Ik word om 8 uur gewekt door de wekker in mijn telefoon, maar wil nog niet wakker worden. Gisteren dat koude bad was toch niet zo'n goed idee. Ik voel me niet helemaal top. Maar na tanden poetsen, wassen en scheren gaat het al een stuk beter.
Ik krijg een uitstekend ontbijt voorgeschoteld wat meer dan genoeg is en om een uur of tien stap ik op de fiets. Na 500 meter ga ik terug om mijn 'vergeten' handschoenen op te halen. Ik laat de vrouw des Bed and Breakfast-huizes de trap opgaan om te kijken. Even later kom ik erachter dat de handschoentjes in mijn achterzak zitten.
De gastvrouw wijst mij nog even waar ik naar toe moet, en dan vooral het uitkijkpunt. Zeven kilometer later, waarvan 5 klimmend, sta ik op dat uitkijkpunt.
Na bovenstaande foto te hebben genomen klim ik nog 500 meter door en dan begint een goedlopende afdaling. Als ik onder in Plombičres aankom denk ik even op adem te kunnen komen, maar na 20 meter vlak draai ik gelijk weer omhoog (een procentje of 8).
Op de top even rust genomen en een aardige Francaise biedt mij wat te drinken aan. Met genoegen slok ik de koude cola op waarna ik verder ga.
Door de bossen over een glooiend parkoers kom in Epinal aan, een grote stad. Hier neem ik een korte pauze met een kleine maaltijd.
De waard is erg geļnteresseerd in mijn route en zegt de weg te kennen. Mijn volgende stop zal zo'n 60 km verder zijn.
Omgeven door wuivend graan fiets ik door de landerijen ten noorden van Epinal. Geen idee waar ik ben en de plaatsjes die aangegeven staan komen me niet bekend voor. Maar ik moet naar het noorden dus zal op een gegeven moment best wel weer ergens komen waar het bekend klinkt. Gelukkig klopt dit ook.
De volgende stop is inderdaad bijna 60 km verder en wat op de kaart een aardig plaatsje lijkt blijkt in werkelijkheid een gat te zijn. Ik wil wat eten, maar wordt vreemd aangekeken: 'Om deze tijd?' (vijf uur), dus ga na wat gedronken te hebben verder. Na de rivier te hebben overgestoken zou ik volgens de kaart door het bos verder naar het noorden kunnen, maar dat blijkt niet te kloppen. Ik word naar het westen gedreven en kom uiteindelijk in het best wel grote Dombasle-sur-Meurthe aan. Ook hier kan ik niet eten, een fatsoenlijk restaurant is niet te vinden. De hongerklop dreigt.
Na het bestuderen van de kaart lijkt het alsof ik nog zo'n 70 km verder moet, terwijl ik er al bijna 110 heb opzitten. Dat wordt te veel voor vandaag, maar toch wil ik graag in mijn geplande bed and breakfast komen om mijn plannen voor de rest van de week niet te dwarsbomen.
Als oplossing kies ik voor 40 km treinen. Eerst naar Nancy, waar ik op het station eindelijk iets eet, en vervolgens richting Metz, maar ik stap uit in Pont-ą-Mousson.
Een kaarsrechte weg (natuurlijk weer op en af) naar het westen brengt me richting Solgne, waar ik om een uur of half tien met open armen wordt ontvangen. Een enorm grote kamer voor mij alleen.
Maar nog even naar de plaatselijke kroeg voor een drankje (cola) en dan slapen.
Einde van dag 2