We hebben gisteravond al afgerekend, dus kunnen na het ontbijt meteen vertrekken. We gaan vandaag met de auto naar de start, zodat we vanmiddag direct door kunnen naar huis. Als we ons klaarmaken voor het tweededagsfietsavontuur vindt Ton nog de sleutel van de kamer in zijn zak. We moeten vandaag dus toch nog langs het hotel.

We hebben onze stuurbordjes al, dus kunnen gelijk vertrekken. We zijn weer met zijn drieën, een soort musketiers, maar dan anders. Het is fris, bijna koud, dus we hebben arm- en beenstukken aan en zelfs en windbreker. Net als zaterdag lijkt de aanloop van de rit vlak, maar al snel zie ik Mirjam en Ton in de verte verdwijnen. Gelukkig wordt de klim gevolgd door een lange afdaling waardoor ik weer bij kan komen en ze zelfs passeer. Ik weet dat we zo weer omhoog gaan, dus maak van het dalende, soms vlakke, parkoers gebruik om wat voorsprong te nemen. We fietsen vandaag maar een kleine 80 km, maar oh, we krijgen wel wat voor onze kiezen. We maken kennis, soms is het ene hernieuwde kennismaking, met enkele Limburgse klassiekers.

Na een rustige aanloop krijgen we eerst de Kuitenberg, een klim van 2600 meter, niet al te steil, maar wel lang doorlopend, vervolgens krijgen we de zwaarste heuvel in regio Valkenburg, de Brakkeberg, gemiddeld bijna 10% om vervolgens de Goudsberg te toppen, weer niet al te steil, maar wel lang doorlopend. Een voordeel van deze lange klimmen is dat er daarna ook weer een lange afdaling is, waardoor ik de eerste 35 km het verschil met Ton en Mirjam zeer binnen de perken kan houden. Ik zoef dan ook af en toe genietend door het prachtige Limburgse land.

In Schin op Geul staan Ton en Mirjam langs de kant. Ton’s ouders staan in Schoonbron op de camping en we worden even later door hen verwelkomd met heerlijk verse koffie. We kletsen wat, drinken nog een kop en zoeken dan de route weer op voor het behoorlijk pittige tweede deel van de tocht. De eerste uitdaging die we onder de wielen krijgen is de Keutenberg. Ton roept enthousiast dat hij 23% ziet op zijn Garmin. Ik hoor het wel, maar registreer het niet echt. Ik heb namelijk iets te vroeg terug geschakeld zodat ik met een cadans van boven de 130 (en zelfs dan nog zonder weerstand) het begin van de Keutenberg overleef. Gelukkig wordt deze heuvel al snel minder steil, maar toch nog steeds zo’n 15%.De snelheid is er volledig uit; mijn fietscomputer registreert geen snelheden onder de 1 meter per seconde (3.6 km/uur) en slaat zelfs even op pauze, zo langzaam rijd ik, maar ik rijd tenminste. Na bijna 100 Klim Inspannings Punten rijden we op de controlepost aan. We hebben net koffie gehad, dus stoppen niet en kiezen direct voor de afdaling via de Doode Man.

Het bordje met 18% waarschuwt in ieder geval voor de steilte van de afdaling. Ik laat me als een steen de afdaling invallen. Ik kan behoorlijk ver vooruit de weg verkennen en rijd met zo’n 60 per uur naar beneden. Ik voel dat ik nog niet op mijn maximale snelheid ben, kijk de weg af en zie een wat rechter stuk. De adrenaline stroomt door mijn aderen; ik geniet van de afdaling. Maar dan wordt mijn plezier wreed verstoord; een boer zwaait zonder te kijken de deur van zijn trekker over. Ik zie dat de doorgang zo’n honderd meter voor me versmalt en ga vol in de remmen: weg snelheid. Ik stuur behoedzaam langs de trekker en laat de fiets daarna weer zijn eigen snelheid bepalen. Natuurlijk blijft de snelheid in het laatste stukje van deze mooie afdaling beperkt.

Ik voel dat ik vandaag niet veel hoef in te leveren ten opzichte van gister en ook tijdens de tocht wordt het allemaal niet veel minder. Mirjam en Ton blijven op de Elkenraderweg en de Wrakelberg binnen bereik. De lange afdaling na de Wrakelberg biedt perspectief. Helaas heb ik een auto voor me. De auto heeft veel ruimte nodig om fietsers in te halen en zo moet ik geregeld bijremmen om de passagiersbank van de auto niet van te dichtbij te zien. Op deze manier daal ik af, een keer of vier opgehouden door een auto. De laatste fietser die zorgt voor oponthoud van de auto is Mirjam. Door de ramen van de auto zie ik haar sierlijk afdalen. Als de auto ruimte heeft om Mirjam in te halen schiet ik direct achter de auto aan. Even later rijd ik Eijs binnen. Het is even vlak, maar we draaien vrijwel direct naar rechts. Ik had het bijna niet herkend, omdat we meestal van de andere kant afkomen, maar we zijn begonnen aan de Eyserbosweg.

Ik klim voor mijn doen goed. Ik zie Ton niet al te ver voor me en ik weet niet wat er gebeurt, maar ik zie Ton dichterbij komen. Onderaan de klim, klim ik sneller dan hij; dat kan toch niet. Ton is ook aan het praten met een andere fietseres op net zo’n Cube als hij; wat gebeurt er toch allemaal. Ton kijkt om, gewaarschuwd door mijn toch wat ongelijkmatige ademhaling en ziet dan pas dat ik naast hem rijd. Zijn gezicht is op zo’n moment onvergetelijk. Ik blijf nog even bij hem rijden en dan moet ik hem laten gaan, maar ik houd hem tot aan de top van de Eyserbosweg binnen gezichtsafstand.
Voorbij de klim rijden we een rijd over een soort plateau. Met de wind vol in onze snuit valt het niet mee. Het duurt een paar kilometer voor ik weer bij Ton aansluit. We dalen af tot in Partij, af en toe opgehouden door verkeerslichten. In Partij wijst Ton mij op het bord met de splitsing. Ook vandaag had ik dat niet gezien. Ik vind dat ik daar prachtige excuses voor hem zoals: “het bord van de splitsing heeft een andere kleur dan de pijlen”, maar uiteindelijk ben ik gewoon een sufkop dat ik over deze borden heen kijk.

Vanuit Partij gaan we de Gulperberg op. Onderaan de heuvel staat een auto met caravan op een splitsing wat onhandig geparkeerd. Mijn opmerking daarover doet de bestuurder ontploffen en ik begin lachend om zoveel woede aan de klim. Deze klim is niet leuk: steil, steil en nog eens steil. Halverwege de klim staat er een auto met caravan met pech; niet echt een handige plaats. In de stukjes met een stijgingspercentage van 18% komt mijn voorwiel af en toe van de weg en dat levert wat moeilijk stuurbare momenten op. Boven aan de heuvel komen we eerst een fotograaf en later een ravatilleringspost tegen.

Aan het begin van de post staan ze Red Bull uit te delen. “Ik wil vleugels, vleugels” weet ik nog net uit te brengen en lachend overhandigd de hostess mij een heerlijk verkwikkend blikje rood vocht. We wachten even op Mirjam, die voor ons een tweede Red Bull meeneemt, ik neem een foto van de overwonnen etterpuist en we slaan onze benen weer over ons zadel.

 

We hebben nog zo’n 20 km te gaan. Het echte klimwerk voor vandaag hebben we gehad. Vlak wordt het natuurlijk niet echt. Toch worden we nog verrast door de Groenendalsberg, gemiddeld 9% en ruim 500 meter lang. Ik moet lossen bij Ton, maar op de top ben ik vrijwel direct weer bij hem. Nog een lekkere afdaling waar ik uit de groep wegrijd, nog even klimmen naar de finish en in het wiel van Ton rijd ik op de eindstreep af.

Ik lever de stuurbordjes in, we wachten op Mirjam, brengen onszelf en de fietsen naar de bus, trekken schone kleren aan zodat we de komende twee-en-een-half uur niet de bus uitstinken en gaan op huis aan.