Het is bijna een verrassing te noemen dat ik in mijn eigen bed wakker wordt. Nee, denk nou niet verkeerd over me, maar dit was eigenlijk het weekend dat ik in Luik zou zijn samen met mijn collega en medefietsgek Meike. Ze is echter vorige week gevallen, heeft een lichte hersenschudding en kon dus niet mee naar Luik. Ik heb lang gedubt over wat ik zou doen, maar uiteindelijk besloten om niet alleen naar Luik-Bastenaken-Luik te gaan. Dus daarom word ik in mijn eigen bed wakker, ontbijt en zit nu met een kop koffie te wachten tot Ton komt.

Vandaag is het doel Ochten. In deze omgeving hebben we nog vrijwel nooit gefietst en vanwege het Jubileum van de plaatselijke fietsclub worden we verwelkomd met koffie en gebak. We zijn benieuwd wat de Betuwe ons te bieden heeft en gaan snel op weg. De eerste 22.7 km lijken heel bekend terrein. Een dijk, dit keer niet langs de Rijn, maar langs de Waal. Het water speelt hier een veel grotere rol dan in het westen van het land want grote delen land, die nu droog staan, worden vrijgehouden van bebouwing. Deze uiterwaarden worden als het water laag staat uiteraard wel gebruikt om vee te laten grazen en voor andere recreatieve doeleinden. Dat het water nu laag staat moge duidelijk zijn. De wat onwerkelijk aandoende onzichtbare aanwezigheid van het water ontlokt aan Ton de uitspraak: “De zee geeft, de zee neemt”. Dat heb ik hem in de duinen nog nooit horen zeggen.

We zijn nog niet de dijk af of het eerste pechgeval dient zich aan, een lekke band. De fiets tegen een hek, dat direct als steun kan dienen zodat de derailleur niet op de grond ligt, wiel eruit en snel verwisselen. Het gemak van een koolstofpatroon wordt weer eens bewezen en de bandenwissel kost ons 6 minuten en 41 seconden. Na 23 km dus een soort van snelle herstart.

We zijn nu wel van de dijk weg, maar keren al weer snel naar de Waal terug om via de brug naar Nijmegen te fietsen. Het Versnellertje (de fietsclub) leidt ons goed en snel door Nijmegen en al snel rijden we Berg en Dal in. We gaan naar rechts en opeens rijden we tegen een muur op: de Holle Weg. De weg is ruim 10%, maar niet al te lang zodat ik, weliswaar met achterstand op Ton, toch redelijk makkelijk boven kom.

Via Berg en Dal fietsen we richting Duitsland. Een rotonde in camouflagemodus zit volledig in mijnblinde hoek en pas als Ton links naast mij naar rechts wil draaien heb ik de ronding in de weg in de gaten. Het gaat net goed. De lange afdaling die volgt maakt het fietsen een feest. Constant de benen laten draaien en een paar kilometer met ruim boven de vijftig naar beneden suizen. We zien veel fietsers onze kant opkomen, dus we hebben een sterk vermoeden dat we straks deze weg in omgekeerde volgorde zullen berijden.  We volgen een hele tijd de grens. Links is Duitsland en rechts is Nederland. Dat geeft een bordje bebouwde kom aan onze rechterhand en Tankstelle aan de linker. We verlaten de grensweg en rijden tussen wanden van maïs over Nederlandse wegen.

We zien geen bordje met grens, maar aan de wegen merken we dat we wel eens Duitse grond onder onze wielen zouden kunnen hebben. De Duitsers hebben in ieder geval humor en een sterk relativerend vermogen, want het eerste het beste Duitse dorp dat we tegen komen is vernoemd naar de kwaliteit van de wegen.

Zodra we het dorp in zijn gaan we naar links. We krijgen een lange weg voorgeschoteld waar we veel langzaam dalen, maar even vaak ook klimmen. Niet al te steil, maar in je ritme komen is er niet bij. Vervolgens gaan we langs een wat grotere weg verder het bos in; eerst op het fietspad en later op een soort van vluchtstrook.

We komen lange tijd geen bordjes tegen en op een punt waar we staan te twijfelen hoe we verder moeten (er staan namelijk wel bordjes aan de andere kant van de weg, duidelijk niet voor ons bestemd, maat wel goed zichtbaar) komen twee fietsers die ons eerder hebben ingehaald ons weer tegemoet rijden met de mededeling dat er verder op de weg geen bordjes staan. Navraag aan voorbij schietende fietsers leert dat we de controlepost hebben gemist en zo’n 20 km hebben afgesneden. We besluiten toch maar de route verder te vervolgen en via mooi heuvelachtig gebied komen we inderdaad op de weg waar we even eerder zo heerlijk op daalden. En wat we toen al dachten wordt bewaarheid: we gaan nu omhoog.

Aan het einde van de heuvel drinken we een groot glas cola en net als we willen opstappen komen we onze Woerdense vrienden (die mannen die ook verkeerd waren gereden) weer tegen. Zij vertellen dat zij al het volgende rondje hebben gedaan. Wij gaan op de fietsen, ik heb nu de rotonde wel goed in de gaten en we vallen de afdaling die volgt aan. Vrij onverwacht moeten we naar links. Met wat ongearticuleerd gebrul laat Ton weten dat hij het net iets later ziet dan ik. We lachen erom en gaan omhoog. Na een mooi rondje komen we weer bij de rotonde en gaan op weg naar Nijmegen. We beklimmen nu de oude en de nieuwe Holle Weg en die zijn iets steiler en lopen net iets langer door dan de Holle weg van vanochtend. De afdaling kent nogal wat verschillende wegdekken en net als we lekker over het asfalt rollen rijd ik weer lek. Nu is het de voorband end at maakt fietsen met hoge snelheid altijd een beetje tricky. De voorband gaat altijd wat sneller dan de achterband en deze bandenwissel duurt dan ook maar 5 minuten en 25 seconden.

Op de brug over de Waal krijgen we de geest en waar bruggen nog niet zo lang geleden wel eens mijn Waterloo waren, knallen we er nu met ruim dertig tegenop. We gaan gelukkig niet langs de dijk terug, maar doorkruisen de Betuwe met mooie boomgaarden met appels en peren en hier en daar een mooi watertje.

Wij zijn gewend aan bloemenstalletjes langs de weg, maar daar kun je overal langs de weg fruit kopen: pruimen, aardbeien en kersen, soms aangevuld met groentes zoals witlof. Het leed is voor vandaag nog niet geleden want voor de tweede keer laat mijn achterband het afweten. We zijn er allebei wel een beetje klaar mee en hebben eigenlijk geen zin in weer een vieze-handen-klusje. Maar ja, we willen ook verder, dus fiets in het gras en aan het werk maar. Met 100 km op de teller duurt de wissel dit keer door onze tegenzin wat langer, maar we gaan toch na 7 minuten en 33 seconden al weer op weg. De laatste 17 km leveren geen problemen meer op. Met de wind in de rug rijden we rustig naar de startplaats terug. Voor drie uur zitten we al weer aan de cola en even daarna in Ton’s bus op weg naar huis.

Op de A2 kijken we in alle auto’s om ons heen zo spot ik een mede MR-lid. Met wat moeite trekken we zijn aandacht en we wisselen even onze tochten uit. Erik is wel naar Luik geweest.