Eindelijk is het dan zover. We hebben het ons zo vaak voorgenomen, maar vandaag gaan we dan toch echt naar Den Helder. Om half negen staan Ton en ik allebei aan een kaartjesautomaat ons enkeltje Den Helder te scoren. Het begin van een enerverende dag.
Zoals gewoonlijk biedt de Nederlandse trein nauwelijks ruimte voor fietsen, zodat ik er tot Utrecht bij blijf staan. Doordat de trein onderweg nogal wat stil staat hoeven we ons op Utrecht CS niet te haasten, want we hebben de ene trein ruim gemist en zijn voor de andere ruim op tijd.  Nadat we in de nieuwe trein gestapt zijn en ons bij onze fietsen ten zetel hebben gezet, vult onze tussencoupé zich langzaam met een paar provinciaaltjes. We hebben leuke gesprekken tot aan Amsterdam Centraal, want natuurlijk is dat de bestemming voor het dagje uit van de Brabanders. We zitten even alleen in ons kleine territorium, maar dat vult zich al gauw met een behoorlijk chagrijnig (logisch als je hun lelijkheid in ogenschouw neemt) koppel. Na bijna drie uur treinen worden we verlost van Miss en Mister Chaggy want dan zijn we op onze eindbestemming Den Helder.

We stappen op onze fietsen en gaan langzaam op zoek naar onze route, We hebben alle vertrouwen in het weer, want onderweg hebben we vooral zonneschijn gehad. De enkele regenbui die we zagen was van korte duur. We rijden eerst naar Huisduinen. Toevallig ken ik het plaatsje, want vroegere kennissen van mij kwamen daar oorspronkelijk vandaan. Bij de vuurtoren van Huisduinen kiezen we voor het fietspad door de duinen.

Het fietspad is nog niet begonnen of mijn band laat weten er geen zin in te hebben vandaag. Geen enkele fut leidt bij banden altijd tot ademloosheid en een hartenkreet: “Ik heb geen lucht”, bereikte me dan ook vanaf mijn voorvork. Er zit dus niets anders op dan de band uit zijn lijden te verlossen en een andere de kans te geven zich te bewijzen. Deze bandenwissel wordt geplaagd door de regengoden waardoor een op zich makkelijk werkje verandert in een vervelend klusje.

Na drie kilometer en een bandenwissel staan we nu aan het begin van het fietspad dat ons door de duinen leidt. Met de wind stevig in de rug komt de snelheid al snel boven de 35 en zo lopen we snel in op de verloren tijd. We rijden door de duinen, maar ook over een fietspad dat d grens vormt tussen duin- en polderlandschap. De fietspaden zijn zeer goed berijdbaar en fietsen is een feest, zeker met het meewerkende weer. Een feest met een begeleidend zonnetje in de aanbieding.

Bij Petten verlaten we de duinen en gaan we verder langs het strand. De brede zeewering is goed berijdbaar al hobbelt de weg soms iets meer dan wenselijk. Halverwege Petten en Camperduin is ook mijn volgende knecht in mijn voorwiel ademloos en levensmoe. Midden op de brede strook langs het water, door niets beschut of beschermd en in het open zicht voor iedereen verdwijnt ook de tweede band uit mijn voorwiel en neemt de derde zijn plaats in. Nog een klein stukje fietsen en dan tijd voor koffie met aardbeienwafel, geflankeerd door slagroom, in het Camperduinse strandhotel.

In dit hotel zijn wij zo ongeveer de jongsten, maar ons zoete gerecht vergoedt veel. We worden door vijf dames(gemiddelde leeftijd 63 jaar, 7 maanden en 3 dagen) aan het raam lief aangekeken, maar dat blijkt even later alleen om een foto te gaan. Tenminste, een foto die één van ons van hen moet nemen. Het lukt me om het gezelschap op de foto te zetten en even later verlaten we de soos en stappen weer op de fiets.

Vanaf Camperduin rijden we gelijk de duinen in. Het is echter afgelopen met de mooie fietspaden. Klinkers zijn ons deel, aanvankelijk geen probleem, maar met elke kilometer wordt het trillen in je handen vervelender. De mooie omgeving vergoedt een hoop. Bomen, zandafgravingen, duinen en bossen, we rijden er allemaal doorheen. We volgen de groene toeristische fietsroutes en soms verlangen we terug naar de klinkers als we over een schelpenpad rijden. Af en toe kijken we verlekkerd naar asfalt dat voor ons ligt, maar meestal is het asfalt in de duinen van klinkerkwaliteit.

Trillend tot in mijn helpen (hengsels van de wielerbroek) rijden we Wijk aan Zee in. Ton heeft deze week zijn garmin verkend en zo stiekem Berto meegnemomen. Om de haverklap klinkt de pinguďnroep uit de 705 een even doordringend als irritant geluid, Berto vertolkte de roep met veel meer elan en aangenamere bijgeluiden. Een dorp, dus ander wegdek. De fietspaden zijn een zegen en met speels gemak zoeven we via Beverwijk naar de pont in Velsen-Noord. Als we staan te wachten voor de pont hebben we nog steeds een gemiddelde van 29 per uur op onze tellers staan.

Uitgelachen door een paar tieners omdat we niet op de hoogte zijn van de pontgebruiken staan we te wachten tot de pont eindelijk aanlegt. We rijden erop en even later gaan de trossen los. D ehevige wind heeft meer invloed op de vaarroute dan de schipperes aan het roer en hortend en stotend alsook botsend tegen de kade leggen we aan.

We hebben een minuut of twintig verspeeld met deze overgang. Tijd om een lekke band te krijgen, genoeg zou je zeggen. Maar Ton’s fiets denkt daar anders over en 400 meter na de pont staan we weer stil voor een bandenwissel. Het overkomt iedereen wel eens, maar het is altijd vervelend als de band die je als reserve wilt gebruiken ook lekt blijkt te zijn. Twee banden verder, en allebei zonder voorraad, gaan we weer verder met onze tocht.

We rijden langs bekende(re) straten en sturen richting Kopje van Bloemendaal. Deze bekende klim kost altijd wat kracht, maar de beloning is als immer een heerlijke afdaling. Beneden aan het duin draaien we rechtsaf Overveen in en nadat we voor de trein hebben gewacht willen we weer op pad. Ik hoor Ton achter mij roepen, hij lijkt wat pech te hebben. Als hij het probleem niet lijkt te kunnen oplossen rijd ik terug. Het probleem: de pedalen gaan voort, de tandwielen bewegen, het wiel staat stil. Door mijn laatstelijke ervaring weet ik direct dat het om de body gaat. We vragen de weg naar een fietsenmaker en ik neem Ton op sleeptouw richting de plaatselijke fietsspecialist. Het is voor een sleepje wel de verkeerde kant op, want de wind is wat tegen en tot overmaat van ramp de weg ook niet altijd vlak, maar in een niet al te hoog tempo worden de 1800 meter naar de vakman toch overbrugd. De hulpvaardigheid van de fietsenmaker is eerst niet al te groot, maar na wat doorvragen en (ma telefonisch contact met Van Eijk verkregen) oplossingen aandragen neemt de monteur de fiets toch mee naar binnen en een klein half uurtje later is de fiets weer min of meer rijwaardig. Ik bel Sandra weer op, die inmiddels weet dat we met pech staan, en zeg dat we weer rijwaardig zijn. Sandra zegt dat we absoluut moeten bellen als we weer stil komen te staan want dat zij ons dan komt halen, de schat! We vullen voor we de winkel verlaten nog even onze voorraad banden en lucht (patronen) aan en gaan, met dank aan Sanders rijwilen in Bloemendaal, de laatste veertig kilometer in.

Richting Aerdenhout nemen we niet de kortste weg, maar we rijden nog steeds in een prachtige omgeving, dus het kan ons niet deren. Het wordt wel wat kouder als de zon wordt verjaagd door donkere wolken, maar we vertrouwen nog steeds op ons goede gestel en uitrijden zonder regen. 

Bij Vogelenzang eindigt de mooie omgeving en rijden we het polderlandschap in. We rijden in Hillegom een extra stukje als we het dorp aan de oostkant ronden en worden in Lisse getrakteerd op onze eerste echte regenbui. We stoppen voor het aandoen van onze regenjacks en dat is maar goed ook, want de regen vergezelt ons tot aan Leimuiden.  Haarlemmermeertocht deel 4 is zo echt vervelend want langs de ringvaart is het vooral nat.

Bij Leimuiden wordt het weer wat droger. De benen zijn inmiddels koud en willen niet meer zo snel rond draaien. De snelheid is er dan ook een beetje uit, maar toch komt het moment dat Ton rechtdoor moet en ik linksaf. Ik wens Ton een behouden fietstocht tot huis, het zal hem maar gebeuren dat zijn body hem weer in de steek laat, en draai linksaf richting Ter Aar.

Ik fiets nog, maar het gaat niet van harte. Gelukkig is het niet al te ver meer naar huis. Sandra verwelkomt mij zoals altijd met een stralende lach en als een zielig nat en koud hoopje fietser geniet ik van de warme koffie die zij inschenkt. En dan een lange warme douche als afsluiting van de tocht die uiteindelijk leidde tot het Waar de Wind principe: Den Helder-Ter Aar.