Ondanks al mijn goede bedoelingen om op tijd te vertrekken, zodat ik ook ruimschoots op tijd in Werkhoven zal zijn is het uiteindelijk toch 5 uur, in plaats van uiterlijk half vijf, dat ik wegrijd, uitgezwaaid door Sandra. Ik ga een spannend weekend tegemoet en op de één of andere manier geeft dat me fietsenergie. De eerste 30 km verdwijnen dan ook als sneeuw onder de zon onder mijn wielen. Hierna zakt het tempo iets, maar aan het einde van de tocht kan ik het tempo weer wat opvoeren.

Als ik Ter Aar achter me heb gelaten gaan mijn gedachten al snel naar het weekend dat voor me ligt. Ik voel weerstand en tegenzin: ik ga tenslotte iets doen buiten mijn comfort zone, maar ik heb A gezegd, dus zal ook B zeggen. Aan de andere kant heb ik er ook enorme zin in merk ik als mijn voeten de pedalen teisteren. Ik ga immers een stap meezetten die kan helpen het pestgedrag van jongeren te verminderen. Ik mag meedenken en inhaken bij een project vergelijkbaar met Challenge Day (Over de streep).
Waarom ik dan toch met weerstand en tegenzin steeds dichten bij de weekendbestemming kom? Dit weekend zullen de deelnemers een deel van de DoorbraakDag gaan ervaren. Ik zal dus zeker de diepte ingaan en daar ligt niet mijn sterkte.

Ongemerkt kom ik steeds dichter bij mijn eindbestemming, geleid door mijn telefonische navigatie. Maar ik rijd her en der niet helemaal goed (omdat ik niet echt lekker zit op te letten) en het gevolg is dat ik dwars door Utrecht moet. Dat houdt wat op, fiets niet lekker en geeft wat stress voor het laatste deel van de tocht: zal ik wel op tijd zijn?