaling. De weg is niet alleen breed, maar ook overzichtelijk. Ik zie een Nederlandse auto voor me, die er niet in slaagt bij me weg te rijden. Bij iedere haarspeldbocht rem ik later dan hij en zit ik bijna op zijn bumper (bij wijze van spreken dan). Ik merk in deze afdaling dat ik iets vertrouwen heb verloren doordat ik in december op een recht stuk op mijn snufferd ben gegaan. Ik heb vooral in het eerste deel van de afdaling schrik van ieder hobbeltje in de weg, maar des te lager ik kom, des te beter het gaat.

Ik rijd langs het stuwmeer van Allemont. Aan het einde van het meer blijkt een weg op de kaart meer een pad te zijn en ik rij langs het meer weer terug. Na de stuwdam word ik opgehouden door een camper en in het dorp haal ik hem in. Ik rijd redelijk op mijn gemak terug naar La Libellule. De weg gaat licht bergafwaarts en naarmate ik dichter bij de camping kom gaat het harder waaien. Bij de camping rijd ik rustig via het grindpad terug naar het eigenlijke parkeerterrein en na een koude cola is het tijd voor een warme douche. Ik geniet van een heerlijke pastamaaltijd, volgens geheim recept van Sandra, en kijk met voldoening terug op vandaag. Ik heb toch maar mooi even Alpe d’Huez gedaan.

Na het eten maken we een korte wandeling over de camping om te genieten van de avondzon en het prachtige uitzicht.