Naar de kust en terug(Online Fietsvertellingen) by Theo Roos

Als ik de schuur opendoe zie ik het direct: een lekke band. Nu is dat op zich het ergste niet, maar ik zou over een half uur bij Ton zijn en dat ga ik nu natuurlijk niet redden. Ik haal mijn achterwiel uit mijn fiets en heb vrij snel een nieuwe band erin. Als de band hard is en ik de pomp van het ventiel verwijder hoor ik een sissend protest van de band. Een storing in de buurt van het ventiel zorgt ervoor dat de band vrijwel direct weer leeg is. Ik loop naar de schuur, haal één van de twee reservebanden uit mijn zadeltasje en krijg niet eens een beetje lucht in de band. Dan maar mijn laatste reserveband aanspreken en even later kan ik weer fietsen. Ik fiets richting Alphen en kom Ton al vrij snel tegen. We keren om en rijden langs Van Eijk voor nieuwe bandjes en ik laat ook even mijn versnelling bijstellen.

Uiteindelijk vertrekken we bijna een uur later dan gepland. Ton kent het pad dat ik wil rijden en vraagt zich verbaasd af of ik door de koeienstront wil. We steken in Langeraar de weg over en rijden naar het pondje bij Woubrugge. We laten ons overzetten en rijden vervolgens via het altijd mooie Roelafarendsveen naar de ringvaart. De wind laat zich hier best voelen en al na een kilometer of twintig voel ik mijn benen. Dat is natuurlijk geen goed teken, maar ik probeer de signalen te negeren. We nemen dit keer een iets andere weg dwars door Lisse en komen verbazingwekkend genoeg toch weer op een goed punt uit. Deze route kunnen we hoogstwaarschijnlijk in de toekomst niet reproduceren, maar voor vandaag zijn we weer gered.

We rijden verder via Sassenheim tot aan de kust en voor vandaag heb ik het wel gehad. Maar gelukkig rijden we even later de altijd onderschatte duinen in. Op en neer en met tegenwind worden herinneringen aan mijn beginperiode als fietser opgeroepen. Hoewel ik me vandaag ook niet top voel, ga ik in ieder geval niet helemaal stuk. Toch ben ik blij als we in Katwijk stoppen voor een terrasbezoek. Ton geniet vandaag extra. Niet omdat ik het slecht heb, maar omdat hij zich goed voelt. Door mijn geploeter wordt hij herinnerd aan de slechte start van zijn seizoen en hoewel hij geen leedvermaak heeft, lijkt het er toch wel een beetje op. Maar ik zou dat net zo hebben.

Als we Katwijk uitrijden worden mijn veronderstellingen over Katwijk teniet gedaan. Ik dacht altijd dat Katwijk zo’n dorp was, waar de dominee het voor het zeggen heeft, waar uit de toon vallen alleen kan als het in het zwart is en waar er nog rokken tot over de knie en hoedjes worden verkocht. Maar wat schetst mijn verbazing: net buiten het dorp ligt in de duinen een Moskee en over het algemeen werkt daar geen dominee en zijn boerka’s ook niet te verwarren met rokken tot over de knie.

Het stuk naar de Wassenaarse slag door de duinen roept hetzelfde slechte gevoel op als even eerder op de dag. Het is hier wel mooi. De duinen zien eruit zoals duinen er in mijn verbeelding altijd uit hebben gezien. Woest, zand en ondefinieerbaar gewas.

Als de duinen uitrijden worden we overvallen door de regen. In de haast om van de regen weg te rijden rijden we zonder er erg in te hebben langs hte asielzoekerscentrum naar vliegbasis Valkenburg, waar we tegen worden gehouden door een bewaker. En dan gaat het harder regenen, en niet zomaar regenen, maar een ware stortbui. Druppels die met zijn tienen een emmer water kunnen vullen komen door de bomen heen alsof het bladerdak niet bestaat. We besluiten dan ook snel door te rijden, want stilstand is volgens het spreekwoord dan wel achteruitgang, maar in dit geval verzuipen.
Gelukkig draaien we snel naar het oosten en hebben we de wind mee. En met regen van dit formaat kun je beter met je wind in de rug rijden, dan tegen de wind in. Ton is verstandig geweest en heeft een regenjack bij zich gestoken, ik niet. Door Leiden heen wordt de regen zo erg dat Ton zijn bril af moet zetten. Het zweet wordt van onze voorhoofden afgespoeld en bij Ton in zijn ogen opgevangen (alleen zijn zweet natuurlijk). Al snel zien we de Rijn aan onze rechterhand en met elke kilometer dat we dichter bij Alphen komen gaat het minder hard regenen. Via een voor mij totaal onbekende weg staan we opeens bij Ton voor de deur. Hij blijft daar, ik rijd door.
Als ik thuiskom ga ik eerst een wartier onder de douche staan om een beetje warm te worden. Het was vandaag een behoorlijke beproeving. Zaterdag beter!