Voor het eerst gebruik ik mijn auto om fietsen te vervoeren. Het is maar een klein stukje van mij, naar Claus, naar Elliot, maar toch kan ik de ruimte die de auto biedt wel waarderen. Om even voor half drie zijn we bij Elliot. Leen en Mirjam zijn er al en Ton komt even later aan. De fietsen gaan in de bus en we rijden in een twee en een half uur naar Duitsland. We komen bij een keurig hotel en worden uiterst vriendelijk ontvangen. We drinken nog wat, gaan in het dorp op zoek naar een eettent, maar eten uiteindelijk in het hotel. Na een goede maaltijd zakken we nog even neer op het terras aan de overkant voor we terug gaan naar het hotel waar we aan de bar nog een afzakkertje nemen. Het is net twaalf uur geweest als ik op bed lig. Ik lees nog wat, maar val snel in slaap.

Mijn telefoon speelt ondanks het vroege uur vrolijk voor wekker. Ik douche en settel mij beneden bij het ontbijt. Ton en Mirjam zitten al te eten, even later gevolgd door Leen en Claus. Een stevig ontbijt gevolgd door afrekenen met het hotel en dan is iedereen klaar voor deze Duitse klassieker. De start is op een andere plek dan vorig jaar, maar duidelijk aangegeven zodat we zonder problemen in de rij kunnen gaan staan om ons in te schrijven. De NTFU-kaart wordt gescand, dus deze keer geen onleesbare kaart voor mij.

 

Al na 5 km doemt het eerste heuvelding op. Volgens goed gebruik moet ik direct lossen. Toch voel ik mij best goed. De eerste heuvel is nog niet zo lang, zodat ik in de afdaling weer bij de anderen kan aansluiten.

De ene na de andere heuvel volgt. Regelmatig staan de anderen op mij te wachten, maar tijdens de rit verbeter ik langzaam mede doordat we tussen de heuvels door op vrij vlakke mooie wegen rijden.

Na 46 km zijn we bij de splitsing van de routes. Claus, al lang blij dat hij zonder problemen tot hier is gekomen, kiest voor de korte route. Wij kiezen voor de lus van ruim 25 km. In mijn gedachten was het vorig jaar vrij zwaar, maar het valt me vandaag alles mee.

Ik moet in het bos bij Bad Iburg al snel lossen en zie Mirjam, Leen en Ton in de verte verdwijnen, maar even later wordt ik ingehaald door een groepje die een kilometertje of wat harder fietst dan ik. Omdat het hier niet zo steil is, kan ik volgen en ik hoef pas te lossen als het wat steiler wordt. Inmiddels ben ik Mirjam gepasseerd en zie ik Ton en Leen voor me. In een ziedende afdaling kom ik langzaam dichter bij de twee, maar elke keer als ik ze denk in te rekenen gaat de weg weer wat omhoog en wordt het gat groter. Toch haal ik ze even later in. De weg is hier wat vlakker, soms zelfs wat licht dalend. We voeren een groepje aan en houden het tempo hoog. Het lukt me steeds beter om het hoge tempo vast te houden als de weg weer wat omhoog gaat, maar als we echt gaan klimmen moet ik de bikkels toch laten gaan.

Een afdaling brengt ons terug in Bad Iburg, waar de auto’s ervoor zorgen dat we niet al te hard rijden. Weer op weg terug naar de Uhrberge, naar de splitsing en naar de stop. De klim, die ik vorig jaar vervloekte gaat me nu vrij makkelijk af en Ton en Leen staan net te bestellen als ik aan kom. En nog voordat de drankjes op tafel staan schuift Mirjam ook al aan.

Na een megaglas cola gaan we weer op weg. Ik moet altijd even op gang komen en zie dan ook al snel mijn shirtgenoten in de verte verdwijnen. De eerste afdaling na de stop is een steile, en net lang genoeg om snelheid te ontwikkelen. Voor het eerst dit jaar rijd ik boven de zeventig. Maar aan het einde van de afdaling verpest het zand en grint in de scherpe bocht het snelle gevoel. Voorzichtig neem ik de bocht en voel direct weer spanning op mijn benen. Het gaat weer omhoog. Als een slak kruip ik tegen de heuvels op. Gelukkig zijn ze hier niet zo lang en raak ik dus niet al te ver achter op de andere Rimdonen. De afdalingen zijn niet altijd even goed en zo moet ik stevig bijremmen als ik een afdaling afga op de linkerhelft van de weg, die vol gaten zit.

En dan: de mooiste afdaling van de dag. Breed en met heerlijk lopende haarspeldbochten. Ik val als een blok naar beneden. Ik kom op de bochten aan met zo’n 60 per uur, rem voor de bocht af en begin halverwege de bocht al weer bij te trappen. Zo houd ik de snelheid er goed in. Ik haal de één na de andere in, zonder ook maar een moment het gevoel te hebben dat ik op het randje rijd. Ik heb mijn fiets goed onder controle en stuur zeker de ene na de andere bocht in. De meeste fietsers zijn bang en nemen de meeste bochten dan ook helemaal aan de buitenkant. Ik heb dus geen ruimte om buitenom in te halen en schuif dan ook aan de binnenkant van de bochten vele fietsers voorbij. Wat een heerlijk gevoel is dit toch. Klimmen wordt echt leuk door het dalen.

We gaan een wat vlakker stuk in en ik kan mijn snelheid goed vasthouden. Vorig jaar was ik op dit moment van de tocht behoorlijk aan mijn eindje. Nu is daar nog niets van te merken. Ik zie al wel de laatste heuvelkam opdoemen en weet dat ik nog even mijn lol op kan. Ik sleep me naar de radiotoren om na een korte afdaling de laatste klim van de dag te beginnen. Tecklenburg, vorig jaar lopend al lastig, is op de fiets ook best pittig.

Maar de beloning voor de fietser die wel hard wil, maar daar niet wil sturen, licht aan de dorpsgrens. Een lange steile en rechte afdaling. Niet mijn favoriet, maar toch wel lekker.

In een dergelijke afdaling is bijtrappen het devies. Voor een motorrijder moet dat eigenlijk gewoon het draaien aan de hendel zijn, maar helaas is de rijder voor mij geen gasgever. Ik kan er ook niet voorbij, dus er zit niets anders op dan me door de motor te laten beperken in mijn snelheid.

De ruim 70 die we rijden houdt de motorrijder vol op het vlakke. Hier moet ik even terug, maar blijf kilometers lang rond de veertig rijden. Langzaam laat ik het tempo wat zakken want ik zie Ibbenbüren steeds dichterbij komen. De rest staat al op mij te wachten; allemaal tevreden met hun eigen prestatie.

We rijden naar de bus en gaan op huis aan. Soms zak ik even weg, maar meestal neem ik deel aan het geanimeerde gesprek. Het was het eerste fietsweekend van het jaar en ik heb er weer van genoten.