Een SMS kondigt een eenzame rit naar Alphen aan. Als ik bij Amigo aankom word ik direct op de foto vastgelegd.

Vijf fietsers staan al te wachten. We overleggen even welke kant we opgaan, maar niet nadat ik Berto en Edwin heb gevraagd of ze al dan niet meegaan naar de Teutoburger Classic. Zo vroeg op de ochtend kan ik dat best wat aardiger vragen, maar ik denk dat ik mijn tact in Ter Aar heb laten liggen.

Het is oostenwind, en het heeft wel eens wat minder hard gewaaid. De eerste 40 km gaan tegen de wind in. We hebben Petro bij ons en hij is zo veel sterker dan wij. Zo sterk dat hij bijna ons treintje in de poep rijdt. Zo ongeveer bij Nieuwkoop lijken we met elkaar een ritme te hebben gevonden waar we verder mee kunnen. De wind blaast nog steeds onvriendelijk in ons gezicht en voorbij De Woerdense Verlaat komen we weer vol in de wind.

Petro rijdt ver voor de groep uit

Als we zuidwaarts richting Portengen draaien hebben we het ergste van de dag gehad. De wins is nu voorlopig niet meer op kop maar vanaf de zijkant. We rijden richting Woerden en bij het bijna beruchte viaduct is de helft van de groep eigenwijs en volgt de voorsten niet. Natuurlijk moeten wij omkeren, want wie voorop rijdt bepaalt.

Als we Woerden inrijden kies ik blijkbaar een wat minder logische route, want ik hoor achter me de vraag waar ik naar toe ga. Eigenlijk weet ik dat zelf ook niet en net als de twijfel mij dreigt te verslaan komt medekoploper Petro met de oplossing; hij kent de weg.

Inmiddels zijn we ver over de helft en we hebben nog geen pech gehad. Toch slaat het noodlot weer toe en weer ben ik de pineut. Dit keer is het een lekke voorband; de schrik doet me in de berm belanden, waar ik toch moet zijn om de band te verwisselen. Ik lijk wel met de week handiger te worden, want binnen een mum van tijd zitten we weer op de fiets. Door Bodegraven, waar we Edwin afzetten en afscheid van Mirjam nemen (die hier richting Boskoop draait), dan langs Berto’s huis in Zwammerdam en vervolgens bij de Rijnbrug het afscheid van Ton.

Ik blijf als enige over in het wiel van Petro en voor we het weten rijden we Ter Aar binnen. Weer een zondag de benen gestrekt.