Het begint bijna een gewoonte te worden. Even over tien op zondag twee mannen in mijn tuin. Met Gert Jan en Claus fiets ik naar Alphen. Gert Jan rijdt op een nieuwe fiets. Onderweg bewonder ik de glimmende Campagnolo.

 

Na een kort overleg besluiten we Mirjams terrein te verkenne; Rottemeren dus. We fietsen dwars door Alphen. In de flats staan de mensen vol bewondering te kijken naar de geoliede machine diw wij vijf vormen. Vanachter de ramen zien wij flitsen. Er worden zelfs foto’s gemaakt. Uiteindelijk blijkt onze populariteit alleen uit familie te bestaan: Ton’s ouders.

 

Rustig fietsend en gezellig kletsend rijden we door de polder. Hier blijkt opeens dat er veel wind staat. Windkracht vijf tegen zonder een enkele beschutting zorgt ervoor dat het tempo behoorlijk zakt. Alleen Gert Jan lijkt er weinig last van te hebben. Die blijft gewoon doortrappen, maar ja met 11 tandwielen achter is er altijd wel een goed verzet te vinden. In het begin van de rit rijden we allemaal nog fris op kop, maar na een kilometer of dertig gaat onze stijl behoorlijk achteruit. Schokschouderend komen we op het meest zuidelijke punt van de route. Vanaf hier is het alleen nog wind mee of schuin mee. We maken ons klaar om het tempo op te voeren, maar nu blijkt dat een nieuwe fiets niet garant staat voor goed materiaal: Gert Jan rijdt lek. Vanuit de bandenwissel spreekt de ervaring van de Fietsspecialist, want in eendrachtige samenwerking hebben de fietsenmakers binnen een mum van tijd de band verwisseld en kunnen we op weg om van de laatste 35 kilometer te genieten.