De piepjes van het nieuws klinken en ik zit nog in de auto. Voordat de nieuwslezer de zin “Goedemorgen dit is het ANP-nieuws van acht uur” heeft afgemaakt gaat mijn telefoon: Berto. Ik ben dus te laat en dat wordt mij op deze subtiele manier duidelijk gemaakt. Ik gebruik het resterende deel van de weg naar Zwammerdam om mijn auto uit te testen en even later schuift mijn rode bolide naast de bus van Ton. Verontschuldigen zijn hier natuurlijk op zijn plaats maar de grijns op Berto’s gezicht maakt duidelijk dat hij er van geniet dat mijn altijd-net-op-tijd-zijn ook wel eens fout gaat. Ik stap in de auto en we gaan op weg naar Driebergen.

 

We parkeren dicht bij de start, maken ons fietsklaar en freewheelen naar het startgebouw. In de kantine van de rugbyclub is het niet echt superdruk. Dat hebben we wel eens anders gezien bij DTC, maar deze laatste rit van het seizoen zal dan ook niet de Utrechtse en Veluwse heuvels aandoen.
We gaan eerst richting Zeist. We hebben geen echte heuvels, maar het biljartlakenvlakke dat we in Zuid-Holland kennen hebben we hier ook niet. Op de één of andere manier nemen de benen het over van de hersenen en gaan we als een razende van start. Voor we goed en wel warm gedraaid zijn, suizen we door straten, over paden, via lanen en langs avenues die de Utrechtse dorpskernen rijk zijn. In één van deze kernen zit een fotograaf van Sportkiek, die zijn dag niet heeft, want er zijn veel foto’s mislukt.

In het eerste uur, met voornamelijk wind mee, rijden we bijna dertig kilometer. Een voor ons ongekend hoog tempo, zeker gezien het draaien en keren aar we constant mee bezig zijn. Na een kilometer of dertig is Ton ook warm en komt de kop versterken en het tempo verhogen. We lijken af te stevenen op een record, maar we hebben buiten de wind gerekend. Die lijkt namelijk niet al te hard als we wind mee hebben, maar zodra de wind een beetje tegen ons is, word ik herinnerd aan mijn wijze woorden van vanochtend “Er staat toch niet al te veel wind vandaag?”. Wel dus.

Bij Eemdijk begint het fietsen pas echt. We draaien tegen de wind in en met de wind vol op kop kiezen we er al snel voor om in carrousel rond te draaien. Ton, Berto, een vreemde bijrijder en ik rijden om beurten een kleine kilometer op kop en zo houden we de snelheid er goed in. Als ik van kop afga draaien we net een klinkerweg op en ik moet een gat laten vallen. Door de wind krijg ik dat gat nooit meer op eigen kracht dicht en ik ben blij dat de anderen op mij wachten.

Even de tijd nemen om te herformeren en al snel gaat het weer kop over kop. We rapen wat andere fietsers op en sommigen draaien met ons mee. Ik heb vandaag de Zwarte Piet, want het lijkt erop dat ik alleen met tegenwind op kop mag rijden. Elke keer als ik overneem gaan we links of rechtsaf om de wind in zijn volle kracht tegemoet te fietsen. We gaan zo fanatiek op in ons carrousselspel dat we bijna een bordje missen. We zien het gelukkig net op tijd en nemen even de tijd om na deze bijna-misser op adem te komen. De vreemde bijrijder rijdt eerst door, maar besluit even later om op ons te wachten want dat fietst toch wel wat makkelijker.

Als we richting Nijkerk rijden pikken we nog een groepje op, dat vooral met tegenwind, ontzettend lekker meedraait. Met zijn zevenen maken we de laatste tien kilometer naar Hoevelaken draaglijk.

De koffie is in een zwembadbar. Met uitzicht op bikini’s en zwembroeken, chloorgeuren penetrerend in onze neuzen en geduld uitoefenend voor de trage bediening genieten we uiteindelijk van een welverdiende kop koffie.

Even later ontcijfer ik weer mijn fietsslot en gelaafd gaan we weer op weg. Al snel hebben we weer een goed tempo te pakken. We halen veel groepjes in en we voelen ons top. Totdat we een kilometer of 80 hebben gereden: Berto roept ons terug, hij is getroffen door een blessure. Zijn knie zit op slot, gelukkig met gestrekt been, en dat maakt het fietsen vrijwel onmogelijk. Met zijn kaken op elkaar krijgt Berto weer wat beweging in zijn knie. We zijn vlak bij een terras, maar Berto wil rustig verder fietsen en zegt ons dat wij gewoon ons eigen tempo mogen fietsen. Maar zo zitten wij niet in elkaar. Ton en ik brengen het tempo omlaag en houden Berto uit de wind die met een laag verzet meefietst. Af en toe achterom kijken maakt ons duidelijk dat de situatie voor Berto verre van ideaal is. Als we twee oudere mensen inhalen overwegen we even of we Berto in hun kielzog kunnen achterlaten, maar daarvoor heeft hij net iets te veel pit. Wachelend op zijn fiets kan hij de oudjes net achter zich laten.

Bij Oud-Leusden is het wel een beetje over bij Berto en wij alten hem achter bij een terras. We zullen bellen als we bij de finish zijn zodat hij weet wanneer we ongeveer komen.

Ton en ik geven weer kracht op de pedalen en het laatste stuk van de tocht leidt ons door prachtige natuurgebieden. Bij Maarn zoeken we weer wat bewoonde wereld op en worden we nog even getrakteerd op een nare puist die met percentages boven de 10% onze dijen test. Die test doorstaan we, al is het niet met glans en redelijk relaxed laten we ons afzakken naar Driebergen. Als we Driebergen inrijden zien we een groepje staan met een lekke band en we voelen mee met hen; een lekke band in de laatste kilometers. Maar wat zij kunnen kunnen wij, tenminste Ton, ook en zo staan we, of eigenlijk Ton,  anderhalve kilometer voor de finish nog een band te wisselen.

Bij de auto aangekomen kleden we ons om en stappen zonder nadenken en bellen in de auto op weg naar het terras van Berto. We weten nog niet precies wat ons aan dat terras het meeste plezier gaat doen, Berto of een koel glas drinken. Bij het terras aangekomen is Berto niet daar. Een belletje leert ons dat Berto al een stuk weg gefietst is. Ik was in de veronderstelling dat hij ons in dat geval zou hebben gebeld en heb er even de pest in. Ton erkent echter snel na het telefoontje dat wij zouden bellen bij de finish. Iets dat we vergeten zijn  omdat we zo naar Berto verlangden.

Berto is inmiddels in Maarn en we pikken hem daar op. We drinken nog wat in de, ook daar door Chinezen gerunde, snackbar en rijden vervolgens naar Zwammerdam. We zetten Berto netjes af bij de deur, Ton gooit mij eruit bij mijn auto en even later ben ik thuis.

Maandag hoor ik dat de blessure van Berto niet tegenvalt. De knie is wel dik, maar werken lukt nog net. Vanaf deze plaats Beterschap.