Het huisje begint tot leven te komen en als ik beneden kom staat het ontbijt al klaar. Carla is naar de bakker geweest en verrast ons met verse broodjes. Na het ontbijt maken Ton, Mirjam, Edwin en ik ons klaar voor een tochtje van een kilometer of zeventig in de buurt. De streek waar we vertoeven is de Condroz en volgens de informatie is het hier glooiend. We verwachten dus een relatief rustig fietstochtje waar we het luie zweet van gister even uit ons lijf kunnen fietsen.

De basis van onze fietstocht is de Belgische bordjesroute Route Romantique. We hebben de bordjes voor deze route gesignaleerd op 50 meter van ons huisje, waar het begin van de route langskomt. We besluiten echter dat begin niet mee te pakken en zo een lus van een kilometer of vijftien af te snijden. Het begin van het parkoers is inderdaad glooiend. Als we na een kilometer of tien fietsen de route hebben gevonden worden we op het eerste het beste kruispunt de berm ingereden door een lompe boer op zijn tractor. De man is nog verontwaardigd ook als we protesterende geluiden laten horen. Helaas spreekt de boer alleen Frans en mijn Frans is gewoon niet goed genoeg om een mooie ruzie tot bloei te laten komen. In het dorpje Abée komt de plaatselijke bevolking net tot leven om het dorpsfeest voort te zetten. Het dorpsplein is nu nog voornamelijk gevuld met kinderen, maar de rest van de bezoekers is in aantocht. Voorbij Abée hebben we een lange glooiende afdaling en voor het zicht een lange glooiende goed lopende klim. Dat het laatstgenoemde niet waar is blijkt als we in de klim bezig zijn. Mijn fietscomputer wijst al gauw 10% aan en we voelen de vermoeienissen van gisteren goed in de benen. Ik kom als laatste boven waar de anderen op mij staan te wachten voor het vervolg van de route. We hebben namelijk afgesproken dat we hier het tweede stuk van de bordjesroute afsnijden. Via binnenweggetjes, die niet altijd even goed zijn, komen we voorbij het dorpje Clavier weer op de route.

De route wordt niet voor niets romantisch genoemd. We rijden door lieflijke dorpjes, worden soms even door het dorp gestuurd om een kerk te bewonderen (waar we eigenlijk net geen interesse voor hebben en alleen maar zijn afgeleid door het slechte wegdek in het dorp), komen langs kasteeltjes en mooie landhuizen. De weggetjes zijn smal, maar over het algemeen goed begaanbaar. De weggetjes doen mij denken aan beelden van de Waalse klassiekers; niet de finale van de wedstrijd, maar de aanloop naar de finale. Ik voel me dan ook een hele piet om hier te rijden. Gelukkig zijn sommige weggetjes bijna overdekt wat erg handig kan zijn als het gaat regenen. We profiteren dan ook ruimschoots van deze onverwachte beschutting.

Gelukkig regent het niet al te lang en kunnen we snel weer verder. De vermoeidheid van gisteren zijn we na ruim een uur fietsen weer zo goed als kwijt. Het geleidelijke klimmen hebben we inmiddels definitief achter ons gelaten. We bedwingen het ene pittige heuveltje na het andere en allemaal 7% of meer. Bij Saint Fontaine worden we weer langs een prachtig landhuis geleid en vanaf de modderachtige oprit bewonderen we dit etablissement.

We laten het bijna kasteeltje achter ons en rijden er als het ware omheen. We gaan even naar beneden, willen het bordje, dat naar rechts wijst, volgen, maar zijn even afgeleid van het water dat over de weg stroomt, haar weg zoekend naar lager gelegen delen. Ik twijfel vrijwel niet en stuur mijn fiets door het water en met fietsers is het net als met schapen, dus één door het water (want als er een dam was had hier geen water gestroomd) en de andere drie volgen. Na het water ligt de steilste klim van de dag: 15 procent. Ik kom als tweede boven en ik rijd zowaar in het wiel van Ton. Hij snapt er niets van. Ik ook niet, maar ik vind het wel leuk. We rijden even over een soort plateau en gaan vervolgens door een dorpje langs de kerk nog een stukje omhoog.  Ik neem de korte helling in vol vermogen en spuit voor mijn gevoel omhoog. Hierna dalen daarna geleidelijk tussen het graan door. Halverwege de afdaling staat een grote graanmachine graan te vermalen. Hier wordt duidelijk het kaf van het koren gescheiden en dat betekent dat we bij het passeren graanafval happen. Vervolgens draaien we naar links en de knappe wegen laten we achter ons. Her en der gaten in de weg, veel los grint en ander ongemak maken het fietsen op zijn zachtst gezegd wat ongemakkelijk. Na hortend en stotend weer een kuitenbijtertje te hebben beklommen worden we geconfronteerd met een afdaling over een weg als hierboven beschreven. Tot overmaat van ramp komt ons ook nog een auto tegemoet. Met veel stuurmanskunst en gedoseerd rijden komen we alle vier veilig beneden.

   

Eindelijk rijden we weer een stukje vlak, maar hier komt abrupt een einde aan als we voor mij onverwachts (de plaatsen in de routebeschrijving doen namelijk anders vermoeden) naar rechts gaan. Onderaan het klimmetje zien we de reden: weer een kasteeltje. Ik bijt op mijn tanden en blijf in Ton’s wiel. Ik ga even naast hem rijden om hem in zijn gezicht te kijken omdat ik weet dat hij mijn nabije aanwezigheid tijdens de klim niet verwacht. Ik moet zo lachen van zijn gezicht dat ik direct de greep op mijn ademhaling verlies en er daarom onmiddellijk afwapper. Bovenaan het klimmetje komen we weer samen.

Het is inmiddels wel tijd voor wat drinken en totaal onverwacht rijden we een dorpje in met twee terrassen. We kiezen het mooiste terras en zetten ons neer. We doen iets te lang om na te denken wat we willen hebben zodat Edwin de gewenste uitsmijter niet meer kan krijgen omdat om twee uur de keuken sluit. Het is dan één minuut over twee. De bar slechte service levert de bediening dan ook geen stuiver fooi op.

We pakken de wat bredere, en dus ook betere, weg naar Huy omdat we wel klaar zijn met het slechte wegdek van Belgische binnenweggetjes. Vlak voor Huy kunnen we rechtsaf naar Strée en snijden we het laatste stukje van de route af. De klim is lang en stijl en halverwege de klim zit Edwin op een muurtje ogenschijnlijk te genieten van de aanblik die wij, ploeterende fietsers, opleveren. Toch lijkt de reden voor dit oponthoud de stijlte van de helling te zijn. En nadat Mirjam zich soepel rijdend bij ons heeft aangesloten, komt Edwin aanrijden in een iets minder fraaie stijl. Dit was de laatste klim van de dag en niet veel later zijn we terug bij het huisje. We douchen, pakken alles in, kijken rond en laden alles in de auto. We doen de deur achter ons dicht en gaan weer naar huis.