Rond 10 uur staat Meike bij me in de tuin. We drinken een kop koffie en gaan snel op weg. De bedoeling is een tochtje van rond de 100 km op deze herfstdag. Het waait behoorlijk, windkracht 4-5. We kiezen ervoor om eerst tegen de wind in te fietsen. Tot aan Alphen rijden we nog een beetje beschut, maar als we in Zwammerdam afbuigen richting Boskoop krijgen we de wind vol in ons gezicht. In Boskoop is het tussen de huizen weer wat aangenamer, maar voorbij Boskoop hebben we een hernieuwde kennismaking met de wind.
We rijden dwars door het waterige deel van het Groene Hart. De watertjes aan beide kanten van de weg laten zien dat het de laatste tijd genoeg heeft geregend, want het water staat wel erg hoog.
We rijden dwars door het waterige deel van het Groene Hart. De watertjes aan beide kanten van de weg laten zien dat het de laatste tijd genoeg heeft geregend, want het water staat wel erg hoog.
We rijden meestal achter elkaar en houden om beurten elkaar uit de wind.
In Waddinxveen gaan we de hefbrug over en we moeten even zoeken hoe we op de Zuidkade komen, maar het wijst zich eigenlijk vanzelf. We rijden richting Moordrecht. Net buiten Waddinxveen rijden we over wat smalle, bijna Frans aandoende, weggetjes. Dit is één van mijn favoriete plekjes hier in de buurt. Meike rijdt meestal langs de andere kant van de Gouwe als ze hier in de buurt rijdt en is blij met deze verrassende kant van het water.
In Waddinxveen gaan we de hefbrug over en we moeten even zoeken hoe we op de Zuidkade komen, maar het wijst zich eigenlijk vanzelf. We rijden richting Moordrecht. Net buiten Waddinxveen rijden we over wat smalle, bijna Frans aandoende, weggetjes. Dit is één van mijn favoriete plekjes hier in de buurt. Meike rijdt meestal langs de andere kant van de Gouwe als ze hier in de buurt rijdt en is blij met deze verrassende kant van het water.
Gelukkig loopt het fietspad onderaan de dijk, zodat de dijk ons niet alleen beschermd tegen het water, maar ook tegen de wind. Als we bij Moordrecht een stukje op de dijk rijden beseffen we welk genot de dijk ons vandaag oplevert.
Gelukkig staat Zevenhuizen goed aangegeven in Nieuwerkerk aan de IJssel, want het is hier altijd vrij onduidelijk waar je precies naar toe moet. Ondanks de goede aanduidingen rijden we nog bijna de binnenplaats van het Comenius College binnen. We genieten van de aanblik van hard lerende kinderen en docenten achter de ramen. Wij zijn lekker vrij.
Nog voor Zevenhuizen buigen we naar links in de richting van de Rotte. Met de plas aan onze linkerhand trotseren we weer de wind. Achter me verzucht Meike: 'Het is hier akelig recht' en op dat moment besef ik wat er mis is aan dit stuk van de route. We rijden een stukje langs De Rotte en kiezen de andere oever om even later via de Golfbaan richting Bergschenhoek te gaan. Hier raken we het spoor enigszins bijster wat ervoor zorgt dat we dit deel van de route niet volgens de planning rijden. Uiteindelijk rijden we via Pijnacker naar Delft en kiezen daar de Vrijenban richting De Vliet.
We maken vooral gebruik van het fietspad langs de Vliet en het is hier heerlijk fietsen. Met de wind in de rug is het tempo heel behoorlijk en is fietsen een genot. In Leidschendam steken we het water over, worden geconfronteerd met heel erg onhandig opgebroken wegen die het fietsen bijna onmogelijk maken, maar kunnen aan de andere kant van het dorp weer fijn berijdbare wegen kiezen. Vlak bij Voorschoten rijden we richting Wassenaar. De bedoeling is vlak voor De Horsten langs de spoorlijn naar Leiden te rijden, maar helaas is het fietspad afgesloten. We willen niet langs de omheining heen, maar hadden we dat maar wel gedaan.
Even later staan we voor de N44. We kunnen alleen naar links: tegenwind en verder vanaf Leiden. Rechtsaf is een trottoir. We kiezen voor de minst logische optie het trottoir. Al na 250 meter eindigt het trottoir en kunnen we weer de weg afrijden. Rustig rijd ik van de 2 centimeter hoge stoep en verwacht gewoon door te kunnen rijden. Maar van het ene op het andere moment draait de wereld om mij heen. De stoep grenst aan een goot die door de bladeren onzichtbaar is. De goot is diep en dus een onneembare vesting voor mijn fiets. Ik voel dat ik ga vallen en probeer mijn been uit het pedaal te draaien. Dat lukt niet, zodat ik overgeleverd ben aan de aantrekkingskracht op een massa van 100 kilo. Mijn perspectief verandert in een milliseconde van verticaal naar horizontaal. Al tijdens het vallen ben ik blij dat ik een helm opheb, want vlak nadat mijn schouder de grond raakt, slaat mijn helm keihard tegen het steen. Ik kan de helm bijna horen kraken. Ik blijf even versuft liggen en hoor Meike roepen. Ik probeer even al mijn ledematen te voelen en maak mij het meeste zorgen om mijn kuit. Ik sta op, maar mijn linkerbeen is niet belastbaar. Ik probeer het been een paar keer uit te strekken en er zo goed en kwaad als het gaat toch op te staan. Zolang ik niet volledig strek gaat het best. Een automobilist is gestopt en vraagt, duidelijk geschrokken, of ik naar het ziekenhuis moet. Ik bedank de man, maar besluit, met een gescheurde helm, weer op de fiets te stappen.
Gelukkig staat Zevenhuizen goed aangegeven in Nieuwerkerk aan de IJssel, want het is hier altijd vrij onduidelijk waar je precies naar toe moet. Ondanks de goede aanduidingen rijden we nog bijna de binnenplaats van het Comenius College binnen. We genieten van de aanblik van hard lerende kinderen en docenten achter de ramen. Wij zijn lekker vrij.
Nog voor Zevenhuizen buigen we naar links in de richting van de Rotte. Met de plas aan onze linkerhand trotseren we weer de wind. Achter me verzucht Meike: 'Het is hier akelig recht' en op dat moment besef ik wat er mis is aan dit stuk van de route. We rijden een stukje langs De Rotte en kiezen de andere oever om even later via de Golfbaan richting Bergschenhoek te gaan. Hier raken we het spoor enigszins bijster wat ervoor zorgt dat we dit deel van de route niet volgens de planning rijden. Uiteindelijk rijden we via Pijnacker naar Delft en kiezen daar de Vrijenban richting De Vliet.
We maken vooral gebruik van het fietspad langs de Vliet en het is hier heerlijk fietsen. Met de wind in de rug is het tempo heel behoorlijk en is fietsen een genot. In Leidschendam steken we het water over, worden geconfronteerd met heel erg onhandig opgebroken wegen die het fietsen bijna onmogelijk maken, maar kunnen aan de andere kant van het dorp weer fijn berijdbare wegen kiezen. Vlak bij Voorschoten rijden we richting Wassenaar. De bedoeling is vlak voor De Horsten langs de spoorlijn naar Leiden te rijden, maar helaas is het fietspad afgesloten. We willen niet langs de omheining heen, maar hadden we dat maar wel gedaan.
Even later staan we voor de N44. We kunnen alleen naar links: tegenwind en verder vanaf Leiden. Rechtsaf is een trottoir. We kiezen voor de minst logische optie het trottoir. Al na 250 meter eindigt het trottoir en kunnen we weer de weg afrijden. Rustig rijd ik van de 2 centimeter hoge stoep en verwacht gewoon door te kunnen rijden. Maar van het ene op het andere moment draait de wereld om mij heen. De stoep grenst aan een goot die door de bladeren onzichtbaar is. De goot is diep en dus een onneembare vesting voor mijn fiets. Ik voel dat ik ga vallen en probeer mijn been uit het pedaal te draaien. Dat lukt niet, zodat ik overgeleverd ben aan de aantrekkingskracht op een massa van 100 kilo. Mijn perspectief verandert in een milliseconde van verticaal naar horizontaal. Al tijdens het vallen ben ik blij dat ik een helm opheb, want vlak nadat mijn schouder de grond raakt, slaat mijn helm keihard tegen het steen. Ik kan de helm bijna horen kraken. Ik blijf even versuft liggen en hoor Meike roepen. Ik probeer even al mijn ledematen te voelen en maak mij het meeste zorgen om mijn kuit. Ik sta op, maar mijn linkerbeen is niet belastbaar. Ik probeer het been een paar keer uit te strekken en er zo goed en kwaad als het gaat toch op te staan. Zolang ik niet volledig strek gaat het best. Een automobilist is gestopt en vraagt, duidelijk geschrokken, of ik naar het ziekenhuis moet. Ik bedank de man, maar besluit, met een gescheurde helm, weer op de fiets te stappen.
Fietsen gaat nog wel een beetje, zolang ik maar geen kracht zet. Bij het opgebroken fietspad kiezen we nu toch voor het doorsteken van de omheining omdat we zo snel mogelijk naar huis willen. Het fietspad is niet al te best bereidbaar, maar met een klein verzetje gaat het wel. In Voorschoten gaan we van het fietspad af en via allerlei omwegen komen we toch weer bij het spoor. Het fietsen wordt steeds minder leuk, want mijn kuit protesteert steeds harder. Ik ben blij dat we uiteindelijk bij Meike's huis aankomen. Het enige nadeel is dat ik daar moet lopen en dat is veel erger dan fietsen.
Sandra is niet thuis. Zij zeg altijd: 'Als er wat is, bel je maar, dan kom ik je halen'. Nu is dat eindelijk een keertje nodig, maar zij zit nu in de lucht. Ik besluit Ton te bellen om te vragen of hij mij kan halen. Daarna bel ik de huisarts, die mij doorverwijst naar de eerste hulp met de woorden: 'Als het een spierscheuring is, moet er een chirurg aan te pas komen, dan kan ik toch niets doen'. Ik hoop dat hij geen gelijk heeft.
Meike brengt me naar de eerste hulp. Daar word ik vrij snel geholpen. Het blijkt gelukkig 'maar een zweepslag' te zijn. Als ik buiten de behandelkamer sta, bel ik Ton. Hij stapt op de fiets naar zijn auto en komt mij halen. Als Ton aankomt stap ik in. Hij biedt aan om naar Meike te rijden om mijn fiets op te halen, maar we hebben al afgesproken dat zij mijn fiets maandag meeneemt naar school. Een klein half uurtje later stap ik uit de auto en strompel naar mijn huis. Ik ben superblij dat ik op deze manier ben geholpen door Ton en Meike. Het is prettig te weten dat je op mensen kunt rekenen. Dat is niet vanzelfsprekend.
Bij het douchen maalt het water kennis met de schaafwonden. Gelukkig reed ik niet al te snel toen ik viel, dus zijn de schaafwonden ook niet zo ernstig.
Sandra is niet thuis. Zij zeg altijd: 'Als er wat is, bel je maar, dan kom ik je halen'. Nu is dat eindelijk een keertje nodig, maar zij zit nu in de lucht. Ik besluit Ton te bellen om te vragen of hij mij kan halen. Daarna bel ik de huisarts, die mij doorverwijst naar de eerste hulp met de woorden: 'Als het een spierscheuring is, moet er een chirurg aan te pas komen, dan kan ik toch niets doen'. Ik hoop dat hij geen gelijk heeft.
Meike brengt me naar de eerste hulp. Daar word ik vrij snel geholpen. Het blijkt gelukkig 'maar een zweepslag' te zijn. Als ik buiten de behandelkamer sta, bel ik Ton. Hij stapt op de fiets naar zijn auto en komt mij halen. Als Ton aankomt stap ik in. Hij biedt aan om naar Meike te rijden om mijn fiets op te halen, maar we hebben al afgesproken dat zij mijn fiets maandag meeneemt naar school. Een klein half uurtje later stap ik uit de auto en strompel naar mijn huis. Ik ben superblij dat ik op deze manier ben geholpen door Ton en Meike. Het is prettig te weten dat je op mensen kunt rekenen. Dat is niet vanzelfsprekend.
Bij het douchen maalt het water kennis met de schaafwonden. Gelukkig reed ik niet al te snel toen ik viel, dus zijn de schaafwonden ook niet zo ernstig.
Van: Meike
So, Theo! Ik hoor je nog steeds met je helm op het asfalt stuiteren! Ben blij dat je er niets ernstigs aan over hebt gehouden. Zullen we nu maar een keertje "gewoon" gaan fietsen?! Gr., Meike.
Van: Dirk Jan
Tjongejonge, dat viel niet mee! Hoe is het er nu, na ruim een week,mee? De pijn weer weg o f nog neit? En een nieuwe helm gekocht? Wel raar hè, zo'n overgang in het fietspad! Dat heb je in Frankrijk ook wel eens, dan houdt het fietspad ineens op, en is er een hoogteverschil van 10 tot 15 cm. En als je dat niet ziet kan je een behoorlijke smak maken! Wel ik hoop dat het nu weer aardig in orde is! Groeten, DJ
Ter Aar
Alphen aan den Rijn Zwammerdam Boskoop Waddinxveen Moordrecht Nieuwerkerk aan den IJssel De Rotte Bergschenhoek Berkel en Rodenrijs Pijnacker Delfgauw Delft Rijswijk Den Haag Leidschendam De Horsten Wassenaar De Horsten Voorschoten Leiden