Vrijdagmiddag even voor half vier sluipt Ton door de losstaande deur mijn huiskamer binnen. Ik kom net naar beneden, dus schrik van zijn aanwezigheid. Ik schenk hem koffie in en even later stappen we in de bus. Eerst even langs Van Eijk mijn fiets ophalen. Ze hebben na lang onderzoek het euvel van de versnelling gevonden en ik mag de fiets zo meenemen. Gert Jan van Eijk gaat morgen ook naar het Mergelland en omdat hij waarschijnlijk fietspartnerloos is, geef ik hem mijn nummer zodat hij ons kan bellen als hij niet alleen wil fietsen.

Voor we de daadwerkelijke reis naar het zuiden beginnen halen we Mirjam op en via drukke wegen, nog niet opgeloste files en ander voorspelbaar oponthoud zijn we om een uur of acht in Valkenburg. Na een welkomstdrankje in Hotel Tourotel brengen we onze spullen naar onze, eigenlijk veel te oude, in ieder geval schone, kamers en onze fietsen naar de fietskelder, begeleid door de uiterst vriendelijke hoteleigenaar. We hebben toch wel honger en Mirjam leidt ons naar een uitstekend restaurant met goede, snelle en vriendelijke bediening. Na het eten willen we nog even een kijkje nemen in het bruisende uitgaansleven van Valkenburg. Mirjam en ik staan al snel mee te brullen met een karaoke-artiest en even later met een muzikant aan een keyboard aan de andere kant van de straat. Het is duidelijk niet Ton’s muziek en onder het motto van “we zijn samen weg” zoeken we een kroeg die voor alle drie acceptabel is. Niet al te laat zijn we terug in ons hotel, drinken daar nog een drankje en zoeken dan onze kamers op.

Om acht uur zitten we fris en fruitig aan het ontbijt waar we ons tegoed doen aan allerlei ontbijtrijpe lekkernijen. Rond negen uur staan we klaar met onze fietsen en net als we willen vertrekken belt Gert Jan dat hij bij de start op ons staat te wachten. De 13 km vanaf ons hotel naar de start kent wat meer hoogteverschillen dan ingecalculeerd en om even over half tien komen we aan bij de startplaats. We halen onze stuurbordjes op, sluiten ons aan bij Gert Jan en gaan om kwart voor tien van start.

Foto's: Sportograf.de

Vrijwel direct na de start begint het klimmen. Ik hoor Gert Jan roepen dat we op 10 procent zitten en zoals gewoonlijk moet ik al snel de anderen laten gaan. Ik sluit regelmatig weer bij ze aan omdat ze op me staan te wachten. Gert Jan helpt onderweg Ton met de instellingen van zijn Garmin.  De zon verdwijnt regelmatig achter de wolken en het wordt al snel frisser.  We worden onderweg goed in de gaten gehouden. Op nogal wat plaatsen staan fotografen en het kost heel wat moeite om steeds vrolijk in de lens te kijken. In de afdalingen maak ik regelmatig wat terrein goed. Ik kom zelfs één keer aan het begin van een klim naast Ton te rijden, maar als de weg wat steiler wordt, gaan de benen wat trager rond en zie ik Ton weer verdwijnen. Weer een fotomoment, Gert Jan en Mirjam staan voor bij de fotograaf te wachten. Als ik bij hen aansluit zie ik Ton van rechts komen na een sanitaire stop. Met zijn vieren gaan we verder. Ik hoor achter me verkennende gesprekken tussen Gert Jan en Mirjam, even later hebben Ton en Gert Jan gespreksstof over de Garmin en ik ben blij dat ik er bij kan blijven.

Als ze even later weer op mij staan te wachten zeg ik dat ze maar door moeten rijden en ik zie ze lang voor me rijden. En dan opeens is er leegte voor me, tenminste fietsgenotenleegte. Ik ga ervan uit dat ik op de laatset helling echt terrein heb verloren, maar ook in de afdaling kan ik geen glimp van ze opvangen.  In het dorpje Evgenée zie ik opeens dat er nog maar één kleur bij de pijlen staat. Ik vraag aan medefietsers of ze een splitsing hebben gezien. Gelukkig niet, ik zal mijn fietspartners zo wel weer zien. Bij de controlepost in Blegny bel ik Ton. Ze hebben op dit moment één kilometer meer gereden dan ik, maar zijn nog niet bij de controle. Ton belt even later op: “Nog vier kilometer en zij zijn er ook”. Ik zal wel ergens fout gereden hebben. Als ik bij een ander over de schouder meekijk naar de routekaart tekent het noodlot zich voor mijn ogen af. Ik heb de 90-route gedaan en lig opeens ver voor op de andere drie. Ton belt even later dat zij op de controlepost aanrijden. Ik doe de mededeling dat ik heel ergens anders ben. Ik heb de splitsing gemist.

Ik besluit de resterende 40 km de longen uit mijn lijf te fietsen. Als ik dan de afstand niet rijd, dan zal ik toch in ieder geval een behoorlijke inspanning leveren.  Deze veertig kilometer kent nog maar een paar heuveltjes. De meesten daarvan ken ik, heb ik al eens gereden en doen wel even pijn, maar kosten me niet de kop. Bij Hermalle steek ik de Maas over. In het vrijwel vlakke Maasdal voer ik mijn tempo op. Ik haal het ene na het andere groepje in. In het dorpje (eigenlijk gewoon een wijk van Visé) Chertal Wandre krijgen we een vrije lange kasseienstrook onder de wielen. De groep die ik inhaal klampt zich vast in mijn achterwiel en zo rijd ik met een man of tien achter mij aan even later het asfalt weer op.  Als we de Maas verlaten rijden we naar de N671. Hier reden we drie weken geleden ook, maar toen na 180 km (vanuit Diekirch). De 12% voelt beter aan als toen.

 

Na deze klim volgt een prachtige lange afdaling, eerst vrijwel recht, even later met wat haarspeldbochten. Opeens verandert in zo’n bocht de ondergrond van mooi asfalt in ruwe kasseien. Ik heb geen zin om met te laten kennen en stamp met groot verzet door (Later hoor ik van Ton dat Gert Jan het advies heeft gegeven om op kasseien het grote verzet te kiezen). Ik haal aan het einde van de afdaling een klein en licht meisje in Leontien-kleding in. Tijdens ons korte gesprekje laat ze weten dat ze voor de afdaling wel 20 kilo extra zou willen hebben. Ik denk dat ze dat in gedachten terugnam toen ze tijdens de volgende klim met speels gemak bij me wegfietste. Ik rijd voornamelijk alleen door het Belgische land. Ik heb bij de controlepost best even gebaald dat ik de anderen kwijt was, maar geniet nu van het aanvallen van deze mietjesroute (tekst Gert Jan - Waar John, Arie, Remco en Martijn hun best doen mij als klant te behouden zou Gert Jan me met deze opmerking zo maar naar een andere fiestenmaker kunnen sturen ;-). Maar mijn klantentrouw is daarvoor te sterk,).

We hebben nu de Maas aan de linkerkant en zien daar ook ons vertrouwde vaderland. Bij lixhe gaan we de brug over en de wegen zijn direct van Nederlandse kwaliteit. De laatste kilometers zijn licht glooiend, alleen de laatste kilometer naar de finish is wat lastig. Om half drie ben ik terug in Libeek. Het is een herrie van jewelste, de zon is even weg, dus het is niet al te warm en ik neem dan ook weinig tijd aan de finish, stap weer op mijn fiets op weg naar het hotel.

Ik mis de afslag Herkenrade en bij Mheer vraag ik de weg. Zo kom ik met een kleine omweg weer in Valkenburg. De afdaling van Sibbe naar de standplaats van het hotel is heerlijk. Ik kan het hotel al bijna zien, maar draai nog even linksaf de Cauberg op. Ik rijd zonder al te veel moeite naar boven en daarna via Vilt weer terug naar Sibbe waardoor ik nogmaals van die heerlijke afdaling kan genieten.

Om half vier ben ik bij het hotel en zet ik mijn fiets in de kelder, waarna ik geniet van de heerlijk warme douche. Bij het aankleden merk ik dat ik geen sokken heb meegenomen, dus als ik al het andere aanheb ga ik naar de Hema. Ik ga weer snel terug naar het hotel want verwacht dat Ton en Mirjam wel snel kunnen komen. Ik zetel mij op het terras en bestel wat te drinken. Om kwart voor zes begin ik mij ongerust te maken en bel Ton. Ze zijn er bijna en rijden een kwartier later de straat in. Ze drinken wat voor ze gaan douchen en overstelpen mij met mooie verhalen over nare hellingen. Ik besef nu pas wat ik gemist heb en baal alsnog even. Ik had die kloteheuvels ook wel willen bedwingen.

Ton en Mirjam gaan naar hun kamers en komen wat later schoon en fris weer beneden. We drinken nog wat en gaan dan eten. Op verzoek van Ton naar de keuze van de vorige dag, Restaurant La Casa. Omdat het restaurant goed was stemmen we zonder morren in. Na het eten en na de koffie begin ik wat de kriebels te krijgen. Ton en Mirjam willen na het eten op hetzelfde terras nog wat drinken. Ik heb het eigenlijk wel gezien, en zou graag een wat andere invulling aan de avond geven. Als we met een kop koffie onder de terrasheaters gaan zitten, krijg ik ook nog eens hoofdpijn. Ton en Mirjam zijn niet van hun voornemen om op het terras te blijven af te brengen en dus loop ik een klein rondje door het dorp en dan terug naar het hotel om op tijd daar te zijn voor Studio Sport. Dat lukt, maar helaas is Nederland 1 niet terug te vinden op mijn TV. Ik kies het minst vervelende op TV en val bij de niet boeiende beelden in slaap.