Vijf uur. Het is tijd om weer naar huis te gaan. Na 46 uur in een voormalig klooster lonkt de vrije buitenlucht. Ik neem afscheid van iedereen, ga naar mijn kamer en kleed me om. Ik haal mijn fiets uit de stalling, kijk nog even om en rijd dan de oprijlaan af. De weg naar huis is begonnen. In mijn gedachten was de weg naar huis zo eenvoudig, maar nu in vreemde omgeving gaat het toch net even anders dan ik had gedacht. Ik denk een kilometer of tien dat alles goed gaat, maar dan dwaal ik rond in en om het centrum van Houten en moet ik de hulp van mijn fietsnavigatie inroepen.

Heerlijk, ik geniet van de frisse lentezon. Ik geniet van even alleen zijn. Ik geniet van afstand nemen van een heftig weekend. Ik voel al wat vermoeidheid in mijn benen, want ons programma begin vanochtend om half acht (in mijn hoofd nog de half zeven wintertijd). De rest van de dag was gevuld met het indelen van de DoorbraakDag: intensief, maar wel belangrijk. De dag begint nu vorm te krijgen en we weten steeds meer waar we naar toe werken. Ik fiets dan ook met een tevreden gevoel door het Utrechtse land.

Ik ben wel blij dat vandaag een dag was zonder intensief en heftig gedoe. Dat heb ik dit weekend genoeg gehad. Ik zag er enorm tegenop, maar nu ik naar huis rijd, besef ik dat het me wel heeft goed gedaan. Geleid door twee trainers hebben we met 16 vrouwen en 2 mannen een weekend doorleefd; allemaal mensen die ik niet of nauwelijks kende, maar waarvan ik er nu een aantal een stuk beter ken. Het was ook een weekend waar ik afstand kon nemen van mijn werk, de school was op de achtergrond en het gezeur en gezijk uit Amstelveen waren even van een andere orde. Het was een weekend waar ik mezelf kon zijn, in ieder geval meer mezelf dan dat ik heel vaak ben.

Als mijn benen automatisch mijn pedalen opdracht geven in de rondte te draaien besef ik dat het heerlijk is dat ik deze groep mensen ben tegen gekomen. En dat dankzij mijn passie voor kinderen en het begeleiden van kinderen.

Ik besef onderweg dat ik een baan heb waar ik dankbaar voor mag zijn, de omgeving waarin ik werk is meestal gastvrij en mijn werk past als een wet suit om mij heen.

Ter Aar komt dichterbij. Ongemerkt is het zonnetje wat afgenomen in kracht en opeens besef ik dat ik het koud heb. Ik zet nog even aan. Nog even genieten van de fiets, stiekem toch al verlangend naar de douche.