Vandaag ga ik fietsen. Meestal ga ik niet fietsen als Sandra een van de twee weekenddagen thuis is, maar ja, vandaag gaat ze rond 11 uur weg en toch heb ik gekozen voor fietsen. Nu rijd ik weg en zwaait Sandra mij na. Meestal is dat andersom, Over het algemeen heb vind ik dat meer dan OK, maar soms wil ik haar gewoon niet uitzwaaien. Soms wil ik niet alleen in huis achterblijven, Vandaag is zo’n dag. Ik kijk nog 1 keer om, zwaai en denk bij mezelf:” tot maandag!”.

Het is een reis met onderbrekingen, maar om een uur of tien arriveer ik dan toch in Veenendaal. Ik ben 1 van de laatste die aan de tocht begint.  Het eerste stukje van de tocht gaat door de suburbs van Veenendaal. Gelukkig duurt dat niet al te lang, want al snel rijden we in een soort van niemandsland met steeds wisselende natuur. We rijden door weilanden, door akkerlanden, soms begrensd door wat bossen, soms, in ieder geval voor het oog, begrensd door niets.

De Amerongse Berg kondigt zich al na een paar kilometer aan. Ik rijd rustig omhoog en laat me zakken naar Amerongen zonder al te veel snelheid te maken. Omdat ik zo laat vertrokken ben, zie ik weinig medefietsers. Ik haal soms iemand in, en één keer word ik ingehaald. “Dat er mensen nog later zijn vertrokken dan ik!”. Het groepje van vier, waar duidelijk één vreemde eend in de bijt rijd, rijdt stevig door en ik sluit aan. De vreemde eend rijdt niet al te prettig. Ik laat dus een meter of twee ruimte tussen mijn en zijn fiets en mede door dit ongemak (maar ook door de rijstijl van de vreemde eend) laat ik ze in de eerste lichte klim gaan.

Voorbij Lunteren gaan we het bos is. Ik rijd kilometers lang op een smal fietspad; licht glooiend en ik geniet van de omgeving. In de verte zie ik iemand op de grond zitten. Drie in het zwart geklede fietsers staan er omheen. Het is het groepje dat ik heb laten gaan. De vreemde eend is uiteindelijk ten val gekomen en wordt met een gebroken sleutelbeen door de ambulance afgevoerd. Ik heb inmiddels een man of vijf in mijn wiel, die tot de eerste stop daar ook blijven. De eerste stop is in een troosteloos restaurant in de Harskamp. De vrijwilliger van de organiserende club zit zo eenzaam achter zijn tafel dat ik mijn controlekaart opduik voor een stempel. Ik drink een koffie en ben snel weer weg.

Ik rijd een kilometer of vijftien alleen. Gedachten gaan overal en nergens heen. Wat ik nooit heb, heb ik vandaag wel. Tijdens het fietsen denk ik aan mijn werk. Ik heb deze week gesolliciteerd naar een taak/functie op mijn werk. Slechts voor 15% van mijn baan, maar toch. Het zou voor mij een stapje zijn naar mijn uiteindelijk doel. Ik kreeg de functie niet. Dat vind ik op zich geen probleem, want de andere twee kandidaten zijn supercollega’s die ik het enorm gun. Wat me eigenlijk vooral dwarszit is de manier waarop dat dan gebracht wordt. Ik wil niet al te veel uitweiden, maar mijn baas liet gisteren niet merken dat hij een slecht-nieuws-gesprek goed beheerst. Ik zou een onderdeel van het sollicitatiegesprek slechter hebben gedaan dan de andere kandidaten. Dat zal dan wel, maar het valt nogal koud op je dak als dat op deze manier verteld wordt. Volgens mij kan dat anders.

Na een kilometer of zestig komen alle routes bij elkaar. Weg alleen rijden. De fietspaden voor en achter me zijn dik bezaaid met fietsers. Ik haal es wat in en ik word zo eens ingehaald. Bij Oosterbeek is weer een stop. Het terras zit vol met fietsers, dus de gevoelens van medelijden met de vrijwillige stempelaar spelen hier niet op. Ik drink twee cola, ondertussen pratend met iemand die bij mij aan tafel is komen zitten. Aan de andere tafel neemt een ploeg met fleurige en vrolijke shirts plaats. Ze rijden voor no-yellow-beans-day.nl. We krijgen eerst alleen een kaartje, maar later komt Marieke vertellen dat deze mensen rijden voor een goed doel. Alles over het goede doel kun je vinden op http://www.no-yellow-beans-day.nl/. Fietsen voor een goed doel spreekt mij wel aan. Toevallig heb ik het er deze week nog over gehad met medefietsers.

De laatste 50 km van de tocht zijn de zwaarste. Vrijwel alle hoogtemeters krijgen we nu voor onze kiezen en bovendien hebben we tegenwind. En de wind wordt steeds harder. Vrijwel direct na de stop rijden we de bossen bij Oosterbeek in. Bekende en minder bekende wegen snorren weg ondser mijn wielen. Ik geniet weer van de Italiaanse weg en stop vandaag even na de haarspeldbocht om een foto naar beneden te maken.

We lijken wat doelloos rond te cirkelen tussen Wageningen en Renkum, maar uiteindelijk worden we naar Bennekom geleid. Hier mogen we dwars door het open veld richting De Grebbeberg. Vlak voor de heuvel word ik ingehaald door een groepje waar ik even bij aansluit in de verwachting dat ik ze heuvelopwaarts weer moet laten gaan. Maar de Grebbeberg is minder stijl en korter dan de berg die ik in gedachten heb en zo kom ik met de eerste twee boven. In de afdaling kies ik voor de weg i.p.v. voor het fietspad en zo kan ik mijn eigen tempo rijden. We rijden Rhenen binnen en weten dat we er bijna zijn. Nog wat draaien en keren, nog een beetje omhoog en een beetje omlaag en als snel komt Veenendaal in zicht. In de laatste kilometers haal ik Toerclub Volendam heen die blij in mijn wiel gaan hangen. Volgens de voorste Volendammer mag ik ze naar de eindstreep brengen. Even later ben ik bij mijn auto. Een heerlijke tocht door een mooie omgeving.