Ondanks dat we de vorige avond met anderhalf uur vertraging waren vertrokken denderde de trein maandagmorgen om 7 uur het station van Basel binnen. Inmiddels in mijn wielerkleding gehesen pakte ik mijn fiets en begaf me naar de speciale fietskelder om mij klaar te maken voor de eerste reisdag.

Om 8 uur is het zover: ik kon vertrekken. Vol goede moed stap ik op me fiets en wilde me door mijn Tom Tom Basel uit laten leiden. Helaas snapt de Tom Tom-mevrouw er niet al te veel van en rijd ik een nutteloos rondje voor ik de grens naar Frankrijk bereik. Hier passeer ik zonder problemen de grens, douniers zijn nergens te zien.

Via een paar kleine plaatsjes fiets ik de rustige Franse feestdag, le quatorze juillet, in. Ik schrik wel een beetje van de stijging in de weg. Al in de eerste 20 km moet ik regelmatig, gelukkig nog korte, steile hellingen (5 tot 8%) op. Maar dan mag je er ook weer af en dat is wel zo prettig.

Wanneer ik in de wereldplaats Knoeringue aankom wil ik eens stevig aanzetten. Mijn ketting wil dat niet. Blijft steken en als ik doortrap breekt de ketting.

Ik zoek een plek op waar ik de ketting provisorisch repareer met de hulp van een vriendelijke man. Ik vraag hem of hij een fietswinkel weet en hij vertelt mij dat op de nationale feestdag alles gesloten is en dat Basel mijn enige kans is. Met mijn meest zielige blik kijk ik de man aan en hij brengt me (terug) naar Basel en zet mij vlak over de grens af.

Ik word door voorbijgangers naar een winkel gestuurd die alleen brommerspullen verkoopt. Daar wordt mij verteld dat alle fietszaken op maandag zijn gesloten, maar de verkoper wijst me wel een grote zaak aan waar ik wat spullen kan kopen. Ik vind de zaak en koop een reserveketting. Ik zie wel hoe lang de oude houdt.

Het is inmiddels elf uur als ik op weg ga. Ik wil een flink eind doortrappen en besluit tot Altkirch, een grotere plaats, te fietsen en daar wat te eten. Helaas word ik ook hier slachtoffer van de veertiende juli en de enige mogelijkheid om iets te eten is de MacDo. Met tegenzin werk ik wat vette hap als lunch naar binnen en stap weer op de fiets.

Op en af gaat het Franse landschap, maar de rust en de natuur vergoedt veel. Na zo'n 85 km kom ik in Masevaux, tijd voor wat eten; tenminste dat dacht ik. Met veel moeite vind ik een kleine pattisserie en eet ik wat zoete broodjes en drink wat fris en koffie.

Buiten word ik door een Belgische fietsfanaat gewaarschuwd voor de Ballon d'Alsace waarvan ik de top over ruim 20 km zal bereiken. Hij heeft net 6 cols beklommen (met verzet 42 * 21!!!).

Via een mooi fietspad langs de weg fiets ik naar Sewen, het begin van de klim.

In het begin is de klim nog rustig en loopt goed, maar des te hoger ik kom, des te steiler wordt de klim (op de foto zie je dat nauwelijks). Tussen de zevende en de tiende kilometer gemiddeld zo'n 10%!! Dat is voor mij niet te doen. Dat betekent dan ook dat ik een paar stukken mijn voeten niet gebruik om te trappen, maar om te lopen.

De laatste twee kilometer naar de top is weer goed te doen en als ik uiteindelijk de top bereik ben ik moe maar voldaan.

Ik heb echter problemen met mijn pedalen en als ik stop zie ik dat het klikpedaaltje van mijn schoen heeft losgelaten en nu vast zit in mijn pedaal. Na zo'n tien minuten urmen heb ik het pedaaltje weer los en bevestig het weer, zij het met één i.p.v. twee boutjes aan mijn schoen.

Ik eet een Mars, het einge eten dat ik op de top kan krijgen, en begin aan de afdaling. Er is net nieuw grind op het asfalt gelegd zodat ik de afdaling voorzichtig inga. Ook de 10 kilo rugzak op mijn rug draagt niet bij aan een ideale wegligging in de vele haarspeldbochten.

De lange afdaling geeft mij wat rust en in het dal fiets ik lekker door. In Rupt neem ik een kleine pauze voor het laatste deel van de tocht.

Ik buig de weg af om richting Le Val-d'Ajol te gaan. Na een geleidelijke aanloop fiets ik opeens tegen een muur op: 14 à 15% en dat drie kilometer lang. Mijn ongetrainde lijf wil niet meer. Lopen is de beste optie.

Uiteindelijk kom ik 's avonds aan bij Chez Janine, een mooie Bed and Breakfast. Ik wil een heerlijk bad nemen, maar het water is niet warm.

Ik stap toch in het koude bad, misschien geen goede beslissing, en na de verfrissing duik ik in bed.

Dag 1 is volbracht.