Wat er nu gebeurt, ik snap er niets van. Ik ben vijf minuten voor de afgesproken tijd op de afgesproken plaats en na tien minuten wachten sta ik daar nog alleen. Als ik bel zegt Ton een lekke band te hebben, maar hij legt mij later uit dat ik de afspraak verkeerd heb geregistreerd. Ik wist al dat er ergens iets fout gegaan moest zijn. Gelukkig bij mij.

Mijn fiets in de auto, ik in de auto en snel naar Veenendaal.

 

In Veenendaal vinden we snel een parkeerplaats en nemen onze tijd voor het omkleedritueel. Als we fietsklaar zijn fietsen we naar superdrukke start. Inschrijven, toiletbezoek, een kopje koffie en we kunnen gaan.
We fietsen achter een groep aan. Zonder na te denken volgen we de gorpe tot we even later met zo’n vijftig man op een kruising zonder bordjes staan. Nog even door, maar even later toch maar omkeren met z’n allen. Vlak voor de start vinden we de route terug en gaan we dan echt van start. Het ziet er nu al mooi uit als we naar de lucht kijken. Ons staat een zonnige dag te wachten, met in ieder geval nu nog niet al te veel wind.

 

Al na vijf kilometer beginnen we aan de eerste min of meer echte hoogtemeters van het seizoen: de Amerongse Berg. Een hoogteverschil van 57 meter over een lengte van 1330 meter. Ik zoek mijn eigen tempo met nu al zwaar voelende benen en kom zoals gewoonlijk als laatste boven. Maar de razende afdaling vergoedt veel. Snel hierop volgen nog twee kuitenbijters, maar dan wordt het toch weer even vlak. We rijden om de Grebbeberg heen en beseffen dat we aan het einde van de dag weer de “altijd lastige” dijk langs de Rijn naar de Grebbeberg krijgen. Als de wind zo blijft als nu, zal dat niet zoveel problemen opleveren.

 

Een prachtige en afwisselende tocht glijdt onder onze wielen weg. Soms relaxed, soms bijtend op de tanden, maar over het algemeen genietend van al het moois. Vroeg in de tocht draaien we opeens de Italiaanse weg op. Normaal kan ik deze goed verteren, maar ik begin wat overmoedig sprintend aan de klinkerweg door het bos, waardoor ik al snel over mijn top ben. Mijn snelheid neemt af. Hierdoor heb ik wel voldoende tijd om de rondefotograaf even vriendelijk toe te lachen.

 

Het op en af houdt niet op en langzaam zakt ons tempo, of eigenlijk mijn tempo. Als laatste kom ik aan bij de Wielervereniging RETO waar de traditionele controlepost is. Voor het eerst rijd ik hier een rondje op de wielerbaan. De andere drie staan hun fietsen al op slot te doen, maar al snel hebben we besloten dat het hier niet echt gezellig koffiedrinken is, dus we rijden door.

 

Aan het einde van een afdaling is de splitsing. Ton kijkt om wat te doen. Ik denk braaf te zijn en volg de plannen van de andere drie van deze morgen. Linksaf dus voor de 105 km. Zeggen ze later dat ze eigenlijk toch de 135 km hadden gewild. Ja, dat wilde ik vanochtend ook nog wel, maar met de klimbenen die ik vandaag heb ben ik toch stiekem blij dat ik de oorspronkelijke intentie heb gevolgd. Al snel hierna zijn we in Oosterbeek. Het pannenkoekenhuis is een uitstekende pleisterplaats voor koffie en fris. Ik rijd er eerst langs, maar laat me wel terugroepen. Heerlijk in het zonnetje wachten we lange tijd op ons eerste drankje. Als dat eindelijk komt bestellen we gelijk een tweede. De koude cola glijdt heerlijk door mijn droge keel. Wat een ontspanning na 70 km fietsen!

 

In de afdaling na de koffie profiteren we van onze relatieve fitheid en laten onze kilometertellers voor het eerst dit seizoen boven de 60 uitkomen. Maar na zo’n afdaling moeten we ook weer omhoog. We rijden door Wageningen en komen aan het begin van de gevreesde dijk naar de Grebbeberg. De vriendelijke wind vn vanochtend heeft zijn kop behoorlijk opgestoken en zo in het vlakke land is het een behoorlijke kluif. En dan daarna direct de Grebbeberg. In gedachten zie ik mezelf al weer op achterstand boven komen. Bijna beschaamd zal ik dan zien dat de anderen op mij staan te wachten. Dat moet toch anders kunnen!

 

In een soort van overlevingsdrang vind ik met ultieme inspanning de laatste plek in een waaier. Ondanks de tegenwind met ruim 30 over de dijk. Ik kijk niet echt om, maar voel dat ik de laatste van de groep ben. Als ze voor mij een gaatje laten vallen, ga ik er direct over heen. Ik moet hier bij blijven. Bij een slingertje in de weg kijk ik snel over mijn schouder. Mijn overlevingsactie lijkt te slagen. Geen Ton en geen Mirjam vlak achter mij. En Elliot is al ver vooruit.

 

Aan de voet van de Grebbeberg doe ik nog even een krachtsinspanning voor mijn benen min of meer uit elkaar ploffen. Vlak voor de top haalt Ton mij in. Mijn survival is geslaagd. Op weg naar de laatste beklimming van de dag sluiten we aan bij een groep. Voor ik het weet rijd ik op kop. Mijn mede koploper begint Een reisje langs de Rijn te zingen. Met mijn laatste adem zing ik mee. In mijn hoofd veranderd dat in Tonight I wanna cry van Keith Urban als ik al die andere fietsers bij mij weg zie rijden. Maar ook hier kom ik boven. Ik sluit weer aan bij Elliot, Ton en Mirjam en we rijden redelijk op ons gemak naar de finish.

 

Vandaag was een prachtige tocht met heerlijk weer, bedenk ik me als ik achterover zak in Ton’s bus op weg naar huis.