Deze keer gaat de reis naar Limburg, niet naar het heuvelachtige zuiden, maar naar het vlakke noorden van de provincie. We verzamelen bij de veiling in Venlo. Meike, Jan en Peter staan al te wachten als wij aankomen. Nicole staat in de file. We wachten even, maar tevergeefs. We staan in twee groepen opgesteld, met heel veel mensen tussen ons in.

Volgens mij laat de organisatie de fietsers in groepen vertrekken, want als we de hal uitrijden hebben we vrijwel direct ruim baan. We hebben direct het tempo er goed in en hoppen van groep naar groep, steeds meer mensen inhalend. Na zo’n drie kwartier staat ons voorlopersgroepje langs de kant van de weg voor een sanitaire stop. Ze sluiten even later bij ons aan. Als we een uur gereden hebben, hebben we ruim 33 kilometer op de teller staan, niet normaal.

Meike is helemaal in haar sas. Ze kondigt de plaatsen waar we doorheen rijden in het Limburgs aan. Vervolgens wijst ze haar geboortehuis aan en omdat boven de kroeg is kan niet iedereen nalaten daar commentaar op te leveren.

Na ruim anderhalf uur rijden, stokt het tempo een beetje. De grote groep fietsers wordt dichter en dichter. Het blijft een machtig gezicht om zo’n grote sliert fietsers voor je in het niets te zien verdwijnen. De organisatie onderkent het gevaar en zet ons aan de rand van Venlo even stil en creëert zo ruimte tussen de groepen. 

Als we weer mogen fietsen hebben gelijk weer een behoorlijke snelheid. In Venlo staat de familie van Meike langs de kant enthousiast te zwaaien. Als we Venlo uitrijden is de grote groep toch weer in elkaar geschoven. Dat betekent optrekken en afremmen. Ik ben vanmorgen wakker geworden met een hevige pijn in mijn rug. Ik heb dat wel vaker en normaal wordt het door het fietsen snel minder. Vandaag niet. De slechte houding op de fiets zorgt ervoor dat mijn rechterbeen steeds pijnlijker wordt en dat ik ook steeds minder kracht kan zetten. Ik moet ons groepje dan ook laten gaan. Meike blijft bij mij rijden en gedurende een kilometer of vijftien wordt het niet veel beter.

 

Dan wordt de groep weer wat weidser. Het tempo komt er weer in en als ik even zonder stoppen rijd, gaat het al snel beter. De fietscomputer wijst weer 35+ aan. Meike roept achter mij dat het vast wat beter met mijn rug gaat. Zolang we rijden klopt dat. Als we weer gaan afremmen en optrekken wordt het al snel weer minder. Ik overweeg op te geven, zo vervelend is de pijn in mijn rug. Als ik dan de opties bekijk is het misschien wel een uur wachten op de bezemwagen. Staande, en dat veroorzaakt juist de meeste pijn. Met een uur ben ik echter ook weer bij de finish, dus doorrijden is de beste oplossing.

Bij Horst is een mega-opstopping. Meike en ik snijden af, want we hebben geen zin in de rij te gaan staan. Hier hebben we de rest ingehaald. Later blijkt dat ze een kilometer of vijf voor de finish op ons staan te wachten als ik vanaf de finish bel waar ze zijn.

 

Limburg is uitgelopen voor de Ride for the Roses. Zo is fietsen echt bijzonder. In veel dorpjes is een soort van feestdag georganiseerd. We worden door duizenden mensen langs de kant toegejuicht. De organisatie was perfect. De Ride was daardoor veel leuker dan vorig jaar, ondanks de pijn in mijn rug.

Volgend jaar is dit evenement in Aalsmeer. Onze Amstelveen College-shirts leverden daarom veel reacties op; we hebben dan immers een thuiswedstrijd.