Al de hele week gonsde het op de mail. Zou het vandaag goed genoeg zijn om te fietsen. De weersverwachting komt uit, een waterig zonnetje kleurt de lucht blauw en we gaan fietsen vandaag. Het was al weer even geleden, dus mijn fiets had wat aandacht nodig, de kleren moesten bij elkaar gezocht worden en bidons werden gezocht, maar om tien uur ben ik er klaar voor.

Om tien over tien verschijnt Gertjan in de carport, ik loop naar buiten en hoor dat het hier en daar nog wel wat glad is. Even later voegt Claus zich bij ons en we gaan op weg naar Alphen, onze nieuwe startplek Amigo. Bij de Zegerbrug draaien we rechtsaf om de brug over te gaan, maar het is al zo lang geleden dat ik een straat van dichtbij heb gezien dat ik me laat helpen door de gladheid om het asfalt van dichtbij te inspecteren. Gertjan zei daarna dat hij al had gezien dat het glad was, ik niet dus.
Ton staat op ons te wachten, op een voor ons wat vreemde plaats, maar hij had Amigo ergens anders geplaatst dan waar het is.

Voorzichtig vervolgen we onze tocht. Het zonnetje zorgt er al snel voor dat de meeste gladheid is verdwenen. Alleen in de schaduw moeten we op blijven letten, want daar kan het glad zijn. We hoeven de hele tocht niet op te staan, dus we doen het spreekwoord met vallen en opstaan geen eer aan.

Het tempo ligt vrij rustig. Het is duidelijk dat we voor het eerst sinds lange tijd weer fietsen. Als we even wat langer op weg zijn, gaat het tempo ook wat omhoog. In Hazerswoude is het even goed opletten, want daar gaat de kerk net uit. Auto’s draaien achteruit het fietspad op, maar onze charmante verschijningen lieten alle automobilisten stoppen. We zijn niet de enigen op de weg, want we komen behoorlijk wat fietsers tegen. Wij groeten vrolijk, de tegenliggers slagen er niet altijd in dezelfde beleefdheden uit te wisselen. De beentjes blijven het goed doen en met zijn vieren fietsen we zo bijna vijftig kilometer onder onze wielen weg.

Het is weer heerlijk op de fiets, ondanks dat we te vies zijn om aan te pakken als we thuis komen.