We maken ons op voor alweer de tweede tocht in de Vacansoleil 4Challenge cyclus van 5. Vandaag is Zandvoort ons startpunt. Om kwart over acht staat de Rimdo bus voor mijn deur. Mijn fiets wordt ingeladen en we gaan op weg. Veel te vroeg zijn we bij de start. We halen onze rugnummers op en nemen nog even tijd voor koffie. We zijn wel op een bijzondere plek, namelijk de paddock van het circuit van Zandvoort.

 

Om tien uur mogen we van start. We worden in groepen losgelaten en als we aan de beurt zijn willen we ook gelijk los. Een circuit is er om hard te rijden en dat ben ik dan ook van plan. Als snel rijd ik voor de groep uit. Ton, die vandaag rustig van start zou gaan, komt al snel bij me. Het asfalt zuigt wat, want auto’s mogen hier natuurlijk niet zomaar wegglijden, mar op de één of andere manier lijkt ons dat niet te remmen. Als we voldoende afstand van de groep hebben genomen ga ik rechtop zitten: tijd om foto’s te maken. Want hoe vaak maak je het nou mee dat je op het circuit van Zandvoort fietst.

 

Als we het circuit even later verlaten, wachten we even op Mirjam en gaan van start. We proberen een goede groep op te zoeken, maar zweven al snel tussen twee groepen in. De duinige frustraties komen bijna weer boven, maar voeren geen boventoon omdat ik ieder jaar weer een stukje makkelijker door de duinen heenrijd, ook al is het met windkracht vier in ons gezicht. Gaandeweg de duinen vinden we toch een groepje. Het is ook wel eens lekker om mee te rijden in plaats van altijd het tempo aan te geven. Als we de duinen uitzijn rijden we richting Lisse. Bij de eerste kruising na de duinen zijn er in de groep nogal wat mensen in de war. Na breed overleg blijkt dat we goed gaan omdat we de op de weg geschilderde pijlen volgen.

 

Het tempo ligt hoog, maar is goed te volgen. De groep waar we in rijden wordt steeds groter, maar wel is duidelijk dat het hier voornamelijk geoefende fietsers betreft, waardoor het vrij makkelijk rijdt. Toch moeten we even wennen aan het feit dat we op onze voorgangers rijden en dat we dus super geconcentreerd moeten zijn.

 Met de wind tegen vormen zich al snel waaiers. Op weg naar Weteringbrug is de waaier zo breed, dat ik als laatste in de waaier bijna in de linker berm belandt. Maar het genot van uit de wind rijden wint het al snel van het ongemak van het bijna in de berm rijden, dus ik blijf waaier rijden.  Rechts van Mirjam en mij rijdt Ton in de wind als aanvoerder van een nieuwe waaier.

 

Zoals gewoonlijk kunnen Ton en ik niet maar mee blijven rijden en bij Oude Wetering nemen we de kop over. Met de wind van de zijkant (een slim moment om de kop te kiezen) maken we vaart en sluiten even later bij de open Leimuiderbrug aan bij een groep wachtende medefietsers. Deze groep gaat ons niet snel genoeg en nog voor Leimuiden zijn we er voorbij.  We knallen door het dorp heen en gaan richting Bilderdam. De wind blaast stevig in ons gezicht en zo’n grote groep op sleeptouw nemen valt niet mee. Toch wil ik niet van kop af voor het geval we straks het smalle fietspad op moeten van Bilderdam naar Nieuwveen. Even later blijkt dat deze inschatting een goede was en Ton en ik leiden de groep over het smalle pad. Met de wind vol op kop ben ik er bijna klaar mee en zodra we op de Westkanaalweg rijden laat ik de kop weer aan anderen over. Zo’n groep moet zich op zo’n moment altijd weer hervormen wat een kilometertje onrust geeft. Ik vind snel een plekje in de groep en rijd als het ware vanzelf mee.

Bij Bovenland draaien we naar rechts en ik maak van de bocht gebruik om achterom te kijken waar Ton en Mirjam zitten. Ik zie ze niet en laat me wat afzakken. Al snel schreeuwt menigeen me toe dat mijn shirtgenoten langs de kant van de weg staan met een lekke band. Ik fiets weer terug en zie nog net hoe Ton zijn wiel weer in zijn fiets zet. We zijn de groep nu wel kwijt en vervolgen met zijn drie onze weg. We komen zo dicht langs mijn huis dat we het niet kunnen laten om thuis even koffie te drinken. Een lekkere rust op bekend terrein met een perfecte gastvrouw.

 

We vervolgen onze weg richting Papenveer, maar draaien nog voor deze negorij de weg af naar de Korteraarse weg. En zo rijden we weer langs Ter Aar richting Alphen aan den Rijn. Deze wereldstad laten we echter links liggen en via weer Ter Aar en Langeraar cruisen we naar Woubrugge. De koffie heeft me niet echt goed gedaan, want ik heb dikke benen. Ik kan niet echt de snelheid erin krijgen en zoek bescherming achter Ton en Mirjam. Bij Woubrugge zien we een medeWDW-er die zich staat te strekken. Zijn commentaar (via Facebook) was het volgende:  “Genoten met jullie drietjes en duizend andere fietsers van het prachtige weer? Jullie vielen goed op in de 'clubshirts'! Stond met kramp in beide benen toen jullie passeerden in Woubrugge:-( ----> :-))”

 

Gelukkig hebben we inmiddels het meest zuidelijke punt van de route gehad en is het vanaf nu met de wind in de rug (of vanaf de zijkant) op weg naar Zandvoort. En zo met het zonnetje is het ook snel warm als je geen verkoeling krijgt van wind in je gezicht. Dat merken we vooral als we bij Lisse nogal lang voor een rood stoplicht stilstaan.
De benen herstellen weer iets en zolang het op souplesse gaat, gaat het goed, maar elke wat steilere brug is een aanslag op de benen. De kracht is er een beetje uit. Ik heb de lengte nog niet echt en merk dat bij zo’n kilometer of negentig.

 

De dertig kilometer is het genieten met het windje in de rug en de zon in het gezicht. We zoeven langs de Noordhollandse wegen en fietspaden. We zijn bijna een gevaar voor alle onschuldige fietsrecreanten die we tegenkomen, maar komen zonder problemen steeds dichter bij Zandvoort. Nog een gevaarlijke oversteek begeleid door verkeersregelaars die we bedanken en we zijn op de weg naar het aan zee gelegen stadje. Even er doorheen en voor we weten draaien we weer het circuit op. We halen onze beloning (een wielershirt) en zoeken de bus op.

Ton brengt ons weer veilig thuis waar een warme douche wacht op mijn wat stramme benen.